Op naar de Costa de Prata

De Costa de Prata ligt tussen Lissabon en Porto. Prata betekent zilver in het Portugees en de kust is dan ook vernoemd naar de prachtige zilveren zandstranden die ze hier hebben. De oceaan is blauw, de kliffen zijn spectaculair en de lokale dorpjes zijn charmant en zitten nog niet vol toeristen. In Peniche wordt veel gesurft en op een ambachtelijke manier gevist. In het binnenland rond Ferrel worden aardappels, knoflook en kool verbouwd, die je in lokale restaurantjes kunt opsnoepen. Cultuur en historie vind je in Óbidos (spreek uit met zo’n heerlijke Portugese sscchh…). Maar het belangrijkste is natuurlijk dat de Zilverkust zich steeds meer ontwikkelt tot goede golfbestemming. Daar kwamen we voor.

West Cliffs

De West Cliffs Golf Course is een van de grootste golftoeristentrekkers. De baan is ontworpen door Cynthia Dye, de nicht van de beroemde Pete. Cynthia ging modern minimalistisch te werk. Ze gumde een paar dennenbomen van de kaart, kleurde groen waar de fairways moesten komen, en liet de rest voor wat het was. Het resultaat is een prachtige golfbaan, waarin je midden in de unieke lokale natuur staat. Als amateurbotanicus kun je je lol op hier. De baan is omzoomd met hottentotvijgen, heidebrem, Iberische gaspeldoorn en ander lokaal moois. Het is prachtig, al dat wit, groen, geel en paars in de rough. Alleen is er tussen al dat struikgeweld en de fairway nauwelijks rough om je bal te stoppen, en dat is een probleem. Hottentotvijgen zijn niet gemaakt om golf uit te spelen. Of om ballen in te vinden.

Vooraf adviseerde de caddiemaster ons nog om goed na te denken over onze teekeuze. Het is trouwens fijn om te zien dat die zijn aangegeven in afstanden, en niet in kleuren. Heren medal tees, dat is toch niet meer van deze tijd? Doe ons maar neutrale bordjes met 64, 59, 51, 47. Bij zijn advies wees de caddiemaster nog even uitnodigend naar voren en knikte daarbij nog eens verstandig. ‘Doe nou maar.’ We luisterden, en hij had natuurlijk gelijk. West Cliffs is mooi maar moeilijk. Maak de baan wat korter en het zit er dik in dat je er meer plezier aan beleeft.

West Cliffs glooit en rolt overal. En er is veel zand en natuurlijk wasteland ‒ met struiken dus. Je staat zelden recht, hebt nooit een rechte putt, maar de vergezichten zijn prachtig. Hole veertien zou de ambassadeur van de baan kunnen zijn. Het is een korte par-4 die door een duinvalleitje loopt, met in de verte uitzicht op de oceaan. Als je iemand vraagt om van achter de tee een foto van je te maken, kun je die thuis boven je bureau hangen. De green zit een beetje verstopt achter een omgekeerde grasbunker, waardoor het lijkt alsof-ie piepklein is. Niets is minder waar. Maar een verhoogd plateau midden in die green loopt wel weer naar alle kanten af, dus je kunt zomaar je bal erop slaan en in een andere postcode uitkomen. Opletten en dubbel nadenken dus, en dan pas kiezen. Wat een heerlijke hole.

Er zijn veel goede holes op West Cliffs. De par-3’s vallen op, omdat ze kort en spannend zijn. Vooral hole zestien is tof, met een mooie glooiende green met verschillende terrassen. Mik op al die holes vooral op het midden, want aan de kantjes rolt alles genadeloos het zand of andere ellende in. Het slot is ook leuk. Zeventien en achttien zijn twee stevige holes waarbij je weer verstandig moet zijn en een heleboel dingen goed moet doen.

West Cliffs is een golfbaan waar je niet zo snel een tweede van tegenkomt en dat is echt waanzinnig knap. De baan is moeilijk maar niet onmogelijk, en om goed te scoren moet je geduldig zijn en blijven nadenken. Intussen proberen de architect en de prachtige natuur je steeds af te leiden, en die tegenstelling is precies wat het allemaal zo interessant maakt. Kalm blijven dus, dan zal het wel gaan.

Plof na je ronde neer in het heerlijke clubhuis met die prachtige grote glazen pui en geniet nog even na. De pulpo is om je vingers bij op te eten zo lekker, net als de piri piri kip en de zeebaars.

Praia d’el Rey

Tien minuten ten zuiden van West Cliffs ligt het Praia D’El Rey Golf & Beach Resort. Het ‘strand van de koning’ is vernoemd naar Pedro I, die om de verkeerde reden een van de meest beroemde koningen van Portugal werd. In 1340 werd een jonge Pedro naar een paleis hier aan de Zilverkust gestuurd om zijn toekomstige vrouw te ontmoeten. De arme prins werd echter smoorverliefd op haar hofdame Inês de Castro, en dat had grote gevolgen. De onmogelijke liefde leidde tot een soapserie vol familieproblemen, verraad, intriges en zelfs moord. ‘Pedro en Inês’ is het bekendste liefdesverhaal van Portugal.

Het paleis van de ontmoeting is inmiddels omgebouwd tot appartementen, ligt achter een stenen muur en is niet meer te bezichtigen. Het dorp Serra en het lokale strand hebben altijd de koninklijke verwijzing in hun naam behouden, en in hun navolging heten ook de golfbaan en het resort zo. Het hoofdgebouw heeft ook wel iets van een paleis; in de vijf-sterren-luxe kun je je in ieder geval rondwentelen alsof je van koninklijke afkomst bent. Het Praia D’El Rey Beach & Golf Resort bestaat al sinds 1997, en is inmiddels een klein dorpje op zich geworden. De twee hoofdstraten zijn vernoemd naar, je raadt het al, Pedro en zijn Inês.

De golfbaan van Praia D’El Rey is compleet anders dan die van West Cliffs. Ongeveer de helft loopt door een dennenbos en de andere helft door de duinen en langs de kust. Het terrein glooit wel vergelijkbaar, dus je hebt ook hier veel ongelijke liggingen, verhoogde greens, ingewikkelde korte slagen en sterk brekende putts. Praia D’El Rey is wel een traditionelere baan. De fairways worden geflankeerd door twee soorten rough, en er staan op de goede plekken bomen, water en zand in de weg. Dat is misschien minder uniek, maar niet gelijk minder leuk.

Er is veel om van te genieten op Praia D’El Rey. De eerste hole die de aandacht trekt, is nummer vier. Een korte par-4 met een green tussen twee duintjes. Vanaf de tee is meteen duidelijk dat je tweede schot een probleem is, wat ook druk zet op je eerste slag. Op de fairway vang je al een glimp op van de oceaan en een paar spectaculaire holes die je straks op de tweede negen te wachten staan. Om je een beetje te plagen gaat de baan daarna natuurlijk juist weer terug het bos in, en zo blijft Praia D’El Rey interessant en afwisselend. Hole vijf is een smalle par-4 met genoeg dennen om het Portugees benauwd van te krijgen, hole acht is een kleine knieënknikker met water voor de green, en de negende is een mooie strategische zigzag door het bos. Je hebt er je handen vol aan, geen tijd om te denken wat nog komen gaat.

Op de tweede negen maken vooral de holes aan de kust indruk. Twaalf tot en met vijftien zijn misschien niet de meest taaie holes, maar het is wel volle bak genieten van het uitzicht. Dertien is de meest fotogenieke van het stel, met een vervallen huisje en de oceaan op de achtergrond. De korte veertiende en vijftiende zijn tamelijk stressloze vakantieholes, maar de zestiende is misschien wel de beste hole van de hele baan. Een taaie linkshole waar je twee goede schoten voor nodig hebt om de green te halen. Drie mag ook. Als je op adem bent gekomen en de batterij van je camera of telefoon allang leeg is, wachten er nog een kraker van een par-5 en een taaie laatste boshole op je.

Op Praia D’El Rey zijn het vooral de holes in het bos of aan zee die indruk maken. De baan is afwisselend, avontuurlijk en je hebt gelijk zin om hem nog een keer te spelen. Maar ook als je daar geen zin in hebt, is er genoeg te doen hier. Ga naar Peniche, bezoek de kliffen of het Middeleeuwse Óbidos, het klooster van Alcobaça (waar de prachtige graftombes van Pedro en Inês liggen), of neem een surfles bij de lokale surfschool. Wat je ook kiest, blijf hier een tijdje om van alles te doen, want het is hier heerlijk. Het super-de-luxe vijfsterrenresort (Marriot) op Praia D’El Rey is daarvoor de perfecte uitvalsbasis.