Zoek de zon - Zorgeloos golf aan Turkse Rivièra

Als het vliegtuig tijdens het landen op Antalya nog een rondje maakt boven de kust, schrik ik van de enorme blokkendozen die hier naast en achter elkaar staan opgesteld. Ik ben hier lang niet geweest en allemachtig, wat is het aantal hotels uitgebreid. De zucht naar een zorgeloos verblijf van een of meer weken leidde tot (spot)goedkope all inclusive-vakanties en een ontplofte Turkse Rivièra. Wie verder kijkt, weet dat Turkije veel meer te bieden heeft dan dit massavermaak dankzij zijn ongelooflijke geschiedenis, die overal in het land haar sporen heeft achtergelaten.

De afgelopen periode is niet gemakkelijk geweest voor steden als Antalya, Belek en Bodrum. Was het eerst twee jaar corona wat de boel platlegde, nu is het de oorlog in Oekraïne die ze dupeert. Want de laatste jaren waren het vooral Russen die hier de zon opzochten. Dat was goed voor de business, maar niet voor bezoekers uit andere landen. Die lieten het meer en meer afweten vanwege het vaak als asociaal geziene gedrag van de Russische gasten. Nu de Russische toeristen wegblijven, is er een gat ontstaan dat het Turks Nationaal Verkeersbureau, gesteund door de overheid, weer wat probeert te vullen. Maar dan nu met toeristen uit West-Europa. Sinds begin jaren negentig de eerste golfbanen in Belek en omgeving werden aangelegd, zijn er tientallen prachtige courses bijgekomen die zeer de moeite waard zijn om te ontdekken. Hoogste tijd dus voor een hernieuwde kennismaking.

Muzikale lussen

We beginnen onze reis vanaf onze thuisbasis voor de komende dagen, het Cornelia Diamond Golf Resort & Spa. Ze hebben er drie lussen van negen holes, die luisteren naar de namen King, Queen en Prince. Een beetje muziekkenner zou er drie bands/artiesten in herkennen, maar zoveel humor dichten we sir Nick Faldo, de ontwerper van de course, niet toe. De entree is in ieder geval royalty-waardig. Een lange oprijlaan leidt naar het enorme clubgebouw ‒ elke course blijkt, zo leren we gaandeweg, zo’n grotesk gebouw te hebben ‒, waar de ontvangst allervriendelijkst is.

King, waarmee we beginnen, is de lastigste lus van de drie (Queen is eenvoudiger en Prince, met z’n vijf waterpartijen, zit qua moeilijkheidsgraad tussen beide andere lussen in). De fraaie holes slingeren zich door een naaldbos. De fairways en greens zien er prachtig uit, alsof er jaren nauwelijks op is gespeeld. En elke hole heeft een veelzeggende naam. Deception, bijvoorbeeld. Of The Long (562 meter van de back tee). Bij Lakes, Pond, Waste en Straight Home snap je de namen ook. Jaws is een kuitenbijtertje van 135 meter uphill. En bij Plateau sla je vanaf de verhoogde teebox over een dalletje naar de grote, eveneens verhoogde green.

'Pff, er staat wel veel in de weg hier', verzucht een van de flightgenoten als er weer eens een boom of ander obstakel midden op de fairway opduikt. Van bunkers heb je niet veel last, behalve als de hole iets te saai is en ze plotseling op drive-afstand opduiken. Ander wetenswaardigheidje: alle fairways lopen aan de zijkanten af naar beneden. Niet rechtdoor betekent dus meestal, ondanks de brede glooiende fairways, dat je bal tussen de bomen rolt.

Al met al blijkt Cornelia Golf een typische resortbaan. Om een bal kwijt te raken moet je echt je best doen: de fairways zijn breed en licht geonduleerd en tussen de bomen landt je bal op een bed van bruine naalden. Een vriendelijke baan dus, zeker als je van de forward tees speelt, want er zitten ook holes tussen waarbij het verschil bij de afslag soms oploopt tot meer dan 120 meter.

Achtbaan

Was het bij Cornelia heerlijk rustig, bij het Sueno Resort is dat wel anders. Volgens de folders zou het wat boetiekachtiger moeten zijn. Dat was het ook met een goede honderd kamers, tot er een tweede hotel werd bijgebouwd en er meer dan vierhonderd kamers bijkwamen. Met ruim vijfhonderd golfers op een dag is het drukte alom op de twee 18-holesbanen Pines en Dunes. Veel mannenclubjes in dezelfde polo’s bevolken baan en terras. Bij de start wordt op een bord aangegeven welke kleur van de vier teeboxen je zou moeten spelen op basis van je handicap. Het zou een rondje aanzienlijk versnellen als men zich eraan hield, maar dat is met zoveel testosteron in de baan een onbegonnen zaak. Terwijl de eerste hole van de Pines-baan maar liefst 541 meter telt vanaf de back tee, zijn er toch geweldenaars die zich eraan wagen. Wij besloten de derde teebox te pakken, blauw, maar dan moet je nog steeds een kleine 490 meter overbruggen. Ga er maar aanstaan.

Het opvallendst aan de Sueno-banen zijn de fairways. Ze zijn breed en glooien voortdurend. Nou ja, glooien… Het is alsof je je in je buggy in een achtbaan bevindt, want het slingeren en golven houdt maar niet op. Dat betekent ook dat je een vlakke stand wel kunt vergeten. Maar ook hier kun je je bal altijd moeiteloos terugvinden tussen de woudreuzen. De baan blijkt een stuk gevarieerder dan die van gisteren. Regelmatig is er water in het spel ‒ vooral als de dag ten einde loopt, roert het kikkerkoor zich behoorlijk ‒ en er zijn veel meer bunkers om je te pesten. Van de drukte heeft de baan wel wat te lijden.

Feestje

Ga je voor luxe, neem dan een kijkje in het Regnum Carya Golf & Spa Resort. Het hotel was ooit host voor de G20-top en de gelijknamige golfbaan was drie keer gastheer voor het Turkish Open, een van de toernooien van de European Tour. In de kleedkamer troffen we lockers met de namen van alle toppers van de European Tour, Joost Luiten incluis. En jeetje, wat een waanzinnig mooi verzorgde baan. Schitterende weidse uitzichten over de holes bepalen hier, zeker op de eerste negen, het blikveld. Rondom weer die karakteristieke naaldbomen met hun lange kale stammen en die groene bollen bovenop. De oudroze paden, de prachtige groene fairways, de snelste greens tot nu toe: alles ademt hier rust en luxe. De hoge stoepranden voorkomen dat je, behalve op de aangegeven plekken, her en der de baan op rijdt met je buggy. Zo hou je de boel wel netjes.

Op de tweede negen valt het uitzicht wat tegen. Veel huizen, een gigantisch hotel en tal van bouwputten zitten regelmatig in je ooghoek. Maar verder is het een feestje, met name omdat de baan ondanks zijn lengte van ruim zes kilometer zeer vergevingsgezind is. Of, zoals een Britse golfer het op de afslag voor ons simpelweg omschreef: ‘Echt een klassieke golfbaan.’

We sluiten af op het Gloria Golf Resort. Als je het dan toch over klassiek hebt: dit was een van de eerste banen hier aan de Turkse kust. De Old Course doet statig aan en je treft er (opnieuw) veel bomen, die ook nog eens vaak in het spel komen. Maar de voornaamste uitdaging is het water, al kun je dat ontwijken door vanaf de forward tees te spelen.

Ook hier is het druk en toch hoefden we nergens te wachten. Waarschijnlijk vanwege de enorme afstanden tussen de holes, de reden waarom iedereen een buggy pakt. En dan speelt het best snel. Het is er breed, ruim en ook nu weer zijn de faciliteiten uitstekend.

De conclusie na deze hernieuwde kennismaking: Belek heeft veel in petto voor golfers. Alle banen bieden uitstekende faciliteiten. En wie hiernaar op zoek gaat, zal in de populaire steden en dorpen genoeg leuke plekjes vinden om buiten het golf aangenaam te verpozen. Golfen in Turkije? We gaan zeker nog eens terug en kunnen het iedereen aanraden.

Golfers reizen veel en reizen graag. Daarom staan er in elke editie van Golfers Magazine verschillende reisverhalen over bestemmingen dichtbij en bestemmingen ver weg. Ook geinspireerd raken over al het moois dat je overal kan vinden? Neem dan nu een abonnement op Golfers Magazine en droom jezelf alvast naar de volgende zonbestemming.