'De Regels zijn eerlijk, al begrijp ik dat het soms anders lijkt'

Eigenlijk wilde de grote Engelsman zelf golfer worden. Maar hoewel hij als amateur een behoorlijke bal sloeg, kwam de inmiddels 57-jarige Paramor er snel echter achter dat zijn spel daar niet goed genoeg voor was. Nadat hij een jaar als caddie van Peter Jacobs actief was geweest op het hoogste niveau, moest hij toegeven dat hij het zelf nooit zou halen als speler. Totaal verslingerd aan de sport zocht hij een weg om bezig te blijven met golf. En zo kwam hij als referee alsnog op de Europese Tour. En bleef daar. Langer dan hij het er als speler ooit vol had kunnen houden.

'In het jaar dat ik voor Jacobs de tas droeg kwam ik tot de conclusie dat ik dat spelniveau nooit ging halen. Hij speelde zijn oefenrondjes bijvoorbeeld altijd met iemand die echt elke keer 69 maakte. Zonder er ook maar enige moeite voor te hoeven doen. Zo spelen was te hoog gegrepen voor me. Maar zoals dat wel vaker gaat; als het ene ophoudt, doet zich vrijwel direct een nieuwe mogelijkheid voor en in 1976 kreeg ik een kans als referee. Dat is dus ruim 35 jaar geleden. Had ik verwacht het zo lang vol te houden als referee? Nee. Maar van het begin af aan heb ik het zeker wel gehoopt. Golf verveelt nooit, elke week is weer een nieuw avontuur. Natuurlijk lijken de dingen op elkaar, maar als het op incidenten aankomt, kan je nu eenmaal nergens op rekenen.'

Voor iedereen gelijk

Gedurende de ruim drie decennia dat Paramor actief is op de Tour heeft hij veel zien veranderen. Al denkt hij daarbij in eerste instantie niet specifiek aan de Regels, maar meer aan de Tour als geheel.

'Toen ik begon was het een heel ander circuit', kijkt Paramor terug. 'Het seizoen startte kort na The Masters en begin oktober hielden we er weer mee op, terwijl we nu het hele jaar door spelen. Dat kon niet anders natuurlijk - dat we stopten - want het weer was in die andere maanden een veel te groot risico. Dat John Jacobs en later Ken Schofield de Tour meer hebben gemaakt is een van de allergrootste redenen voor de ontwikkeling van het circuit geweest. Dat we nu zo sterk verankerd zijn in Afrika, het Midden-Oosten en het Verre Oosten is goed voor de ontwikkeling van de Tour en geeft ons kracht voor de toekomst. Golf is nog altijd ontzettend populair in Europa, maar de echte groei zit in Azie. Een ander sleutelmoment in de ontwikkeling van de Tour is de invoering van de all-exempt tour, zoals ze eerder al in Amerika hadden. Vanaf het moment dat spelers eigenlijk fulltime konden spelen, kreeg je ook golfers die er niets anders meer naast deden, die echt leefden van en voor het golf. Dat trok weer extra sponsors aan, de prijzengelden gingen omhoog, et cetera, et cetera.'

Beide ontwikkelingen hebben naar het gevoel van Paramor echter geen invloed gehad op de Regels. Of toch?

'Ik mag graag denken dat het niet het geval is geweest. Met of zonder een volle kalender, met meer of met minder prijzengeld: ons doel is altijd geweest om fair te zijn en de regels ook fair toe te passen. Voor iedereen gelijk. Dat is toch ook de basis van de sport? We gaan naar buiten, zijn onze eigen referee en passen de regels naar eer en geweten toe. Je doet wat je denkt dat goed is en als je het niet weet, pak je het regelboek erbij. Hoewel het soms anders lijkt, zijn de regels echt eerlijk. Voor iedereen. Altijd.'

Harringtonregel

Met die opmerking wil Paramor niet alleen het mooie van de golfregels benadrukken, hij breekt ook een lans voor de armchairreferee die zeker in de eerste maanden van dit jaar (2012, red) zo vaak ter sprake kwam. De tv-kijker die gebruikmakend van slowmotionbeelden en digitale zoom inbelt met de mededeling dat hij een overtreding heeft waargenomen.

'We nemen altijd alle meldingen serieus. Of je nu vanuit je luie stoel wat denkt te hebben gezien, als toeschouwer langs de fairway of als medespeler, we luisteren overal naar en onderzoeken het. Dat moet je wel op de juiste manier doen natuurlijk. Jaren terug werd ik door iemand benaderd die twijfelde of een speler, het was Tom Weiskopf, zijn driver wel terecht had vervangen, nadat deze was gebroken. Ik heb toen heel voorzichtig aan hem gevraagd of hij die club toch wel vervangen had omdat zijn driver gebroken was tijdens normaal gebruik. Wat hij toen antwoordde kan ik je niet vertellen omdat dat volstrekt ongeschikt is om af te drukken. Hou het er maar op dat hij zich afvroeg of ik hem een valsspeler durfde te noemen en dat er tussen die woorden heel vaak hetzelfde woord zat. Een woord dat begint met een f', lacht Paramor jaren later om de herinnering.

'Soms weet je al meteen dat iets niet waar kan zijn, maar in principe gaan we altijd op onderzoek. We kunnen pas wat als we bewijs hebben. Dat probeer je te krijgen bij de speler in kwestie of bij de mensen in de buurt die iets gezien zouden kunnen hebben. En dus ook bij de televisie. Waarom niet? Dat hebben we altijd gedaan en wat mij betreft blijven we dat doen. Dat je als speler in een televisiegroep dan meer kans loopt op een straf vind ik onzin. Op de baan kan er ook altijd ergens iemand iets gezien hebben. Ik ben alleen wel blij dat de Harrington-rule er nu is. Het was al vaker ingebracht, onder andere door Jack Nicklaus, Arnold Palmer en Ian-Baker Finch maar het had tijd nodig om aangenomen te worden. Als er via de tv iets wordt waargenomen kan je dat niet ongestraft laten. Dat zou niet fair zijn. Maar gediskwalificeerd worden voor een overtreding die je zelf niet waargenomen kan hebben, zoals Harrington overkwam (hij zag niet dat zijn bal bewoog en verzuimde zichzelf strafslagen toe te kennen, red), is dat ook niet. Uitgangspunt blijft dat de regels eerlijk zijn, al begrijp ik dat het soms anders lijkt'

(Dit interview met John Paramor stond in 2012 in Golfers Magazine)