Grasleed

Er zijn meerdere redenen om te golfen. Fascinerende sport, goed voor de gezondheid, gezelligheid bij hole negentien, lekker lang weg van huis, noem maar op. In het voorjaar komt er wat mij betreft altijd nog eentje bij: de geur van vers gemaaid gras. Heerlijk!

Inmiddels weet ik dat er leed aan ten grondslag ligt. Grasleed, om precies te zijn. Zoals Roald Dahl al suggereerde in zijn prachtverhaal ‘Het kermen der bomen’ heeft al wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit ‒ dixit de onvergelijkelijke radiobioloog dr. Fop I. Brouwer ‒ gevoel. Een angstaanjagende gedachte voor de veganisten onder ons, als je het mij vraagt, want wat moeten ze dán eten?

Sterker nog, planten beschikken tevens over het vermogen om iets waar te nemen en daarop te reageren. Iets met ultrasone geluiden die het menselijk gehoor niet kan waarnemen. Zo maken bloemen zoetere nectar aan als ze een bij horen zoemen, iets wat de poëet in mij wakker maakt. En zo produceert gras, zoals de Texaanse wetenschapper dr. Michael Kolomiets negen jaar geleden al ontdekte, beschermende stofjes ‒ green leaf volatiles ‒ als het in gevaar komt. Als de maaier zijn vernietigende werk doet, raakt het gras in paniek en stoot het als afweer geurmoleculen uit die wij toevallig lekker vinden ruiken.

Een divot veroorzaakt dus óók leed. Is dat een reden om nooit meer te golfen? Natuurlijk niet, geachte cursisten! Wij kunnen ons niet ál het leed van de wereld aantrekken, zoals die mevrouw die in het clubblad van het Humanistisch Verbond uitlegde dat zij haar lidmaatschap van ‘een prestigieuze golfclub’ heeft verruild voor dat van Extinction Rebellion. Vier pagina’s lang beschreef zij hoe zij van fanatiek golfster fulltime A12-plakster werd, met een ‘emotionele meltdown’ als gevolg. En om de een of andere reden verbaasde het mij niet dat ook haar huwelijk tijdens deze opmerkelijke transitie naar de knoppen ging.

Uiteraard gingen mijn gedachten in de eerste plaats uit naar haar ex. Wat gebeurde er allemaal voordat zij uit elkaar gingen? Hij golfde vast ook en jennen hoort natuurlijk bij de Herenmiddag. Maar laten we eerlijk zijn: bij extensieve toepassing kan het vervelend worden en neem je zo je maatregelen. Afijn, dat is weer een ander verhaal. Ik had het niet over de geur van de menselijke beroering maar van vers gemaaid gras.

We hebben vijf zintuigen, stelde Aristoteles vast: zien, horen, voelen, ruiken en proeven. De eerste drie gebruik ik, al golfend, het hele jaar door. De vierde vooral in het voorjaar en de vroege zomer. En de vijfde wanneer ik een Ierse linkscourse als die van Ballyconneely loop en niet alleen de geur van vers gemaaid gras ruik maar ook de zilte zeewind proef. Een combi die voor de ultieme sensatie zorgt, vooral als hoog boven je ook nog eens de veldleeuwerik kwettert.

Wij golfers hebben een verdomd mooi leven.