'Heerlijk gevoel om weer mee te doen om de overwinning'

Een paar dagen na het slottoernooi in Dubai kan hij er zeker om lachen. Natuurlijk had hij gehoopt dat zijn naam om andere redenen 'viral' was gegaan, bijvoorbeeld omdat hij het DP World Championship spectaculair had gewonnen, maar ook Luiten moet grinniken als hij het filmpje terugziet waarin hij probeert zijn driver uit een boom te krijgen en daarbij nóg twee clubs kwijtraakt. Het filmpje, dat binnen 48 uur vele honderdduizenden keren werd bekeken, eindigt met een vruchteloze poging om springend de onderste takken beet te pakken, gevolgd door een gefrustreerde schop tegen zijn tas ‒ waarna hij mopperend wegloopt. De clip ging razendsnel rond op social media en haalde diverse tv-programma's. Er werd gelachen, geschamperd, collega's als Eddie Pepperell en Justin Rose zeiden zich te herkennen in de scène. En voor Luiten het wist, was hij een internethit. Lachend: 'Dat niet één maar uiteindelijk drie clubs in die boom bleven hangen, dat verzin je gewoon niet. Net zomin als dat er iemand van de tour in de buurt was om het te filmen. Na de ronde kwamen ze naar me toe met de vraag of ik het erg zou vinden als het filmpje gedeeld werd en ze vonden het heel sportief dat ik daar geen bezwaar tegen had. Maar waarom zou ik dat hebben? Soms nemen de frustraties even de overhand. Dat zal elke golfer herkennen.'

Hoezeer de scène ook op de lachspieren werkt, toch is het jammer dat uitgerekend een clip als deze het laatste beeld van de 37-jarige Nederlander uit 2023 is. Na een seizoen dat zonder twijfel het jaar van zijn comeback mag worden genoemd, had hij een mooier slotakkoord verdiend. Luiten haalt er zijn schouders over op. 'Zo gaat het soms in de sport. Dubai was niet mijn week. Maar dat doet niets af aan hoe tevreden ik ben over het seizoen, zeker als je bedenkt waar ik vandaan kom.'

Adrenaline

Even terug in de tijd. Een jaar geleden, in november 2022, was Luiten eindelijk weer nagenoeg de oude na een gitzwarte periode waarin hij kampte met de chip-yips en een golfburn-out, toen hij tot overmaat van ramp ook nog zijn kaart voor de DP World Tour verloor. 'Dat laatste was vervelend, maar zeker niet het einde van de wereld. Ik had immers mijn career money list exemption om op terug te vallen. Daardoor wist ik dat ik dit jaar hoe dan ook een vrij normaal seizoen kon draaien. Wat veel belangrijker was, was dat ik die laatste wedstrijden de oude Joost weer terug begon te zien. Zeker in mijn laatste toernooi van het jaar, in Portugal, waar de druk er vol op stond en ik als zevende eindigde. Dat was niet genoeg, maar ik weet nog wel dat ik na afloop van dat toernooi echt het gevoel had dat ik weer terug was. Mentaal, maar zeker ook speltechnisch. De chip-yips speelde geen rol meer, ik kon weer vrijuit spelen en was niet meer bezig met de maanden die achter me lagen.'

Waar Luiten zijn laatste wedstrijd van 2022 aanwijst als toernooi waar hij de donkere periode kon afsluiten, weet hij ook nog precies welk moment hem het volgende zetje gaf. 'Februari. Thailand en India. Ik eindigde drie opeenvolgende toernooien in de top 10 (na derde plaatsen in Thailand en India werd hij negende in Zuid-Afrika, red.). Vooral in India deed ik tot het allerlaatst mee om de overwinning. In Thailand werd ik ook derde, maar daar stak Olesen er echt met kop en schouders bovenuit, terwijl ik in India kans maakte tot de laatste hole. Ik speelde vol op de aanval. En hoewel ik de noodzakelijke eagle op de slothole niet maakte, voelde ik wel weer die adrenaline die komt kijken bij meedoen om de overwinning. Dat gevoel had ik een tijdje niet gehad en was heel lekker.'

Het lekkere gevoel van meedoen om de overwinning bracht echter ook de teleurstelling van de nederlaag met zich mee. De andere kant van dezelfde medaille. 'München had ik moeten winnen', zegt Luiten zonder enige aarzeling over de volgende wedstrijd waar hij nadrukkelijk kans had op de zege. 'Er kan natuurlijk iemand 'laag' gaan op de slotdag en je passeren. Maar ik stond drie slagen voor op de rest van het veld en had het gewoon niet in die laatste ronde. Er waren een paar momentjes ‒ een drieputt vroeg in de ronde, een korte gemiste putt op zeventien ‒ die je kunt aanwijzen, maar het liep niet die dag, waardoor ik uiteindelijk slechts tweede werd. Normaal gesproken een goed resultaat, maar nu was ik er echt wel even doodziek van. Een week later moest ik naar Engeland en daar had ik eerlijk gezegd totaal geen zin in. Ook niet toen ik daar aankwam. Niet eerder deed een gemiste kans zoveel pijn. Gelukkig kon ik de knop omzetten en werd ik in het British Masters achtste. Ook dat zei me veel.'

Nappy Factor

De goede resultaten – uiteindelijk eindigde Luiten in 2023 zeven keer in de top 10 en miste hij in 26 starts slechts twee keer de cut – zorgden ervoor dat hij al vroeg zijn speelrecht voor 2024 zeker wist en dat er ineens ook weer andere zaken lonkten. 'Ja, in de zomer werd ik uitgenodigd voor een barbecue met een groep spelers die allemaal nog kans maakten op een plek in het Ryder Cup-team. Dat was een mooie bevestiging, al wist ik ook wel dat daarmee nog niets gezegd was. Hoe dichtbij of veraf ik uiteindelijk was, zal ik nooit weten. Als ik het in The Open goed had gedaan in plaats van achterin te eindigen, als ik Zwitserland gewonnen had, was ik dan wel naar Rome gegaan? Maar het feit dat ik na vorig jaar in elk geval weer op een lijstje stond, was me ook veel waard. En als ik kijk naar wie het team uiteindelijk gehaald hebben, dan had ik daar prima bij kunnen staan.'

Waar Luiten ook bij had kunnen staan, lange tijd zelfs bij stond, was de lijst van tien spelers die de DP World Tour in 2024 verruilen voor de PGA Tour. Voor het eerst waren er in Europa kaarten te verdienen voor het Amerikaanse circuit, en Luiten geeft toe dat hij graag een van die speelrechten in ontvangst had genomen. Al zegt hij ook dat het geen drama is dat hij uiteindelijk misgreep, doordat hij de laatste toernooien van het seizoen niet voldoende presteerde. 'Als ik een van die kaarten had gepakt, was ik zeker die kant opgegaan. In 2015 heb ik in Amerika gespeeld en ik zou me graag nog eens met de beste spelers van de wereld meten. Tegelijkertijd moet je erkennen dat de kaart die je krijgt niet de allerbeste is. Daardoor speel je vooral de kleinere toernooien, wat het moeilijker maakt om hem te behouden. Maar wat op dit moment misschien nog wel belangrijker is, is dat we eind deze maand ons eerste kind verwachten. Natuurlijk hebben we het erover gehad hoe we dat dan in hadden gevuld. Het was zeker geen beletsel geweest, maar in Europa spelen is voor het komende seizoen misschien helemaal zo gek nog niet. Die kaart loopt niet weg. Als ik de lijn van dit seizoen doortrek, en waarom zou ik dat niet doen, dan is die zevende overwinning een kwestie van tijd en kan ik in 2025 alsnog de oversteek maken. De dingen waar ik vorig jaar met Jamie Gough aan heb gewerkt, zijn steeds meer eigen geworden. Zowel mentaal als technisch ben ik waar ik zijn wil. Of nou ja, ik ben pas 37, ik kan nog jaren mee en zit nog niet aan mijn top. Ik ga mijn achttiende jaar op de tour in en maak nog steeds stappen. Het moet nu alleen nog een keer vier in plaats van drie dagen goed gaan. Maar nogmaals: het is nauwelijks een jaar geleden dat ik serieus overwoog om te stoppen met golf. Dat willen mensen nog wel eens vergeten. En moet je kijken hoe snel het allemaal gegaan is.'

Als we Luiten tot slot vragen welk moment van 2023 hem het meest zal bijblijven, dan laat het antwoord niet lang op zich wachten. Niet het feit dat hij weer eens in contention was, niet dat hij lang in de race was voor een kaart voor de PGA Tour, niet dat hij weer de oude Joost is. 'De laatste dag in Tokio', zegt hij. 'Op die dag hoorden we dat Mel zwanger was. En nu is ze bijna uitgerekend. (*) We kijken ernaar uit. Het is spannend, zeker, maar ook heel mooi. Met een beetje geluk begin ik 2024 met de Nappy Factor. Dan kan het jaar echt niet meer stuk.'

(* Joost en zijn vrouw Melanie Jane zijn sinds 19 december ouders van Dex Willow Luiten, red)

Voor Joost Luiten is het Dubai Invitational de eerste wedstrijd van het seizoen 2024 dat al afgelopen november begon. Hij is de enige Nederlander op de startlijst van het kleine maar sterke veld.