DJ maakt het af

Natuurlijk waren er ook verhalen voor in de marge. Wat te denken van Tiger's 10 (!) op hole 12? Zijn eerste hole in de dubbele cijfers in zijn hele lange loopbaan en de sterke slotreeks die hij daarna neerzette? Uitzonderlijk. Of de opnieuw goede ronde van Bernhard Langer, die er op elke hole met tientallen meters uit werd geslagen door flightgenoot Bryson Dechambeau, maar in tegenstelling tot de longhitter wél onder par rondging en daarmee ook nog eens boven de Amerikaan eindigde? Oók een mooi verhaal. Net als er nog veel verhalen waren op deze bijzondere editie van The Masters.

Maar op de laatste dag van deze novembermasters ging het natuurlijk vooral over wat zich bovenaan het leaderboard afspeelde. Zou de voorsprong van Dustin Johnson genoeg zijn om te winnen? Of zou de lange Amerikaan ondanks een marge van vier slagen bij het begin van de ronde alsnog nerveus worden en de uitdagers daarmee een kans geven?

Het was allebei waar.

Met vier slagen voorsprong begon de nummer 1 van de wereld aan de slotronde, maar deze was nog maar nauwelijks onderweg, of de helft van die voorsprong was alweer verdwenen. Zonder dat hij zelf veel fout had gedaan (hij maakte birdie op drie en bogey op vier) haalden zowel Im als Smith (de eerste speler ooit die alle rondes onder de zeventig bleef) de helft van hun achterstand weg door op twee van de vier tot dan toe gespeelde holes birdie te maken zonder daar een ingeleverde slag tegenover te zetten.

Daar bleef het echter bij, kleiner dan twee werd het verschil nimmer meer.

Zowel Im als Smith – de laatst overgebleven uitdagers – speelden prima – vooral de Aussie sloeg nu en dan toverballen – maar Johnson bleef stoïcijns, deed wat hij moest doen, en maakte de goede keuzes. Met als sleutelmoment misschien wel de beslissing om op de par-5 dertiende niet voor de green te gaan maar om op te leggen omdat er modder aan zijn bal zat waarna hij alsnog een birdie wist te maken om de marge weer terug te brengen naar vier slagen voorsprong.

Op zijn minste dag van de week, bleek de marge die hij in de eerste drie – nagenoeg foutloze – dagen had opgebouwd daarmee ruim voldoende. Uiteindelijk tekende de 36-jarige Amerikaan voor een slotronde in 68 slagen wat hem op een eindtotaal van -20 bracht - een recordscore in de geschiedenis van het toernooi - en vijf slagen voor de eerste achtervolgers.

Voor de nummer 1 van de wereld was het daarmee eindelijk weer raak in een Major waar hij, behoudens zijn zege in het U.S. Open van 2016, weliswaar tal van topnoteringen behaalde, maar geen enkele keer de hoofdprijs. Dat die er nu wel kwam, was in zekere zin niet meer dan gerechtigheid en zorgde zelfs bij de immer coole DJ voor voorzichtige emoties.

Met 24 zeges op het hoogste niveau op zak, waaronder twee Majors, met ruim honderd weken de eerste plek op de wereldranglijst op zijn naam, en nu dus ook met een groen jasje om de schouders, bevestigde Dustin Hunter Johnson, van 22 juli 1984, nog maar eens dat hij niet zomaar een golfer is.

En nu dus ook niet zomaar een Masterskampioen.