Céline Boutier: klein van stuk, groot van daden

Bij de mannen is golf de afgelopen jaren steeds meer verworden tot een powergame waar reuzen de dienst uitmaken. Zijn ze niet 1,90 meter of langer, dan zijn ze wel enorm breed en afgetraind. 'Kleintjes' zijn er ook, maar zij vormen hoe langer hoe meer de uitzondering.

Ook bij de vrouwen loopt een aantal relatief lange speelsters rond, al is Anne van Dam met haar 1,80 meter wel een van de langsten op de tour. Een speler als Nelly Korda oogt ten opzichte van haar collega's lang, maar tikt de 1,80 meter nog niet aan.

Overigens leert een blik op de wereldranglijst dat waar bij de mannen de reuzen domineren, de beste vrouwen vrijwel zonder uitzondering klein van stuk zijn: in de hele top 10 is, op Korda na, niet één speelster langer dan 1,70 meter. Nee, ook Céline Boutier niet. De op 10 november 1993 geboren Française meet slechts 1,65 meter en moet het ook op de baan niet van haar lengte hebben. Met een gemiddelde driving distance vanaf de tee van nog geen 225 meter eindigt ze steevast ergens rond de honderdste plaats in het klassement distance from the tee. Het is direct duidelijk dat ze haar winst elders boekt; vooral rond de green is Boutier ijzersterk, zo laten haar cijfers zien. In de categorieën Strokes Gained Around the Green, scrambling en putten doet ze het bovengemiddeld goed. 'Ik heb veel tijd gestopt in mijn afstandscontrole', zei ze daar eind vorig jaar over. 'Toen ik jong was, heb ik ontzettend veel uren gemaakt op de driving range. Maar inmiddels ben ik in een fase van mijn loopbaan beland dat ik merk dat het niets meer toevoegt als ik drie uur op de driving range ballen sta te slaan.'

Steun

Boutier was zeven jaar oud toen ze door haar vader, die net als haar moeder als kind uit Thailand werd geadopteerd, voor het eerst werd meegenomen naar de driving range. Erg voor de hand lag dat niet. Golf is in Frankrijk nog veel meer een elitesport dan in Nederland en met een vader die automonteur was en een moeder die voor de kinderen zorgde (Boutier heeft een tweelingzus en een broer), leek golf niet vanzelfsprekend. Maar de sport greep haar op de driving range van de eenvoudige 9-holesbaan waar ze haar eerste ballen sloeg. Bovendien bleek de kleine Française talent te hebben, een talent dat ook door de Franse golffederatie werd gezien én erkend, al merkte Boutier zelf een keer op dat ze geen uitzonderlijk groot talent was. 'Ik was niet vroegrijp en nooit een van de besten in mijn leeftijdsgroep. Ik was, en ben, iemand die langzaam vooruitgaat.'

Ondanks het door Boutier genoemde trage tempo loonde de investering van de federatie al snel. Dankzij de financiële steun kon ze aansluiten bij de jeugdopleiding op Le Golf National en ontving ze als achttienjarige een uitnodiging om in Amerika te komen studeren aan de Duke University. En ook aan de andere kant van de oceaan bleek dat Boutier meer dan alleen maar ‘leuk’ kon golfen. Ze won diverse toernooien voor haar universiteit, droeg in grote mate bij aan de titel voor haar team en liet ook in Europa van zich horen, onder meer door het British Ladies Amateur te winnen. Dat ze in 2014, als eerste Française, bovenaan de wereldranglijst voor amateurs kwam te staan, was het ultieme bewijs dat ze het in zich had om het als professional te redden.

Voor het zover was, had ze al de nodige ervaring tussen de professionals opgedaan. Zo speelde ze in 2014 op negentienjarige leeftijd mee in het U.S. Open. 'Het was een mooie kans om mee te doen in deze competitie. Ik stond onder behoorlijk wat druk, maar ik ben blij hoe ik daarmee omging. Op dit niveau, op dit type banen, moet je leren met frustraties om te gaan. Dat is misschien wel de belangrijkste les die ik deze week heb geleerd, net als dat ik erachter ben gekomen dat ik nog veel meer verschillende korte slagen moet leren beheersen om het op het hoogste niveau te redden', zei ze nadat ze de cut tijdens haar debuut ruim had gemist. 'Ik weet waar ik aan moet werken om het hier in de toekomst beter te doen. Als ik die kans nog eens krijg tenminste.'

Onverslaanbare debutant

Het debuut op het hoogste niveau smaakte naar meer, maar ze liet zich niet opjagen en rondde eerst haar studie af. Pas in 2016, met een graad in de psychologie op zak, maakte ze de overstap naar de professionals. En al meteen in haar eerste seizoen op de Symetra Tour, het tweede Amerikaanse niveau, won ze twee toernooien en eindigde ze acht keer in de top 10, waarmee ze in de jaarranking derde werd en zich plaatste voor de LPGA Tour. 'Mijn doel was om één toernooi te winnen en te promoveren, maar ik had niet verwacht dat ik al zo vroeg in het seizoen mijn eerste zege zou pakken', zei ze daar destijds over. 'Zowel de twee overwinningen als de promotie geven me veel vertrouwen voor de toekomst. Ik heb veel geleerd en weet dat ik met de besten mee kan. Nu is het aan mij om dat ook op het hoogste niveau te laten zien.'

En dat deed ze. Op de LPGA Tour niet direct met een zege, maar in 25 starts speelde ze ruim drie ton bij elkaar, genoeg om als nummer 61 haar kaart te behouden. Op de LET won ze wél en mede door die zege in het Australian Women’s Classic eindigde ze in de top 10 van de order of merit, en dat na slechts zeven toernooien te hebben gespeeld.

Het waren allemaal signalen dat Boutier uit het juiste hout gesneden was. Zelf zei ze over die eerste jaren dat ze vooral mentaal veel leerde. 'Je moet in het moment blijven, slag voor slag spelen en niet nadenken over wat de gevolgen zijn van een goed of slecht resultaat. Heb vertrouwen in wat je kunt en voer het uit op het moment dat het moet.'

In 2019 deed Boutier dat zeker, toen ze niet alleen voor het eerst won op de LPGA Tour maar zich half september ook mocht melden op Glenneagles voor haar debuut in het Europese Solheim Cup-team. Waar Anne van Dam dat jaar namens Nederland een verdienstelijk teamlid was, was Boutier een van de grote sterren namens Frankrijk. Vier keer werd ze de baan in gestuurd door captain Catriona Matthew, vier keer kwam ze als rookie met de volle buit terug bij het clubhuis. Samen met Georgia Hall vormde ze een onverslaanbaar duo in drie van de vier dubbels waarin ze aan elkaar gekoppeld waren. En in de singles op zondagmiddag stuurde ze Annie Park met 2&1 naar huis. ‘Ik had nooit durven dromen dat ik het hier zó goed zou doen. Het is moeilijk te omschrijven, ik heb niets waarmee ik deze ervaring kan vergelijken. Je moet het volledig omarmen. Het team, het publiek, alles', reageerde Boutier na haar forse bijdrage aan de winst van Europa. Iets wat ze in haar twee deelnames daarna niet meer kon evenaren of zelfs maar bij in de buurt wist te komen. In 2021 harkte ze in drie partijen 1,5 punt binnen voor een winnend Europa, terwijl ze in 2023 al haar partijen verloor op weg naar titelprolongatie van Team Europe. Desondanks: drie keer deed ze mee aan de Solheim Cup, drie keer stapte ze met een winnend team van de baan. 'Spelen voor iets wat groter is dan jezelf, dat is heel speciaal en nauwelijks onder woorden te brengen.'

Hoogtepunt

Alle behaalde resultaten tussen 2017 en 2022 bleken slechts de opmaat voor haar beste jaar tot nu toe: ook al raakt Boutier de rest van haar loopbaan geen bal meer, 2023 zal dik gedrukt in haar memoires terechtkomen. Niet zozeer door weer een Solheim Cup, maar door haar overwinningen in het Women’s Scottish Open en het Evian Championship in twee opeenvolgende zomerweken. Vooral het Major in eigen land raakte haar diep. In 2018, aan de vooravond van haar eerste deelname als professional aan het Evian Championship, zei ze: 'Weet je dat ik nooit de kans had om hier te gaan kijken? Precies in de week dat het toernooi was, waren er altijd grote amateurtoernooien, waardoor ik het alleen maar op tv kon zien. En toen het toernooi naar september verplaatst werd, was ik net naar Amerika vertrokken voor mijn studie.’

In 2014 was ze als amateur met een 29ste plaats gedebuteerd in dit kampioenschap. Dat uitstekende eerste optreden, opgeteld bij de droom er eens als professional te mogen schitteren, zat haar in de jaren die volgden aardig in de weg. Ze wilde te graag, erkende ze afgelopen juli, terwijl ze haar ogen nauwelijks van de trofee kon afhouden die naast haar op tafel stond. Na een week indrukwekkend goed golf te hebben laten zien, ging ze eindelijk met de gedroomde hoofdprijs aan de haal, zes slagen voor de nummer 2, Brooke Henderson. 'Ik moest het als een gewoon toernooi benaderen, niet als hét toernooi', vatte ze kernachtig samen waarom het nu wel gelukt was. 'Mijn familie heeft me daarbij enorm geholpen door me niet alleen met mijn voeten op de grond te houden, maar ook door me de kans te geven om buiten de baan alles los te laten. Dat was niet eenvoudig. Deze wedstrijd winnen was zonder overdrijven mijn allergrootste droom. Vanaf het moment dat ik als meisje golf begon te volgen, wilde ik hier staan. Een Major winnen is één ding, een Major winnen in je thuisland is niet te bevatten. Wat er verder ook gebeurt, voor mij kan het niet meer stuk.'

Een week later won ze het Schots Open. Een maand later maakte ze dus voor de derde keer op rij deel uit van een winnend Europees Solheim Cup-team. En aan het eind van het jaar werd ze, als kers op de taart na een seizoen met in totaal vier zeges, ook nog eens uitgeroepen tot sportvrouw van het jaar in Frankrijk.

Probeer daar in 2024 maar eens overheen te gaan. Het kan, natuurlijk kan het. De Majors staan zoals altijd weer op de kalender, er wordt ook dit jaar gestreden om de Solheim Cup, en midden in de zomer vinden de Olympische Spelen plaats. Nota bene op de baan waar ze als amateur, trainend bij de federatie, zoveel uren doorbracht: Le Golf National. Maar Boutier wil er nog niet aan denken. 'Ik moet niet bezig zijn met verwachtingen. Niet van mezelf en niet van anderen. Geen seizoen is hetzelfde en het enige wat ik kan doen, is proberen mezelf zo vaak mogelijk in positie te spelen en altijd in het hier en nu te blijven. Natuurlijk hoop ik ooit de nummer 1 van de wereld te worden. Maar als ik daar kom, dan is dat in de eerste plaats vooral een gevolg van de prestaties en mijn spel. Het is goed om elk jaar nieuwe doelen te stellen, maar als je die eenmaal gesteld hebt, moet je er niet meer te veel over nadenken.'

Dit artikel is ook te lezen in Golfers Magazine 3. Het hele nummer lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere verhalen. Of beter nog: sluit nu een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.