Overtreffende trap

Golfjournalisten zijn een verwend volkje, maar Finca Cortesín krijgt zelfs bij de meest blasé wereldreiziger een blos op de wangen. Het was aan de Costa del Sol, daar sloeg mijn golfhart op hol...

Een chauffeur in pak, die met jouw naam op een bord staat te wachten op het vliegveld om je vervolgens naar het hotel te rijden, terwijl jij op de achterbank ontspannen aan een koel flesje water lurkt. Gefêteerd worden op chique lunches en diners met een overvloed aan lokale lekkernijen en wijnen. Luxe driving ranges vol piramides met premium golfballen, waarvan je er net zo veel weg mag slaan als je wilt. Spelen op uitdagende championship courses, die door een leger van greenkeepers in topconditie worden gehouden. Het is net zo geweldig als het klinkt. Maar eerlijk is eerlijk: na de zoveelste golftrip went het ook wel een beetje. Ja, golfjournalisten zijn een verwend volkje. Dat maakt het alleen maar knapper als een golflocatie je stil weet te krijgen. Daarin slaagde Finca Cortesín, een vijfsterrenhotel annex golfbaan in het hart van de Spaanse Costa del Sol.

Smaakvolle luxe

Maar de Costa del Sol staat toch vooral bekend als toeristische trekpleister voor 'de massa', waar je sneller een broodje frikandel vindt dan een toastje kaviaar? Je kunt hier wel een van de vijftig beste hotels van de wereld neerzetten, maar hoe lok je de jetset er vervolgens naartoe? 'We hebben eigenlijk geluk gehad met corona', geeft general manager Francisco de Lancastre toe. 'Reizen was lastig en mensen bleven liever wat dichter bij huis in plaats van dat ze naar de bekende 'luxe kusten' afreisden. Dit gaf ons de kans om te laten zien dat je ook aan de Costa de Sol een high-end resort hebt.'

High-end, het is bijna een understatement voor de overdaad die Finca Cortesín biedt. Het uitgestrekte gebouw, dat maar één verdieping telt, werd oorspronkelijk ontworpen voor honderd kamers. Uiteindelijk werden het 67 gigantische suites, waar je zomaar een vijfputt kunt maken om van de woonkamer naar de slaapkamer te komen.

Die overvloed aan ruimte vind je terug op het hele resort. Er zijn drie restaurants, twee zwembaden en een spa, maar door de enorme afmetingen van het terrein en de talloze hoekjes en zitjes voelt het nergens druk, terwijl het hotel eind oktober toch volledig vol zit. Het aantal villa's rond de golfbaan is zeer bescheiden (wat niet geldt voor de prijzen, die in de tientallen miljoenen lopen) en om de fraaie uitzichten te behouden, kopen de eigenaren van Finca Cortesín zelfs land op aan de voet van de verderop gelegen bergen. 'We're selling views', verklaart De Lancastre deze tactiek.

De luxe van Finca Cortesín zit 'm niet in de bling-bling, maar meer in een gevoel van rust en ontspanning. Het ontbreekt de gasten aan niets en het personeel is uiterst professioneel, maar de sfeer is altijd relaxed. Als je om half acht 's ochtends op het terras de zon op wilt zien komen, wordt er naast een heerlijke kop koffie bijvoorbeeld ook een groot bord vers fruit voor je klaargemaakt. Maar de huiskat, die even komt checken of er niet toevallig iets van je bord rolt, wordt niet weggejaagd. Live and let live.

De smaakvolle, natuurlijke aankleding versterkt dit gevoel. Her en der in het hotel vind je antieke meubelen, vazen en kunst, de deuren van de kamers aan de prachtige binnentuin komen uit een oud Portugees klooster en de ontelbare olijfbomen vertellen verhalen over hun jeugd in Italië, Portugal en Griekenland. 'Luxe zit in de details', aldus De Lancastre, die hiervoor de scepter zwaaide op The Els Club in Dubai. 'Dat zie je terug in de aankleding van het hotel en de professionaliteit van het personeel, maar bijvoorbeeld ook in de twaalf minuten die we hanteren tussen starttijden en het feit dat een greenfee altijd inclusief buggy is.'

Dat is waar ook, we kwamen om te golfen...

Ambities

Ook op golfgebied wordt er gestreefd naar het allerhoogste. Op de championship course werd al drie keer het Volvo World Match Play gespeeld, en in het clubhuis lachen winnaars als Ross Fisher, Ian Poulter en Nicolas Colsaerts je vanaf de muren toe. En de ambities blijven onverminderd groot: in september 2023 is Finca Cortesín gastheer van de Solheim Cup en worden er zo'n 90.000 toeschouwers verwacht. Het is geen toeval dat het ook hier een matchplaywedstrijd betreft, want volgens de general manager is het ontwerp van Cabell B. Robinson uit 2006 uitermate geschikt voor deze spelvorm.

Die mening onderschrijven we. De baan heeft veel karakteristieke holes, die je de kans geven om te scoren als je goede ballen slaat, maar hard van zich af kunnen bijten als het je dag niet is. De par-3's zijn lang, terwijl een aantal par-4's juist weer kort genoeg is om met de driver te halen. Uitgesproken risk and reward-holes, die gegarandeerd voor spektakel zullen zorgen, zijn onder andere de haalbare par-4 vierde (over een enorme vijver), de smalle dertiende (die twee keer een beekje kruist) en de spectaculaire vijftiende (waarbij je over een ravijn naar een dwars op de tee gelegen fairway speelt en het de vraag is hoeveel je durft af te snijden). De baan heeft meer dan honderd bunkers en kan met een maximale lengte van 6.736 meter worden opgerekt tot een van de langste van Europa. Dat zal zelfs voor de beste golfers uit Amerika en Europa een uitdaging zijn.

Dit betekent niet dat de gewone clubgolfer hier niets te zoeken heeft. Integendeel. De fairways zijn in de meeste gevallen breed genoeg en de rough is zeker niet dodelijk. Maar raak je té ver uit de route, dan kun je je bal wel direct afschrijven, want de holes liggen ingeklemd tussen heuvels die begroeid zijn met weelderige vegetatie. Nieuwe bal pakken en door. Met zes verschillende tees is er voor golfers van elk niveau een geschikte lengte te vinden (het minimum is 4.852 meter). Het onderhoud is niet minder dan uitmuntend en de baan kent werkelijk geen enkele zwakke hole. En dus cruise je in je buggy door de prachtige vallei, geniet je van de vergezichten op de bergen en de Middellandse Zee, en word je tijdens je ronde getrakteerd op wat fruit en een verfrissende gazpacho. Het leven is goed op Finca Cortesín. Althans, tot je de green bereikt, want hier gaat het spel pas écht op de wagen...

Buitencategorie

In 2017 was Finca Cortesín de eerste baan in Spanje die overstapte naar dwergbermuda op de greens, een grassoort die normaal gesproken alleen in warmere klimaten wordt gebruikt. Niet alleen heeft deze soort minder water nodig, hij houdt zich ook het hele seizoen beter – als je 175 euro per rondje vraagt, wil je natuurlijk wel het hele jaar door kwaliteit kunnen bieden. 'Veel banen in Spanje zijn in de winter goed, maar krijgen het 's zomers lastig omdat het steeds warmer wordt', zegt hoofdgreenkeeper Ignacio Soto. 'Dwergbermuda hoef je maar twee of drie keer per week te irrigeren, waardoor het oppervlak uniformer blijft en de greens harder worden. Een ander voordeel is dat het gras in de winter, als de temperatuur onder de achttien graden daalt, nauwelijks groeit, waardoor er minder onderhoud nodig is. Je hoeft het dan eigenlijk alleen maar te rollen.' Dit 'wondergras' is overigens niet de oplossing voor elke baan in Zuid-Europa die wil besparen op water. Dwergbermuda kan slecht tegen schaduw. En als er tijdens de 'winterslaap' veel op wordt gespeeld, herstelt het zich logischerwijs minder snel. Op de open gelegen greens van Finca Cortesín gedijt het echter geweldig en de maanden december, januari en februari zijn hier rustig genoeg om het gras in die periode niet te veel te belasten. En dus werden in 2017 in één maand tijd alle greens voorzien van nieuw gras. De Lancastre: 'We hebben eerst getest hoe we de greens het best konden transplanteren en vervolgens in midden Spanje, waar het heel droog is, in een jaar alle greens gekweekt. Die rollen gras zijn hiernaartoe getransporteerd, zodat we de toplaag konden vervangen. Daarbij moet je trouwens heel goed opletten, want de grain (de groeirichting, red.) moest natuurlijk wel dezelfde kant op worden gelegd. Maar het is een goede keus geweest, want de greens worden in de winter alleen maar beter en sneller.' Dan zijn we blij dat we half oktober op bezoek zijn gekomen en niet nog een paar maanden later, want de greens zijn nu al bizar goed en uitzonderlijk snel. Met een stimp van rond de 11 kan – van alle banen die we ooit gespeeld hebben – alleen Valderrama hieraan tippen. Dit zijn de Verstappen en Hamilton onder de Spaanse banen. Pure buitencategorie.

Is dat nog wel leuk, zo veel snelheid? Jazeker, want de ballen rollen eerlijk en houden geweldig hun lijn. Alleen is het verschrikkelijk lastig om je brein te instrueren om rekening te houden met het feit dat de bal meters verder rolt dan je gewend bent. Na 36 holes hadden wij het nóg niet onder de knie. Uphill en tegen de grain in kun je een hole prima aanvallen, maar bij een downhiller ben je blij als je de bal binnen anderhalve meter krijgt. Ineens snap je wat een professional bedoelt als hij zegt dat hij tijdens zijn ronde continu 'aan de verkeerde kant van de vlag lag'. Je bent volstrekt kansloos. Zie het als een kijkje in de keuken van de professionele circuits, waar de spelers elke week op dit soort greens moeten zien te overleven. Een lesje in nederigheid, waarna je je wel twee keer bedenkt voordat je een tourspeler na een drieputt een 'knoeier' noemt. En geloof ons, die 43 putts ben je zó weer vergeten als je met een lekker drankje bij het zwembad ligt...