Uit de Schaduw

Misschien dat Michael Murphy het antwoord weet. Het aardse bestaan van de schrijver van het legendarische Golf in the kingdom is nog steeds niet ten einde, al is-ie wel zo’n beetje over de helft: hij wordt in september 92 jaar en is net als in dat boek nog altijd bezig met Het Hogere, hetgeen deze Amerikaan overal ter wereld deed, ook als verwoed golfer.

Hier volgt de vraag. Is het psychologisch te verklaren dat de prestatiecurves van verschillende Nederlandse golfers een opvallend stijgende lijn vertonen sinds Joost Luiten er voor een tijdje de brui aan heeft gegeven?

Begrijp me niet verkeerd: ik betreur het besluit van Joost. Op z’n Rotterdams: hij is een topgozert. Toen ik hem eerder dit jaar in een instructievideo hoorde zeggen dat je de grip van een club moet vasthouden ‘zoals je jongeheer’, kon-ie helemáál niet meer kapot bij mij. Al vroeg ik mij wel even af hoe de deelneemsters aan de damesochtend van de Koninklijke Haagsche dit advies zouden opvatten.

Maar het is en blijft een feit dat de Nederlanders die op de Tour negen van de tien keer in Joosts schaduw opereerden nu ineens klinkende resultaten behalen. Oké, van Wil Besseling kwam het niet helemaal onverwacht. Die timmerde al twee seizoenen aan de weg, rustig en degelijk zoals het een ware West-Fries betaamt. Maar dat-ie zich met die mooie tweede plaats op het European Porsche Open in Hamburg voor het U.S. Open in Brookline zou plaatsen, dat was toch een verrassing. Net als het feit dat hij daar, op die moeilijke baan, met gemak het weekend haalde.

Verder werd Darius van Driel plots gedeeld vierde op het Volvo Car Scandinavian Mixed en gedeeld tiende op het BMW International Open (opbrengst in die twee toernooien voor Darius: circa 136.000 euro), verraste Daan Huizing de golfwereld in de eerste ronde van datzelfde BMW International Open met een score van 63 en een tijdelijke tweede plaats en plaatste Lars van Meijel zich bij de Final Qualifying op Fairmont St. Andrews zowaar voor het British Open op de Old Course in dezelfde plaats.

Alwéér een Nederlander op een Major. En dat terwijl Joost Luiten even met het spelletje is gekapt.

Hoe komt dit? Kan dit ook vanuit Het Hogere worden verklaard? Voelen Wil, Darius, Daan en Lars zich soms onbewust van Joost verlost? Ik moest ook denken aan het WK Voetbal van 1978 in Argentinië, waarvoor Johan Cruijff zich afmeldde omdat hij bang was dat zijn gezin daar iets zou overkomen. En wat deed het Oranje van bondscoach Ernst Happel? De finale halen, die bijna werd gewonnen (Rensenbrink, laatste minuut, paal). Bevrijd van de grote vedette bloeiden de andere spelers ineens op.

Zeg het mij, mr. Murphy!

(Deze column staat ook in Golfers Magazine 6, nu in de winkel)