Winnen in eigen land

Ongeveer een jaar geleden ving ik Joost Luiten op na zijn derde ronde van het KLM Open, net zoals ik dat na de eerste omloop had gedaan. Waar hij na die eerste ronde iedereen met een lach van oor tot oor en de nodige bravoure te woord had gestaan – de tweevoudig winnaar stond immers bovenaan –, sprak ik nu een gebroken man. Nee, de tweede ronde (75) was ook niet best geweest, maar in de derde ronde knakte hij. Een 79 en een vrije val op het leaderboard – en dat in zíjn KLM Open. Het deed hem bijna letterlijk pijn. Hij schaamde zich kapot en wilde het liefst in de grond zakken, weg van de golfbaan.

Een week later voegde hij de daad bij het woord. Luiten stapte met een ‘blessure’ van de baan en deed tijdelijk een stap terug. Enfin, we kennen allemaal het verhaal over zijn golfburn-out (en anders moet je het interview in editie 10 er nog maar eens op nalezen). Over het dal waarin hij zat en de strijd die hij voerde om terug te komen op topniveau. Ook dat is topsport. Keihard, diepe sporen in de ziel achterlatend, allesoverheersend.

In aanloop naar het KLM Open van dit jaar, precies tien jaar nadat hij voor het eerst het KLM Open won, precies twintig jaar nadat Maarten Lafeber op de Hilversumsche de beste was, is het goed om daarbij stil te staan. Niet om nogmaals terug te kijken op die donkere periode, maar om respect uit te spreken voor de weg die de ambassadeur van het toernooi in een jaar aflegde en de kansen die hij heeft om dit jaar een derde zege in het KLM Open te boeken. Want ja, die kans is reëel, gelet op de podiumplaatsen die hij recent behaalde. We gunnen het hem van harte, net zoals we het de andere Nederlanders gunnen. Want het KLM Open winnen is voor een Nederlander het mooiste wat er is.

Vraag dat maar aan Joost en Maarten.