Oude dame van de Algarve

Zo'n dertig golfbanen telt de Algarve inmiddels, waarvan er bijna twintig in of vlak bij Vilamoura liggen, en vrijwel op elke baan is het altijd druk. Één baan steekt er echter met kop en schouders bovenuit omdat iederéén er wil spelen. De Old Course is ruim vijftig jaar oud, maar still going strong.

Het is nog niet eens licht als de eerste groepen zich melden bij de eerste tee, waar zelfs het hokje van de starter nog gesloten is. Even voor achten klapt deze zijn tafeltje uit, worden de scorekaarten klaargezet, en krijgen de eerste spelers instructies voor het spelen van de uit 1969 stammende baan. Alleen de holes van Pine Cliffs lagen er eerder in dit deel van Portugal, 'maar wij waren de eerste baan met achttien holes', zegt Tiago niet zonder trots als hij onze scorekaart geeft. 'Er is één keer een grote renovatie geweest, maar sindsdien is er eigenlijk niets meer veranderd', verwijst hij naar de make-over uit 1997, ook alweer meer dan twintig jaar geleden. 'Dat de baan ondanks de moderne technieken net zo sterk is gebleven, zegt wel wat over het ontwerp', geeft hij ons mee als we om acht uur stipt – en geen seconde eerder, hoezeer we ook staan te trappelen – af mogen slaan. 'De greenkeepers werken voor de spelers uit en als jullie te snel door de baan gaan, komen jullie met elkaar in botsing. Dat werkt voor hen niet prettig. En bovendien kunnen we de baan dan niet presenteren zoals we vinden dat we dat moeten doen.'

Tok-tok-tokkend

Hadden we maar beter geluisterd. Heimelijk zijn we nog steeds voornemens om snel door de baan te gaan om vervolgens elders in dit golfparadijs nog een rondje te spelen. Maar dat plan sterft al op de derde hole een vroege dood als we op de green op de eerste greenkeeper stuiten, waardoor het tempo direct stilvalt. Jammer, maar het geeft ons tegelijkertijd de kans om het door Frank Pennink ontworpen parcours echt goed in ons op te nemen. Langzaam spel is funest voor de sport, maar het is tegelijkertijd waar dat het je wél meer de gelegenheid geeft alles wat je ziet in je op te nemen.

Pennink ontwierp de baan met in het achterhoofd het idee de toenemende stroom Britse toeristen een golfervaring te bieden die deed denken aan parkbanen 'zoals thuis'. De vraag of dat gelukt is, is gerechtvaardigd, al was het maar vanwege de lokale vegetatie, het heuvelachtige terrein en natuurlijk het weer, waardoor het zuiden van Portugal nog altijd – en ondanks de forse greenfeeprijzen – een uiterst populaire bestemming is.

Waar de ontwerper zonder meer in slaagde was een baan aan te leggen waar je niet zomaar om je heen kunt slaan. De fairways zijn vaak smal, greens liggen net wat hoger of juist flink veel lager, en de duizenden bomen zijn groot, indrukwekkend en nauwelijks te missen voor wie niet kaarsrecht is. En zelfs als je dat wel bent: regelmatig duikt een boom midden op de fairway op, of dwingen overhangende takken je tot een balvlucht die je misschien helemaal niet eens in huis hebt.

Al op de eerste hole, een korte par-4 van net driehonderd meter downhill, word je op alle genoemde gevaren gewezen. Vlak voor de fairway begint staat een solitaire boom in je lijn. Je kunt er best overheen, maar dan staat voor je tweede slag een de volgende rij bomen te wachten. Rechts houden dus? Nou ja, ook niet zomaar, want de kans dat je daar ook tussen de boomstammen door moet zien te manoeuvreren, is groot. Voor wie hier, op deze op papier een na makkelijkste hole van de baan, al het houtwerk weet te vinden, is direct duidelijk wat hier je gameplan moet zijn. Goede keuzes van de tee worden beloond, slechte slagen banen zich 'tok-tok-tokkend' een weg. Let goed op welke kant je bal op stuitert via tak of stam: je kunt je bal vrijwel altijd vinden, maar daarvoor moet je wel aan de goede kant van de fairway zoeken...

Zaken doen

De Old Course is – zeker voor een par-73 – niet lang. Vanaf geel 5913 meter, vanaf rood maar net meer dan vijfduizend meter: 5086. Die hoge par is het gevolg van de aanwezigheid van maar liefst vijf par-5 holes. Tot enkele jaren geleden lagen vier daarvan op de back-nine, maar door holes vijf en achttien om te wisselen is daar meer balans in gekomen. De 'langste holes' van de baan zijn overigens niet zozeer erg lang. De par-5 tweede is zelfs maar 417 meter (geel), maar is zeker geen push-over, ondanks de brede fairway. Het tweede deel van de hole ligt aanzienlijk hoger en de green is klein. Toch: wie de verleiding kan weerstaan de green in twee slagen aan te willen spelen, heeft hier goede birdiekansen.

De tweede par-5 komen we tegen op hole vijf, de hole die eerst dus de slothole was. 449 meter lang, een akelig smalle afslag, te veel links na je tweede slag en je approach wordt heel moeilijk.

Hole twaalf is met 482 meter wel flink lang en brengt naast die meters meer uitdaging mee: een dogleg naar rechts die voor longhitters misschien wel is af te snijden, terwijl de route over links het gevaar met zich meebrengt dat je over de fairway schiet. En als er één hole is waar de bomen links en rechts van de fairway dicht bij elkaar komen, dan is het hier: de doorgang op 130 meter is nauwelijks tien, vijftien meter breed... De lastige (S.I. 2) zestiende is de langste hole van de baan. Vanaf wit ruim meer dan vijfhonderd meter, maar ook vanaf geel nog altijd 494 meter. Je afslag móet links op de fairway liggen wil je zaken kunnen doen, en zorg er ook voor dat je een club met genoeg loft overhoudt voor je approach, want ook hier is de doorgang naar de green smal.

Wensenlijstje

Van de langste holes is het maar een kleine stap naar de kortste exemplaren. De par-3 holes waren duidelijk geen sluitpost bij de aanleg van de baan. Hole tien en vijftien mogen dan optisch iets te veel op elkaar lijken – tee en green liggen ongeveer op dezelfde hoogte met daartussenin een dal –, hole vier en zes zijn ronduit spectaculair. Hole vier meet vanaf geel 149 meter, 113 vanaf rood, en vereist van iedere speler een goed teeshot. Niet alleen is er geen andere route dan over de vijver, rechts voor de green staat een prachtige boom akelig in de weg, terwijl de green links door drie bunkers wordt beschermd. Een plaatje van een hole. De par-3 zesde is van geheel andere orde, maar zeker zo uitdagend. Bijna tweehonderd meter lang, maar door de flink lager liggende green toch voor vrijwel iedereen goed haalbaar. Let wel op dat je de afstand tot het puttingoppervlak ook echt vliegend af moet leggen: het laatste stukje naar de green loopt de fairway iets omhoog waardoor je niet veel rol mee krijgt.

En dit waren dan alleen de par-3 en par-5 holes... Als je bedenkt dat over de meeste par-4 holes minstens zoveel te vertellen is, dan is het goed te begrijpen dat de Old Course nog altijd een van de best bezochte golfcourse van de regio is. Er zijn inmiddels misschien een aantal andere banen in de omgeving die hoger gewaardeerd worden dan de meermaals gelauwerde baan, maar toeristen die Vilamoura bezoeken hebben vrijwel zonder uitzondering de Old Course op hun wensenlijstje staan. Na onze ronde drentelen nog altijd tientallen mensen rond de oefengreen en de eerste tee, klaar voor hun rondje op de historische lay-out.

Het balboekje van de oude dame van de Algarve is nog altijd goed gevuld.

Deze reis werd mogelijk gemaakt door Pin High.

Dit artikel stond eerder in Golfers Magazine