Baantip: de (gerenoveerde) Texelse

De baan is aangelegd in een oud weiland, maar omdat hij tegen de duinen aan ligt en er – vooral op de tweede negen – enorm veel grond is verschoven om hoogteverschillen te creëren, voelt het alsof je een klassieke links speelt.

De uit 1997 stammende front nine werd het afgelopen jaar stevig onder handen genomen door Alan Rijks. Door het verhogen van tees en het creëren van duinen tussen de holes, past hij visueel nu veel beter bij het spektakelstuk na de turn. Geen paniek: de eerste helft van de ronde speelt nog steeds beduidend minder lastig dan het uit 2014 stammende tweede deel. Maar de drie voorheen wat zwakkere broeders in het oude design zijn grondig aangepakt.

Hole één is een schoonheid geworden, waarbij je van de hoge tee een prachtig uitzicht over de baan hebt. Geniet echter niet te lang, want met water links en out of bounds rechts is van een relaxte 'binnenkomer' geen sprake meer. En dan krijg je een paar honderd meter later nog te maken met een volledig nieuwe, flink geonduleerde green. De toon is gezet.

Ook de par-3 zesde is met een vallei voor de green spannender geworden, terwijl de voorheen wat karakterloze zevende nu een prachtige par-5 is. In het zompige niemandsland halverwege de hole is een gigantische bunker verrezen, die je naar links dwingt en waar ineens ook een waterhindernis blijkt te liggen – nooit geweten. Indrukwekkend hoe je met één bunker een hole compleet kunt veranderen én gigantisch kunt verbeteren.

Met deze renovatie solliciteert de Texelse nog nadrukkelijker naar een plaats in de vaderlandse top tien. En na je ronde kun je vanaf het enorme terras van het prachtige nieuwe clubhuis ontspannen toekijken hoe andere golfers op de green van hole negen, vijftien en achttien hun par proberen te redden. Natuurlijk onder het genot van een Texelse Skûmkoppe. Meer vakantie wordt een rondje golf in Nederland niet.