Passie voor Golf: Martijn van Oosterhout

Met een lach op zijn gezicht kijkt Martijn van Oosterhout (34) uit het raam van het clubhuis van The International voor hij antwoord geeft op de vraag of hij nog weet waar hij voor het eerst een tas oppakte. 'Nou, dat was hier', zegt hij. 'Ik was de fysieke coach van Charlotte Puts toen ze me vroeg of ik haar caddie wilde zijn tijdens het Deloitte Ladies Open van 2014. Zo is het begonnen.'

Sinds 2018 is het echt zijn baan. Caddie. 'Nee, dat had ik zeker niet verwacht toen ik hier voor het eerst als caddie de baan in ging. Ik weet nog wel dat ik het meteen leuk vond en vooral ook bijzonder om het spel vanuit een heel ander perspectief te benaderen. En in de jaren daarna caddiede ik nu en dan voor jongens als Robbie van West, Lars Keunen en Max Albertus. Stuk voor stuk spelers die ik ook fysiek begeleidde. Als zij vroegen 'Marty, wil je me misschien helpen?', dan deed ik dat. Niet met het idee om dat voor langere tijd te doen, maar ook niet om maar één keer de tas te dragen. En vanaf het begin wilde ik dan wel wat toevoegen', zegt Van Oosterhout, die zich internationaal de naam 'Marty' aanmat in plaats van het voor buitenlanders lastig uit te spreken Martijn. Lachend: 'Zelfs mijn vriendin noemt me inmiddels zo, Martijn zegt eigenlijk niemand meer.'

Relatietherapie

De eerste professionele tas die Van Oosterhout structureel oppakte was die van Van Meijel. 'Het oorspronkelijke plan was om een paar keer met hem mee te gaan. Maar toen we al snel een toernooi wonnen en hij daarna het seizoen op de Challenge Tour mocht afmaken, besloten we dat samen te gaan doen. Voor allebei was het een nieuwe ervaring en dat merkte je misschien ook wel. We zochten naar de ideale manier van samenwerken. Maar hoewel we verschillende dingen bespraken en probeerden, was de conclusie op een gegeven moment dat het beter was als Lars met een echte tourcaddie aan de slag zou gaan.

'Maar wat ís een echte tourcaddie eigenlijk?', stelt hij zelf de volgende vraag. 'Als je de nodige meters hebt gemaakt, dat in elk geval. Maar het vak van caddie zoals velen dat vandaag invullen, is niet te vergelijken met dat van vroeger. De morsige Engelsman die met een kater achter zijn speler aanloopt, is er niet meer. Het niveau wordt steeds hoger. Dat laatste komt ook doordat je tegenwoordig als caddie een prima boterham kunt verdienen. Dan is het logisch dat spelers ook meer verwachten.'

Wat geldt voor spelers in het algemeen, en misschien ook wel voor caddies, geldt zeker ook voor Van Oosterhout. Vanaf het moment dat hij besloot zijn werk als manueel therapeut in te ruilen voor dat van caddie, wist hij dat hij meer wilde zijn dan slechts een tassendrager. 'Ik ben heel ambitieus en verwacht dat ook van mijn speler. Als ik kijk hoe ik nu met Johannes (Veerman, red.) samenwerk, dan is dat heel intensief. Niet alleen tijdens toernooiweken, maar ook daarbuiten. We hebben veel overleg over wat we moeten gaan doen, hoe hij zijn coaching moet aanpakken, welke structuren er nodig zijn, wat concrete doelen zijn. Elke speler is daarin anders. Toen Johannes me belde met de vraag of ik met hem wilde gaan werken, nadat ik bekend had gemaakt te stoppen als caddie van Wil (Besseling, red.), hebben we daar eerst goed over gesproken. Ja, je moet een klik hebben, maar je doelen en ambities moeten ook met elkaar matchen. Daarnaast moet je eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Dat kan soms confronterend zijn, maar als je verder wilt komen, moeten ook de minder leuke dingen benoemd mogen worden.'

Hij is even stil en zegt dan: 'Je mag best weten dat we eens per twee maanden relatietherapie hebben. Niet omdat het nodig is, maar misschien wel preventief', zegt hij lachend. Dan, serieus: 'Tommy Fleetwood en zijn caddie doen het ook. Je moet je voorstellen dat je soms 29 dagen van een maand negen à tien uur samen bent. Je deelt successen, je verwerkt samen teleurstellingen. Je moet eraan werken om dat zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Dat is geen vanzelfsprekendheid.'

Knopen tellen

Van Oosterhout benadrukt dat er niet alleen gewerkt wordt aan de relatie met zijn speler, hij laat ook geen mogelijkheid onbenut om te werken aan zijn ontwikkeling. 'Hoe? In de eerste plaats dus door het maken van meters. Ervaring opdoen. Daarnaast heeft het mij geholpen met verschillende spelers te werken. Lars, Wil en Johannes hebben alle drie een heel ander karakter en andere manier van werken. Wat zeker ook belangrijk is, is om te kijken naar en te praten met ervaren caddies. Daar leer je ontzettend veel van. Ik weet nog dat Wil en ik twee jaar geleden op Marco Simone een oefenronde zouden spelen en we, toen we bij de tee aankwamen, Kaymer en Fitzpatrick klaar zagen staan. Ik wist meteen dat we niet op onze eigen teetime gingen wachten, maar dat we met deze groep meegingen. Daar zat immers de bekende caddie Billy Foster bij. Zo'n ronde is ook voor mij ontzettend leerzaam. Na een paar holes begon ik vragen te stellen en het mooie was dat hij daar alle tijd voor nam. Dat gold trouwens ook voor de caddie van Jordan Spieth nadat we in het U.S. Open in de derde ronde samen hadden gespeeld. Dat soort mannen is graag bereid hun kennis te delen, dus je zou wel gek zijn om daar geen gebruik van te maken.'

Structureel hogerop

Alle voorbereidingen, alle investeringen, de marriage counseling: het gebeurt allemaal met één doel voor ogen. 'Als je me vraagt wat mijn droomdoel is, dan is dat het dragen van de witte overall op Augusta National. Ik heb met Wil het U.S. Open gedaan en dat was een ongekende ervaring. Zoveel mensen, niet normaal. Alleen al op de maandag waren er zomaar veertigduizend toeschouwers. Caddie zijn op The Masters is denk ik een van de mooiste dingen die je kunt meemaken. Al wil ik vooral ook structureel hogerop. Ik doe dit niet om elk jaar net in de top 100 van de DP World Tour te eindigen. Ik heb een partner, twee kinderen, en mijn vrouw heeft een eigen bedrijf waar ik ook bij betrokken ben. Als je alleen bent, is het misschien anders. Maar ik ben niet zo'n 26 weken per jaar van huis om net aan een kaart te behouden, ik wil wel stappen blijven zetten, en dat weet Johannes ook.

'We investeren allebei ontzettend veel tijd om dingen te bereiken. Johannes als speler, ik op de tas. Je maakt een plan hoe je een baan moet spelen en het is aan de speler om dat dan ook uit te voeren. In een ideale situatie levert die samenwerking een meerwaarde op. Omdat je je speler iets wel of juist niet laat doen bijvoorbeeld. Je kunt je rol natuurlijk wel beperken tot het dragen van de tas, maar daar zit voor mij de uitdaging niet. Een goede caddie doet in mijn ogen veel meer dan alleen zorgen voor het materiaal. Je wilt wat toevoegen aan het spel van je speler en ik denk dat ik dat ook doe.

'Hoelang ik dit nog doe? Dat hangt mede af van de resultaten. Het is ontzettend mooi om mee te maken, maar ook dit is uiteindelijk gewoon werk, alles wat je meemaakt went. De eerste keer dat ik met mijn tas naast Rory McIlroy op de driving range stond, dacht ik: Wauw! Ik sta hier gewoon naast Rory McIlroy. Maar je raakt niet elke week opnieuw onder de indruk van dat soort dingen.'

Abonnee worden?

Het volledige interview met Van Oosterhout is te lezen in Golfers Magazine 1. Elke editie kan je in hét golftijdschrift van Nederland veel meer van dit soort verhalen lezen. Nu dus nú een abonnement en krijg het volgende nummer thuisbezorgd.