Jan Kees van der Velden: Bij het afscheid van een collega

Midden jaren tachtig van de vorige eeuw was ik voor het Rotterdamsch Nieuwsblad op Golfclub Broekpolder bij een persconferentie over het roemruchte EK voor Clubprofessionals dat daar lang werd gespeeld. Paul Nouwen was in die tijd de charismatische voorzitter van Broekpolder. Misschien kent u hem nog als directeur van de ANWB.

Nouwen had ook Leo van de Ruit uitgenodigd, onze collega die afgelopen vrijdag overleed. Hij was destijds chef-sport van het ANP en Nouwen kende hem van de wielerwereld.

De Broekpolder preses vond – en terecht – dat het Algemeen Nederlands Persbureau meer aan golf moest doen. Nouwen zag dat de sport sterk ging groeien en dat daar ook meer media-aandacht bij paste.

Het golfzaadje werd daar op de polderbaan bij Leo geplant.

Het ANP ging meer over golf schrijven en Leo van de Ruit nam golfles. Veel mensen hebben het over de rol van De Telegraaf als het om golfverslaggeving ging, maar het ANP leverde meer en meer Nederlands golfnieuws aan alle andere kranten én Teletekst.

Leo vroeg mij regelmatig om de Oranje-spelers te volgen. Ik gaf hem ruimte in GOLFjournaal en Golfers Magazine voor verhalen die werden gekenmerkt door een eigen stijl, vaak geïnspireerd door zijn grote voorbeeld Antoine Blondin, de eigenzinnige journalist van het Franse sportdagblad L’Équipe.

Hij schreef daarnaast boeken over golf en ook over roeien. De Pijn van Water, een relaas over de succesvolle jacht op goud van de Holland Acht tijdens de Spelen van 1996, is een van de beste Nederlandse sportboeken van de twintigste eeuw.

Maar bovenal was Leo van de Ruit een aimabel mens. Hij genoot van het leven. Hij genoot ervan onder de mensen te zijn. De Nederlandse sportjournalistiek heeft een icoon en een vriend verloren.

Leo van de Ruit is 77 jaar geworden.