Uit Golfers Magazine: Thuishaven Amerika

Een van Nederlands grootste talenten verblijft alweer zes jaar in Amerika. Hoewel de inmiddels 24-jarige Dewi Weber Nederland soms best mist, voelt ze zich thuis aan de andere kant van de oceaan. 'Ik heb hier een goede basis.'

'Warme stroopwafels van de markt. Eerder was het appeltaart, maar dat heb ik de afgelopen zes jaar best aardig zelf leren bakken', antwoordt de Groningse na enige aarzeling lachend en met een vol Amerikaans accent op de vraag – o, cliché – wat ze het meeste mist. Al benadrukt ze dat ze haar familie en vrienden van de middelbare school nog meer mist. 'Normaal gesproken ga ik twee keer per jaar naar huis om iedereen te zien, maar door corona ben ik al bijna twee jaar niet in Nederland geweest. Dat is best lang. Je hebt gelukkig Zoom en Facetime, maar dat is toch niet hetzelfde. Soms denk ik van een meeting wel eens: had het lekker in een mailtje gezet. Maar het is vooral een uitkomst. Toen ik afgelopen november covid had en veertien dagen in quarantaine moest, heb ik heel wat gevideobeld met de meiden van mijn groepje die ook in quarantaine zaten. Dan ben je blij dat het er is. Maar ik zal zeker ook blij zijn als ik straks weer eens naar huis kan en mijn familie en vrienden in levenden lijve kan zien.'

Huur

Ze zegt het tussen neus en lippen door, maar ook Weber raakte besmet met het virus en ervoer dat het niet zomaar een griepje is. 'Niet alleen omdat ik voor mijn gevoel heet water stond te drinken als ik een kop koffie nam, want ik rook en proefde helemaal niets meer. Nee, toen ik na veertien dagen binnen zitten mijn fitnessspullen uit de auto pakte om wat oefeningen te gaan doen, was ik na de warming-up al helemaal kapot. Dat had ik niet verwacht. Ik heb geen heel zware klachten gehad, maar ik ben blij dat ik inmiddels mijn shots heb gehad. Je hebt liever geen covid, kan ik je zeggen.'

Corona gooide niet alleen fysiek roet in het eten, de wereldwijde crisis haalde ook een dikke streep door het seizoen van de Symetra Tour. Veel toernooien konden geen doorgang vinden en uiteindelijk speelde Weber in 2020 minder dan tien wedstrijden. Bovendien lagen er aan het einde van de rit geen kaarten klaar voor de LPGA. Terwijl, dat geeft ze grif toe, dat de enige reden is dat ze op het tweede Amerikaanse vrouwencircuit speelt. 'Niemand wil hier zijn. Het is heel goed dat het er is, don't get me wrong, maar iedereen speelt hier met maar één doel en dat is een van die tien kaarten voor de LPGA. Het afgelopen seizoen waren die niet te verdienen. Er werd wel gezegd dat er voor de top nog kaarten waren, maar degene die tweede werd op de ranking en daar een speelrecht voor kreeg, kon tot nu toe in geen enkel toernooi starten. Niet dat ik in de buurt van die plek kwam, maar er was dus ook eigenlijk niets om voor te spelen.’ Lachend: ‘Ja, voor de huur.' Dan, serieuzer: 'Er is hier niet veel prijzengeld te verdienen, dus alleen daarom al moet je goede resultaten halen. Je hebt een goede finish nodig voor een beetje fatsoenlijk prijzengeld. Toen ik nog amateur was, had ik soms het gevoel dat ik onder grote druk stond. Omdat ik het goed wilde doen voor mijn familie, mijn coaches, het team, of omdat ik tijdens een bepaald toernooi iets wilde laten zien. Maar de afgelopen twee jaar heb ik ervaren dat dat helemaal niets voorstelt in vergelijking met de druk die er komt kijken bij het spelen voor je centen. Dankzij mijn verbintenis met Golf Team Holland hoef ik echt niet mijn huis uit als er een tijdje niets binnenkomt, maar het is wel: it's the first of the month and the rent is coming.'

Leercurve

Niet alleen vanwege het prijzengeld is het spijtig dat Weber nog geen plek op de LPGA heeft verworven. Behalve dat ze niet hoog genoeg eindigde op de Order of Merit om een van die tien kaarten in de wacht te slepen, betekent het namelijk ook dat ze er in de Q Series, de qualifying school van de LPGA, niet in slaagde om een speelrecht voor het hoogste niveau veilig te stellen.

'De eerste keer dat ik daar meedeed, in 2018, was ik nog amateur. Ik kwam heel dichtbij en besloot daarna (in maart, red.) alsnog professional te worden, omdat ik een volle kaart voor de Symetra op zak had. Zo'n eerste jaar is best wel zoeken. Op college had ik geleerd hoe ik alleen moest zijn, hoe ik mijn dagen moest indelen. Maar als pro is het toch anders, dan moet je alles zelf doen. Als je als amateur bij de NGF of op college ergens heen ging, kreeg je een schema, nu moest ik dat ook allemaal zelf inrichten. Dat kan ik wel, ik ben in die zes jaar Amerika heel zelfstandig geworden, maar het was best even wennen. Sommige dingen leer je met vallen en opstaan. Een voorbeeld? Dat je na een iets mindere ronde niet nog twee uur gaat grinden op de range als je de volgende dag een starttijd hebt om acht uur 's ochtends. Dat je dan alleen het noodzakelijke doet en daarna je rust pakt. Dat is een leercurve.'

Tijdens haar tweede bezoek aan de Q Series werd Weber op een wel heel harde manier geconfronteerd met die leercurve. Omdat haar caddie buiten haar medeweten en zicht om informatie aan een andere caddie had gegeven, en een van haar flightgenoten (Christina Kim, red.) dat aanhangig had gemaakt bij de wedstrijdleiding, kreeg ze na haar ronde twee strafslagen voor het overtreden van de regels. Die twee slagen waren vervelend en zonde, al had ze die misschien nog kunnen terugverdienen, maar het was vooral haar onvermogen om het incident los te laten dat haar de kop kostte.

'Hoe ik twee jaar later over deze situatie denk? Tsja, de straf was wat het was, niemand deed het expres. Maar ik denk vooral dat ik nu niet meer zo in de war zou raken van zoiets. Ik weet nog dat ik de nacht na dat voorval geen oog heb dichtgedaan en dat er de hele tijd allerlei gedachtes door mijn hoofd spookten. Volgens mij heb ik me voldoende ontwikkeld om nu wél goed met zo'n incident om te kunnen gaan. Het is niet dé reden dat ik nu op de Symetra Tour speel en niet op de LPGA, maar als het niet gebeurd was...

Strijd boven alles

Na zes jaar noemt Weber Amerika haar thuis, en niet zonder reden. Een groot deel van haar vriendengroep bevindt zich er, haar vriendin is Amerikaanse en het leven voor een topsporter in de VS bevalt haar buitengewoon goed. 'Ik ben hier behoorlijk ingeburgerd, ja,' zegt ze lachend na een opmerking over haar Amerikaanse accent. 'Als ik een paar dagen terug ben in Nederland is het ook weer weg, hoor. Maar mijn basis in Amerika is sterk, zo sterk dat dit echt mijn thuis is.'

'Ik heb destijds heel bewust de keuze gemaakt om naar Amerika te gaan. Ik weet nog dat Anne (van Dam, red.) op een gegeven moment, na het WK voor amateurs, pro werd. Toen dacht ik even: moet ik ook niet pro worden en op de LET gaan spelen? Maar vrijwel direct dacht ik toen ook, en dat geloof ik nog steeds, dat dat te vroeg was. College is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar voor mij was het heel goed. Niet alleen omdat ik nu een bachelor op zak heb, maar ook omdat ik mezelf in die tijd uitstekend heb leren kennen. Als je als sporter in Amerika studeert, dan eet, leef en adem je sport. Zo simpel is het. Hoe je het doet, doe je het, maar veel ruimte voor andere dingen dan studie en golf is er niet.

‘Wat ik daar geleerd heb? Nou, bijvoorbeeld dat ik prima voor mezelf kan opkomen. Ik had in die tijd geregeld discussies met de coach. En hoewel dat zeker niet altijd leuk was, weet ik daardoor wel wat ik wil, wat ik nodig heb, en dat je na zo'n discussie ook gewoon weer verder kunt met elkaar. Wat ik ook geleerd heb, is dat het mij vooral om de competitie gaat. Natuurlijk train ik hard en veel, maar uiteindelijk is competition wat mij drijft. In die zin had het ook een heel andere tak van sport kunnen zijn als mijn talent daar had gelegen. Ik hou gewoon erg van de strijd en wil dolgraag winnen en meedoen met de allerbesten.'

Big Green Egg

Dat laatste – meedoen met de besten – is, naast het feit dat Amerika nu haar thuis is, een belangrijke reden waarom Weber zich op de Symetra Tour begeeft en haar pijlen niet op de LET richt. 'Natuurlijk zou de LET kunnen en ik heb het er ook wel met Anne over gehad hoe het is om beide circuits te combineren. Het is echt mooi om in Europa te spelen, en ik zou ook dichter bij mijn familie zijn. Maar mijn doel was en blijft om op het allerhoogste niveau te spelen en dat is de LPGA. Via de LET is er ook geen kaart voor dat circuit te halen. Ja, er zijn kaarten voor de Q Series te verdienen, maar dat kan ook op de Symetra Tour, plus dat de beste tien hier direct doorstromen naar de LPGA. Dan is Europa dus geen optie. Of in elk geval nú geen optie. De opdracht voor dit seizoen is duidelijk: bij de beste tien van het seizoen eindigen voor een van die kaarten. En als dat onverhoopt mis mocht gaan – maar daar ben ik absoluut niet mee bezig – sowieso een kaart via de Q Series binnenhalen.'

Om die doelen te halen staat ze er in Amerika niet alleen voor. 'Ik heb goed contact met Maarten en Dewi-Claire (Lafeber en Schreefel, red.) en hun coaching en begeleiding verlopen ook op afstand prima. Niet alleen ken ik mezelf en mijn eigen swing uitstekend, het coachen via video is – ook door corona – voor veel spelers heel gewoon geworden. Op Ruud Bos na misschien kent Dewi mijn swing beter dan wie dan ook. We zitten ook redelijk in dezelfde tijdzone, waardoor het snel en makkelijk communiceert. Met Maarten is het contact ook goed. Als hij in Amerika is, probeer ik regelmatig even bij hem langs te gaan. Hij woont op vier uur rijden van mijn huis, dus dat is prima te doen. Alleen ga ik verhuizen van Miami naar L.A. Dat is voor de communicatie met Nederland niet heel praktisch qua tijdsverschil, al zit Dewi dan wel dichterbij. Ach, uiteindelijk is het allemaal te doen als je maar echt wilt, toch?'

En omdat ze het echt wil, reist Weber in de tweede helft van juni voor het eerst in twee jaar naar Nederland en kunnen ook de Nederlandse golfliefhebbers haar weer eens bewonderen in het Big Green Egg Open op de Rosendaelsche. 'Het moet wel kunnen met de coronamaatregelen natuurlijk. Ik heb geen tijd om in Nederland tien dagen in quarantaine te gaan en daarna ook weer in Amerika. Maar omdat ik volledig gevaccineerd ben, heb ik er alle vertrouwen in. Ik kreeg de vraag of ik mee wilde doen aan de wedstrijd van de LET in Nederland, en omdat het paste in het schema, heb ik ja gezegd. Het is lang geleden dat ik in Nederland of op de LET gespeeld heb, maar ik bewaar er prettige herinneringen aan. Als amateur heb ik op het Deloitte Ladies Open mogen spelen en ik kan me uit mijn tijd als amateur ook de Rosendaelsche nog goed herinneren. Het lijkt me mooi om weer eens thuis te zijn. Het geeft me de kans om mijn familie en vrienden weer te zien, en spelen op de LET is altijd mooi.'

Met een beetje geluk zit een warme stroopwafel er ook nog in.

(Dit artikel is ook te lezen in Golfers Magazine 5 die nu in de winkels ligt. Nog geen abonnee? Profiteer van een van onze aanbiedingen)