Hoeveel levens heeft Tiger Woods nog? (II)

Tiger Woods heeft twee belangrijke doelen: de meeste zeges op de PGA Tour behalen en Jack Nicklaus’ record van achttien Major-overwinningen minimaal evenaren. Mogelijk is dat eerste doel nog het best te realiseren. Hij deelt de eerste positie nu met Sam Snead; beiden stonden 82 keer met een trofee in hun handen. En achter de twee gaapt een groot gat. Jack Nicklaus won 73 keer en is derde. Van de actieve spelers op de PGA Tour heeft Rory McIlroy met 24 stuks de meeste titels behaald.

Lang leek Woods ook in staat om het record van Jack Nicklaus aan te vallen. Zijn eerste Majorzege dateert van april 1997, toen hij The Masters met twaalf slagen voorsprong won. In augustus 2000 had hij al vijf Majors gewonnen en ook al de Career Grand Slam – alle Majors minimaal één keer winnen – in de wacht gesleept. In 2005 stond Woods op tien zeges, en na de sensationele overwinning in het U.S. Open van 2008 op veertien. En hij was pas 32. Woods won dat U.S. Open na een play-off met Rocco Mediate op maandag, die uiteindelijk negentien holes duurde. Hij liep af en toe wat moeilijk, leek vermoeid en de pijn was zichtbaar, maar won dus toch. Woods had de verlenging afgedwongen door op de 72ste holes een schier onmogelijke putt te holen.

Zwanenzang

Tiger Woods is niet de eerste speler die na een ernstig ongeluk probeert terug te komen. Vlak na zijn crash in L.A. dachten veel golfliefhebbers meteen aan februari 1949. De 36-jarige Hogan was begin 1949 een van de beste spelers van de voorloper van de PGA Tour. In 1948 had hij het U.S. Open en het PGA Championship gewonnen. Twee maanden voor The Masters was hij de grote favoriet. Maar in de vroege, mistige ochtend van 2 februari 1949 raakte zijn Cadillac in het westen van Texas betrokken bij een frontale aanrijding met een Greyhound-bus die bezig was een vrachtwagen in te halen. Vlak voor de voertuigen elkaar zouden raken, wierp Hogan zich voor zijn vrouw Valerie die naast hem zat. Dat heeft hen beiden waarschijnlijk het leven gered: de bus en de auto raakten elkaar linksvoor. Valerie bleef nagenoeg ongedeerd, maar de naar achteren verschoven zware achtcilindermotor van de Cadillac raakte de golfer vol op het onderlichaam.

In het ziekenhuis van El Paso – de ambulance was pas anderhalf uur na de aanrijding ter plaatse – constateerden de artsen een gebroken sleutelbeen, een verbrijzelde rib, een dubbele bekkenbreuk en een gebroken enkel. Even werd zelfs voor zijn leven gevreesd en na een aantal operaties twijfelden de artsen of Hogan ooit weer zou kunnen lopen. Zijn golfcarrière leek voorbij.

Hogan was echter gezegend met een ijzeren discipline en was redelijk snel weer op de been. Sterker, de man die door zijn collega’s The Hawk werd genoemd, speelde op 10 december 1949 – tien maanden en acht dagen na het ongeluk – weer een rondje op een baan in Texas. Als Ben Hogan iets wilde, dan gebeurde het ook. Hij oefende zijn swing – misschien wel de beste ooit – vaak zo lang dat het bloed in zijn handen stond. Na het ongeluk zat hij voor en na rondes lang in een warm bad.

Begin 1950 deed Hogan mee aan het Los Angeles Open (dat nu het Genesis Invitational heet) op Riviera. Bij het clubhuis staat een standbeeld van hem. Hogan eindigde gelijk met Sam Snead en verloor de pas later gespeelde play-off. Maar hij was terug. In april van dat jaar werd hij vierde in The Masters en in juni – nog geen anderhalf jaar na de crash – behaalde hij de U.S. Open-titel op Merion.

Het is moeilijk om de PGA Tour van toen met die van nu te vergelijken. Ook de gevolgen van beide ongelukken zijn alleen in die zin vergelijkbaar dat ze allebei ‘zeer ernstig’ waren.

Maar het is wel kenmerkend dat Hogan na dat ongeluk elf zeges behaalde, waarvan zes in Majors. In 1953 won hij, veertig jaar oud, drie grote kampioenschappen achter elkaar: The Masters, het U.S. Open en The Open. Het PGA Championship kon hij niet winnen, omdat dit vrijwel gelijktijdig met The Open op Carnoustie plaatsvond.

De laatste keer dat Hogan een kans had om een Major te winnen, was in 1960. In het U.S. Open op Cherry Hills in Colorado was de 47-jarige Hogan na zeventig holes gedeeld eerste. Maar hij bogeyde zeventien en liet op de slothole een triple bogey noteren. Het was in feite zijn sportieve zwanenzang.

Wederopstanding

Dé vraag voor dit seizoen is of we de sportieve zwanenzang van Tiger Woods nog gaan krijgen, of dat we die al gehad hebben. Heeft hij net als Hogan meerdere golflevens of zijn die al opgebruikt? Zelf denkt hij dat er nog benzine in de tank zit, zo bleek uit een gesprekje met de media na het PNC (ouders-kinderen) toernooi dat half december 2023 werd gespeeld. ‘Ik ben bezig om minder roestig te worden. Ik was per dag al beter tijdens de Hero Challenge eerder deze maand en dat geldt ook voor dit toernooi’, zei hij. ‘Ik begin meer door te krijgen hoe ik met mijn aan elkaar gelaste enkel moet omgaan. En ja, ik ben nog steeds van plan om volgend jaar (weer) te spelen.’

In kleine kring zei Woods dat één toernooi per maand zijn doelstelling is. Maar deelnemer of kanshebber zijn, dat is een wereld van verschil. Deelname aan het Genesis Invitational, vorige maand, was zijn eerste target. Trek je de lijn door, dan moet je denken aan de Arnold Palmer Invitational in maart als volgende toernooi, een toernooi dat Woods acht keer won. In april The Masters, in mei het PGA, in juni mogelijk het U.S. Open en een maand later – als alles goed gaat – The Open.

Als Woods op 11 april aanstaande afslaat op Augusta, is het 1143 dagen na het ongeluk in Los Angeles, 1628 dagen na zijn laatste reguliere zege op de PGA Tour en 1824 dagen na zijn onvoorstelbare overwinning op Augusta in 2019. De kans is groot dat hij zijn laatste moment of fame in die editie van The Masters had. Maar we blijven hopen op een wederopstanding, een nieuw wonder. En hoop doet leven.

Dit is deel 2 van een profiel van Jan Kees van der Velden uit Golfers Magazine 2.