Titelverdediger Houtrak klaar voor start competitie: 'Samen is alles leuker'

Ze kan het zich nog goed herinneren. Zeventien was ze, achttien misschien, toen ze haar debuut maakte voor het eerste damesteam van Golfbaan Waterland, de baan waar ze letterlijk opgroeide. 'Ik had een goede handicap, maar ik was wel met afstand de jongste van het team. Ik speelde met vrouwen die in leeftijd tussen mijn moeder en mijn oma inzaten', kijkt de 33-jarige Amsterdamse terug op haar entree in de competitie, inmiddels een kleine vijftien jaar geleden. 'Het was de dinsdagcompetitie en ook bij de tegenstanders zaten weinig, zeg maar geen, speelsters van mijn leeftijd. Ik weet nog goed dat ik tegen een vrouw speelde die, hoewel het best een gezellige dag was, op een gegeven moment verzuchtte dat het zo helemaal niet leuk was. Ze zei: “Als ik twee klappen heb gedaan, ben ik eindelijk eens bij jouw bal in de buurt.”’ Ruurs grinnikt bij de herinnering.

Topsport in DNA

Hoewel er ook een Najaarscompetitie is, is het voorjaar voor velen hét moment dat de competitie wordt gespeeld. Vrijwel elke club in Nederland heeft wel een of meerdere teams van zes clubgenoten die de strijd aangaan met teams van andere clubs in de door de NGF georganiseerde competitie. Op het niveau van het recreatieve vriendenteam, maar ook op hoog niveau, de hoofdklasse dus.

Volgens Ruurs gaat het er niet alleen in de hoofdklasse fanatiek aan toe. Dat geldt zeker voor de club waar ze sinds 2017 voor speelt. 'Ik geloof dat er op Houtrak 27 competitieteams in actie komen. Voor de Technische Commissie een hele klus om die allemaal ingedeeld te krijgen. Niet omdat we te weinig mensen hebben, integendeel; ook dit jaar moeten we weer mensen teleurstellen omdat we vol zitten. Om aan de competitie mee te kunnen doen, heb je landelijk minimaal handicap 45 nodig. Maar op Houtrak kun je het bij de heren al bijna wel vergeten als je geen single handicap hebt, zo hoog is het niveau. Topsport heeft altijd al in het DNA van deze club gezeten, en dat zie je terug in de belangstelling voor en het niveau van de competitieteams.'

Dat de speelster met handicap 0,1 dat zegt terwijl ze voor een wand vol schildjes zit die je van de NGF bij een gewonnen kampioenschap krijgt, onderstreept haar woorden. Al ontbrak er lange tijd één schildje: dat van het landskampioenschap voor vrouwen in de hoofdklasse, het vlaggenschip van de competitie. 'De mannen waren al een paar keer kampioen geworden, maar de vrouwen tot vorig jaar nog niet', glundert ze bij de herinnering aan het weekend op de baan van Hooge Graven, waar aan die omissie een einde werd gemaakt.

Teamspirit

Hoewel de competitie een instituut is, is er behoorlijk wat veranderd door de jaren heen. Verdwenen is de scheiding tussen de A-, B- en C-competitie, waardoor spelers soms het halve land door moesten omdat ze in een poule zaten met Marine Golfclub Nieuwediep in het noordelijkste puntje van Noord-Holland en Golfclub Roxenisse aan de zuidkant van Zuid-Holland. Nu worden clubs zo mogelijk bij elkaar in de buurt ingedeeld, ook al gaf competitiecoördinator Abe Jan ter Beek onlangs op golf.nl aan het niet iedereen altijd naar de zin te kunnen maken. Wat ook veranderde: de interesse in de competitie. In twintig jaar tijd verdubbelde het aantal deelnemende teams ongeveer. Het legde een groot beslag op de beschikbare baancapaciteit, en mede daardoor werd in een groot deel van de klassen het aantal te spelen holes teruggebracht van 27 naar 18.

'Ik ben blij dat de hoofdklasse op 36 holes is gebleven', zegt Ruurs. 'Ik kan me best voorstellen dat mensen in andere teams soms denken: moet ik dat hele eind rijden voor die paar holes? Met een beetje pech ben je na twee keer vijf holes al klaar tenslotte, daar is toch niet veel aan? Bij ons duurde het gelukkig een stuk langer', zegt ze terugblikkend op de ontknoping van afgelopen jaar. 'Maar bij de laatste holes was het niveau niet best meer', lacht ze besmuikt, als ze terugdenkt aan het rommelige slot van de finale. 'De spanning doet veel met je. Zelfs een simpele lay-up wordt ineens een hele uitdaging als je weet wat er op het spel staat. Je wilt je team niet teleurstellen en tegelijkertijd heb je juist op die momenten ook steun aan je team. Teamgenoten kunnen na afloop van hun partij alvast een drankje gaan drinken, maar ze kunnen ook de baan in gaan om je aan te moedigen. Die teamspirit is een van de mooiste dingen aan de competitie. Onze voorbereiding begint al in oktober, de hele winter train en speel je samen, dan is het toch mooi om de wedstrijden ook echt als team te beleven? Ik vind het heerlijk om in mijn eentje te trainen, maar samen is alles leuker.'

Competitie als opstap

Terug naar haar entree in de sport. ‘Met een moeder die werkzaam was in het clubhuis van Golfbaan Waterland, was ik vaak op de golfbaan te vinden. Ik was zeven toen ik begon met golf, acht toen ik mijn GVB haalde. Net als nu waren er weinig jonge kinderen op de baan, en meisjes al helemaal niet. Ik speelde met de jongens, maar het was leuker geweest als er meer meisjes hadden rondgelopen. Op Houtrak hebben we flink wat jeugd en ook een paar heel jonge meiden die echt leuk kunnen golfen. Die spelen dit jaar zelfs al mee in Dames 2. Natuurlijk kregen we in de Technische Commissie de vraag of twaalf jaar – zo jong is de jongste speelster – niet erg jong is. Maar we denken dat het kan en dat het voor die meiden goed is om zich te meten met betere, of in elk geval meer ervaren speelsters. Wat ik me nog goed kan herinneren van toen ik op Waterland met die jongens de baan in ging, was dat ik niet voor hen onder wilde doen. Dat ik dus extra mijn best moest doen en daardoor misschien ook een betere golfer ben geworden. Nee, ik heb nooit overwogen om het als pro te proberen, ik gaf voorrang aan mijn studie. Maar met de mogelijkheden die er nu zijn, had ik het best een keertje willen proberen.'

Met die 'mogelijkheden' doelt Ruurs op de satellietcircuits voor vrouwen die er tot enkele jaren geleden nog helemaal niet waren. 'Het was van de amateurs direct naar de Ladies European Tour, daar zat niets tussen. Nu wel, en ik denk dat je mede daardoor ook meer meiden ziet die het proberen als professional. Een goede zaak, lijkt me. Ik zou het mooi vinden als er vanaf Houtrak straks weer een paar vrouwen kunnen doorstromen naar de LETAS of LET, en dat hun ervaringen in de competitie daar een steentje aan hebben bijgedragen.'

Huid duur verkopen

Waarmee ze maar wil zeggen: het niveau in de hoofdklasse mag er zijn. 'Sinds vorig jaar mogen ook professionals meedoen. Hoewel ik denk dat dit goed is voor de sport, zijn het er nog niet veel. Dus een groot verschil voor het niveau zal het niet zijn, dat is al best hoog.

‘Ik kan me nog goed mijn eerste paar partijen in de hoofdklasse herinneren. Er werden gewoon eagles tegen me gemaakt! Ik vroeg me echt af wat ik hier kwam doen. Het was zó anders dan wat ik gewend was. Op Waterland stond gezelligheid voorop. Winnen was belangrijk, maar de nazit – eten, een drankje – was dat ook. Op dit niveau is dat anders. Ik weet nog dat ik net op Houtrak speelde en echt verbaasd was dat iedereen, bij wijze van spreken, na het spelen meteen naar huis ging. Dat kwam zeker ook door de lagere leeftijden in de hoofdklasse. Een nazit, een diner, dat vind je als je jong bent misschien helemaal niet leuk. Op Waterland was ik vijftien jaar geleden ruim de jongste in het eerste team, nu ben ik met mijn 33 jaar de oudste. Al hebben we met Noëlle Zoë Beijer en Danique van Scheppingen ook twee late twintigers in het team, waardoor de gesprekken niet alleen maar over school en huiswerk gaan', zegt ze lachend. Dan, serieus: 'De aanwas van jonge meiden is en blijft lastig, zo eerlijk moet je zijn. Daarnaast heb je bij talentvolle meisjes te maken met de optie dat ze in Amerika willen gaan golfen en studeren, en kunnen ook andere clubs aan speelsters trekken. Zo gaat dat nu eenmaal.'

Toch maakt de captain van de landskampioen zich geen zorgen over het aanstaande seizoen. Niet dat ze van de daken zal schreeuwen dat ze de titel wel even gaan verdedigen, maar ze zullen hun huid duur verkopen. 'Ik denk dat het ook dit jaar een reële doelstelling is om te spelen voor een plek in de kruisfinales. In dat weekend kan het alle kanten opgaan, dat zagen we vorig jaar ook. We stonden in de halve finale na de ochtendsessie met 5-1 achter, maar wisten het om te draaien met uiteindelijk de titel als resultaat.

'Het winnen van het landskampioenschap, de eerste keer dus voor het eerste damesteam, heeft veel betekent voor de club in het algemeen en voor het vrouwengolf op Houtrak in het bijzonder. Hopelijk kunnen we hier dit seizoen een mooi vervolg aan geven.'

Road to Herkenbosche

Het seizoen van de hoofdklasse begint op 16 maart en loopt tot en met het weekend van 25/26 mei. Dan wordt op de Herkenbosche in Limburg het zogenaamde kruisfinaleweekend gespeeld, waar op zondagmiddag zowel bij de mannen als bij de vrouwen een landskampioen uit komt rollen. Op golf.nl/ngf-competitie zijn standen en uitslagen van alle teams op alle niveaus te vinden. Geïnteresseerd om de finale bij te wonen? De toegang is gratis.

Abonnement?

Dit interview is ook te lezen in Golfers Magazine 2, het nummer dat nu in de winkel ligt. Haast je dus naar de lokale kiosk en maak het jezelf voor het volgende nummer nog makkelijker door nu een abonnement af te sluiten op hét golftijdschrift van Nederland.