Lezersverhaal: Grenzeloos Golf

Speeldag 1: Five Nations

Waar anders kunnen we deze reis beginnen dan op de Five Nations Golf Club in België? Het is half oktober en het is duidelijk dat de baan nog moet ontwaken: hij ligt onder een deken van mist. Als deze is opgetrokken, ontvouwt zich een schitterend landschap met een fraai glooiende golfbaan. Deze is prima onderhouden en ondanks het jaargetijde goed bespeelbaar. De lager gelegen greens zijn trager dan de hoger gelegen greens. Niet zomaar, zo blijkt. Om schimmels en andere ziektes te voorkomen, worden deze greens minder kort gemaaid.

Het kan raadzaam zijn een buggy te huren, want er zijn holes waarbij flink geklommen moet worden. Zo is er een steile klim van hole zes naar hole zeven, met een hoogteverschil van ruim 25 meter. De meest uitdagende hole is de par-3 dertiende van 101 meter (vanaf geel). Niet vanwege de afstand naar de pin maar vanwege de diepte van de hole. Hoe hard sla je als de green dertig meter lager ligt?

Speeldag 2: Kikuoka

Omdat we direct na de ronde in de auto stapten naar de volgende bestemming, namelijk Country Club Kikuoka in Luxemburg, kunnen we al vroeg de baan in. Té vroeg, zo blijkt, want alles is nog gesloten. Als we uiteindelijk vriendelijk op weg worden geholpen, is de planning zo krap dat een goede warming-up er niet meer in zit. Jammer, de oefenfaciliteiten zien er geweldig uit.

De baan ligt er schitterend bij en is grotendeels tegen een heuvel gebouwd, waardoor onze kuiten wederom flink worden getest. Het bijzondere aan Kikuoka is het grote aantal bunkers per hole. Zeker rond de greens is het niet altijd eenvoudig om ze te ontwijken. Of heeft dit te maken met onze golfkwaliteiten?

Ook op weg naar de volgende bestemming vinden we het antwoord op die vraag niet. Vreemd, met zes uur was de rit naar Oostenrijk er lang genoeg voor.

Speeldag 3: Bludenz-Braz

In Oostenrijk ontwaken en de zon zien opgaan van achter de bergen: het blijft een fascinerend schouwspel. We verblijven in een sporthotel op tien minuten rijden van Golfclub Bludenz-Braz. Opnieuw vertrekken we vroeg en worden we enigszins teleurgesteld, doordat het restaurant vanwege een ‘Ruhetag’ gesloten is. Geen koffie dus voor deze internationale golfers. Niet veel later wordt dit gemis goedgemaakt door de medewerkster van de receptie, die speciaal voor ons koffie maakt.

Bludenz-Braz heeft fantastische vergezichten. En het mag dan half oktober zijn: wij hebben het geluk dat het weer goed is en de zon volop schijnt. Als we ons melden op de tee van de eerste, worden we al snel doorgelaten. Waren ze misschien onder de indruk van deze twee Nederlandse mannen in hun gesponsorde kleding?

De baan speelt zwaar doordat deze is gebouwd op een alm met stevige hoogteverschillen en wij de baan lopend rondgaan. Afslaan op holes naar hoger of lager gelegen greens en fairways blijft een uitdaging. Ballen gaan fors verder bij een drive naar beneden en dus komt het aan op goed course management. Dit valt niet altijd mee op een onbekende baan, zodat het vaak zoeken is naar de bal.

Speeldag 4: Johannesthal

Op de vierde speeldag, in Duitsland, worden we voor het eerst wakker met regen. Ook deze ochtend hebben we de wekker vroeg gezet en gaan we na een goed ontbijt meteen op pad. Een ritje van 25 minuten brengt ons bij Golfclub Johannesthal. Bij aankomst is alles nog gesloten en zijn wij de enige aanwezige spelers. Waarschijnlijk vanwege het regenachtige weer. Maar het geeft alles wel een desolate indruk.

De heuvelachtige baan ligt in een mooie omgeving. De greens zijn goed maar niet al te snel, en het onderhoud van de teeboxen laat te wensen over. Wel heeft de baan enkele mooie uitdagende holes, waarbij het vooral aankomt op het ontwijken van het water. Met name hole vier, een par-3 eilandgreen van 154 meter (vanaf geel), is hiervan een goed voorbeeld. De green ligt fors lager dan de tee, dus opnieuw is het rekenen geblazen met welke club we moeten slaan. We krijgen het trucje al aardig onder knie, zo constateren we als beide ballen op de green eindigen.

Speeldag 5: De Maastrichtse

Home sweet home! Terug in Nederland. Of toch niet? We spelen vandaag The Championship Course van De Maastrichtse, en laat deze baan nu deels in Nederland en deels in België liggen. Bij sommige holes steek je daadwerkelijk de grens over.

Ondanks de vele regenbuien van de vorige dag ligt de baan er goed bij. De Maastrichtse kenmerkt zich door zijn openheid en, bij enkele holes, het glooiende karakter. Hoewel de baan gelegen is in het Limburgse landschap, is deze lopend prima te doen. Dit hebben wij de afgelopen week wel anders beleefd. Iets over de helft van onze ronde steken we nog één keer de grens over. Na vijf banen in vijf landen zijn we weer in eigen land. Gelukkig hebben we nog een paar holes te gaan voor onze eigen Five Nations trip definitief voorbij is.

Heb je tussen de kangaroes gegolft? Of heb je ergens een onbekende golfbaan ontdekt die elke golfliefhebber moet spelen? In Golfers Magazine plaatsen we regelmatig reisverhalen van onze lezers, mits je natuurlijk wat leuks te vertellen hebt. Dus geen uitgebreide verslagen van golfronden, maar anekdotes, onverwachte ontmoetingen en lokale wetenswaardigheden voor andere golfers. Stuur je verslag (1000-2000 woorden) naar martijn.paehlig@golfersmagazine.nl o.v.v. GM-reisverhalen en stuur voldoende hogeresolutiefoto's (met bijschriften) via wetransfer.com mee. We gebruiken de leukste inzendingen (alleen bij plaatsing krijg je bericht) en de redactie behoudt zich het recht voor verhalen naar eigen inzicht te bewerken.

Abonnee worden?

Ben jij ook benieuwd waar je je volgende golfreis het beste heen kan laten gaan? In elke editie hebben we uitgebreid aandacht voor golfreizen in binnen- en buitenland.