Uit Golfers Magazine: 'Het vuurtje brandt nog steeds'

'Ik wil best toegeven dat ik weleens letterlijk kotsend op mijn kamer heb gezeten voor de start van een ronde. Zat ik mentaal zó in de knoop dat de stress alleen op die manier mijn lijf uit kon. Ik kan je zeggen: daar is niets leuks aan. De liefde voor de sport ben ik nooit kwijtgeraakt – mede daarom is het zo leuk nu anderen te helpen genieten van het spelletje – maar de vraag waar ik in hemelsnaam mee bezig was, schoot destijds regelmatig door me heen. Eigenlijk kwam ik er al snel achter dat het leven waar ik altijd van gedroomd had, niets voor mij was.'

Nog geen vier jaar geleden sprak Wouter de Vries deze woorden tijdens een interview voor Golfers Magazine. Met de toevoeging dat hij nooit meer met buikpijn op de eerste tee wilde staan. Dat hij een beetje moet lachen als we hem tijdens de uiteenzetting van zijn huidige plannen confronteren met deze woorden, snappen we dan ook wel. Net zoals wij lachen om zijn gortdroge opmerking. 'Kennelijk wil ik toch weer buikpijn voelen. Maar ik weet zeker dat ik nu veel beter met die buikpijn kan omgaan dan destijds. Anders zou ik het niet doen. Aan de andere kant... een topsporter vindt dat ongemakkelijke gevoel ook altijd wel een beetje lekker.'

Stress

De oudste van de twee broers De Vries werd al jong als een groot talent gezien. Net als bij zijn broertje Floris het geval was, voorzagen velen een grote toekomst voor de uit Rheden afkomstige reus. Hij doorliep de selecties, won internationale prijzen, debuteerde al als zestienjarige op het (dat jaar titelloze) Dutch Open van 2003 en werd – alsnog relatief laat – in 2011 als 24-jarige professional. Om in 2012 de pijp alweer aan Maarten te geven. 'Mijn amateurloopbaan was er altijd al wel een van hoge pieken en diepe dalen, maar vanaf het WK van 2004 was het echt wisselend. Ik had periodes dat ik bij toernooien aankwam met het idee en de uitstraling 'ik kom hier om te winnen', en dat deed ik dan ook. Maar er waren ook periodes dat niets lukte. Als amateur, maar ook als pro. Sterker, de beslissing om pro te worden was misschien zelfs wel een beetje tegen beter weten in, in de hoop dat het dan wel allemaal goed zou gaan.

‘Ik speelde dat eerste jaar vrijwel alles, begon het seizoen ook goed, maar kreeg de bal op een gegeven moment niet meer van de tee. Ik heb het weleens de driver yips genoemd, maar het was eigenlijk nog veel erger dan dat. Ik sloeg soms drie ballen van de tee en moest dan hopen dat ik er eentje kon vinden. Een hel was het. Echt, een hel. Dat was ook de tijd dat ik kotsend op mijn kamer zat. De stress had me zó ontzettend in zijn greep. Het was gewoon niet vol te houden. Natuurlijk probeerde ik van alles om ervan af te komen en ermee om te gaan, maar het had geen enkel resultaat. En dus zat er voor mij maar een ding in: stoppen.'

Hij valt stil en de lach verdwijnt even van zijn gezicht bij de herinnering aan die periode. 'Het was misschien ook allemaal te veel. Misschien was ik er nog helemaal niet klaar voor op dat moment. Ik was in 2010 al jong vader geworden. Ik moest als pro alles regelen. Voelde de druk van het moeten presteren, van het geld moeten verdienen. Alles bij elkaar gaf het zoveel onrust dat ik niet in staat was om 'gewoon' te kunnen golfen. Ja, het was best een heftige tijd. De opleiding tot teaching pro en daarna het lesgeven voelden als een bevrijding.'

Vuurtje

Spijt van het stoppen heeft hij nooit gehad. Meer dan tien jaar gaf De Vries met plezier les. Hij stond op de mat op The Dutch, de Wouwse Plantage, de Hoge Kleij en tot een paar weken geleden op De Dommel. 'Dat deed ik met ontzettend veel plezier, alleen ook steeds vaker met het gevoel dat ik wel leuk bezig was om anderen lekker ballen te laten slaan, maar dat ik dat eigenlijk veel liever zelf wilde doen.'

Niet alleen was hij teaching pro, ook richtte hij samen met vrienden en met zijn collega's Reinier Saxton en Robin Kind RWR Golf op, een businessnetwerk dat voor groepen ondernemers golfdagen organiseert. Ook daar werd het zaadje om het toch nog een keer te proberen gepland, om vervolgens tot wasdom te komen. 'Ik speelde een paar keer met iemand die steeds een beetje aan het porren was. Hij zei: “Elke keer als we samen spelen, maak je negen of tien onder. Je kunt mij niet wijsmaken dat je daarmee niet op z’n minst mee moet kunnen doen.” De volgende keer weer: “Ik zie dat het vuurtje er nog is bij je. Waarom probeer je het niet alsnog?'' En hij was niet de enige.

'Waar zij porden, bleef ik excuses verzinnen. Redenen aandragen om het vooral niet te doen. Dat ik niet voor niets gestopt was. Dat ik bewezen had moeite te hebben met de druk. Dat ik met een gezin niet zomaar zoveel risico kon nemen. Nou ja, dat soort dingen dus, maar ze raakten me wel. Zéker toen ik in 2020 op het KLM Open stond en zoveel vrijheid voelde. In mijn hoofd, in mijn spel. Ik stond heel anders op de baan dan vroeger. Ik maakte zó makkelijk tien birdies in die twee rondes! Vanaf dat moment begon het idee steeds meer vorm te krijgen. Het idee om mijn droom nog één keer na te jagen. Iedereen die porde had gelijk. Het vuurtje brandt nog wel degelijk en daarbij ligt er nog wat unfinished business.'

Nadenken over een mogelijke rentree is één ding, het hardop uitspreken is iets heel anders. Toen hij voor het eerst hardop zei dat hij misschien nog wel een poging wilde wagen, waren de reacties over het algemeen heel positief. 'Mijn broertje verklaarde me direct voor gek, maar zei ook dat als ik het echt wilde, ik het gewoon moest doen. Reinier zei binnen RWR, als ik een paar goede ballen had geslagen, vaak al plagerig: “Je moet de tour op.” Maar ook mijn vriendin Kim zei dat als ze me op de baan zag, ze een andere man zag. Eentje die, meestal dan toch, met ontzettend veel plezier bezig was met dat wat hij het liefst doet. Tegen een bal aan slaan. Eigenlijk is dat het. Ik mag inmiddels 34 zijn, maar diep vanbinnen ben ik nog altijd dat jongetje dat als hij een bal ziet, meteen wil gaan spelen met die bal en daar intens gelukkig van wordt.'

Plan

Waar De Vries in 2011 pro werd in een soort vlucht naar voren en min of meer overvallen werd door alles wat er op hem afkwam, stapt hij nu niet alleen weloverwogen naar voren, maar doet hij dat ook met een goed doortimmerd plan. 'Ik wist dat ik het pas ging doen als ik er voldoende middelen voor had. Er zijn mensen die er heel goed op gaan als ze goed moeten spelen om te kunnen eten, maar ik weet dat ik op mijn best ben als ik op dat gebied rust heb. Ik heb een businessplan geschreven en inmiddels zijn negentien mannen ingestapt. Het concept is vrij simpel. Je kunt vriend worden en als vriend kun je meespelen tijdens mijn oefendagen. Elke maand komt daar een schema van online waarop je kunt intekenen. Al naar gelang de omvang van je bijdrage kan het verder worden aangekleed met dingen zoals logo's, een klantendag, noem maar op. De bedragen zijn heel overzichtelijk en ik ga er ook echt voor werken. Dat voelt voor beide partijen goed.

'Ja, je heb meer van dit soort 'vrienden van', dat is niet per se heel bijzonder. Maar wat het wel bijzonder maakt, is dat we niet alleen af en toe een samenkomdag hebben, maar dat we eigenlijk samen trainen. Ik weet van mezelf dat ik het niet in me heb om acht uur ballen te gaan slaan, maar ik vind het heerlijk om elke keer met een stel mannen de baan in te gaan en dan allerlei schoten te oefenen en scores binnen te brengen. Mijn spel is de laatste jaren enorm vooruitgegaan. Mijn korte spel was altijd wel goed, maar ik sla nu ook drives die ik nog nooit heb geslagen. Recht, ver en goed. Dat vind ik wel een mooie bak eigenlijk, dat de club die me destijds zoveel ellende bezorgde nu de club is waar ik de meeste winst mee boek.

'Ik moet nog wel eens denken aan wat ik een paar jaar geleden vertelde over Robert-Jan Derksen, die me eens een lijst liet zien met alle dingen die je als pro moet kunnen en die daarbij golf niet als belangrijkste aanwees. Dat was een beetje een grap natuurlijk, maar al die randzaken moet je wel goed op orde hebben om de ruimte te hebben om goed te golfen. Dat heb ik nu. Met Floris, Graeme (Brown, red.), Bas van der Steur en mijn vriendin is de basis goed en kan ik van daaruit mooie dingen laten zien.'

Die mooie dingen gaat De Vries niet alleen bij nationale wedstrijden laten zien, maar ook in de Challenge Tour, waar hij dankzij de mensen die hem financieel steunen een aantal kansen krijgt. 'Ik ben heel blij dat die kans er is, want ik weet niet of ik van een seizoen op de Pro Golf Tour nu direct heel gelukkig zou worden, nog even los van het feit dat het eerder geld kost dan dat het wat oplevert. Ik heb voor dit seizoen een beperkt aantal starts op de Challenge Tour en hoop en verwacht in elk geval één keer een klapper te maken. Niet alleen kun je met zo'n resultaat financieel best goede zaken doen, als je op dat niveau speelt, weet je meteen of het zin heeft of niet. Het mooist zou natuurlijk zijn als je, net als Joost jaren terug, tijdens een van die kansen wint. Maar als ik ergens een keer mee kan doen om de overwinning, dan is dat ook goed. Niet alleen kan dat een kickstart zijn voor alles wat daarna komt, meedoen om een topnotering zal dat spannende gevoel, die kriebels, die buikpijn zogezegd, weer oproepen. En hoewel het in 2012 verre van relaxed was, weet ik zeker dat ik er nu, ouder en wijzer, veel beter mee om kan gaan en kijk ik er stiekem zelfs een beetje naar uit om dat gevoel weer te ervaren.'

Wouter begint vandaag aan First Stage van Qualifying School. Dit verhaal met Wouter de Vries stond eerder in Golfers Magazine 5, 2023. Wil je vaker verhalen over Nederlandse topgolfers lezen? Neem dan nu een abonnement op hét golftijdschrift van Nederland.