Kiet van der Weele met Battlefield Promotion op zak naar 2024

Het is hard gegaan het afgelopen jaar, beaamt de 23-jarige Nederlander in het clubhuis van zijn thuisbasis de Rosendaelsche. Nadat hij in november, wat eerder dan gepland, zijn amateurstatus had ingeleverd, kwam hij niet door de tweede fase van qualifying school. Maar eenmaal op de Alps Tour, het circuit waar hij zich het lopende jaar op richt, viel alles al snel op zijn plaats. 'Mijn coach Michael Vos vroeg me aan het begin van het seizoen of ik dacht dat ik goed genoeg was om te winnen op de Alps Tour. 'Ja,' zei ik, ‘en ik dácht het niet alleen, ik wist het wel zeker. Volgens mij zelfs zonder dat ik daar mijn beste spel voor moest spelen. Het klinkt misschien een beetje arrogant, maar zo bedoelde ik het niet. Al in de eerste wedstrijd werd ik zesde, zónder mijn beste spel, dus ik zei echt niet zomaar wat. Dat ik in de tweede wedstrijd de cut miste, was balen, maar het bracht me niet van mijn stuk of zo.'

Dat bleek: de derde wedstrijd van het seizoen, het Alps de Las Castillas, leverde hem zijn eerste zege op. Waarna hij, na een negentiende plaats in het vierde toernooi, zowel wedstrijd vijf (Memorial Giorgio Bordoni) als wedstrijd zes (Open de la Mirabelle d'Or) op zijn naam schreef. Dat hij daarmee naar de eerste plaats op de order of merit steeg, was slechts voer voor statistici: de drie overwinningen in iets meer dan drie maanden leverden hem directe promotie, een zogenaamde battlefield promotion, naar de Challenge Tour op.

'Na de tweede overwinning heb ik toch even mijn manager gebeld om te vragen of ze wilde checken of het nog altijd zo was dat ik met een derde zege battlefield promotion zou verdienen. Ze ging het voor de zekerheid even navragen en dat bleek inderdaad het geval. De eerste wedstrijd die ik daarna speelde, draaide uit op een play-off die mijn kant op viel, waardoor ik die promotie meteen binnen had.' Hij is even stil, lacht, en zegt dan: 'Als je na een toernooi naar huis moet rijden, is dat soms best zwaar, maar nu kostte het me geen enkele moeite om wakker te blijven. Mijn doel aan het begin van het seizoen was om één toernooi te winnen en om in de top 5 van de order of merit te eindigen. Nu waren die doelen meteen bereikt', glundert hij bij de herinnering.

Bloedfanatiek

Kiet (een van oorsprong Hindoestaanse naam die 'trots' betekent) begon rond zijn tiende jaar met golf. Zo jong als hij was, wist hij al snel wat hij wel en niet wilde. 'Mijn eerste ballen sloeg ik thuis in onze tuin. Toen ik op mijn tiende op les ging, kon ik de bal al best aardig slaan. Maar omdat ik het vooral mezelf had aangeleerd, wilde de pro bij wie ik terechtkwam het een en ander veranderen aan mijn swing. Ik weet nog goed dat ik echt geprobeerd heb om die wijzigingen door te voeren, maar wat hij wilde werkte niet voor mij. En dat niet alleen: ik verloor er de lol in het spel door. Dus al na een paar lessen zei ik tegen mijn vader dat ik het zo niet meer wilde en zijn we gestopt met les. Niet alleen bij die pro, maar helemaal. Van mijn tiende tot mijn vijftiende heb ik geen pro gehad en leerde ik mezelf golfen door filmpjes op YouTube te bekijken, naar mijn gevoel te luisteren en vooral heel veel te oefenen en te herhalen', legt hij uit. We woonden destijds in Hattem en na school werd ik nagenoeg elke dag op de baan afgezet, waar ik vervolgens uren aan de slag ging. Bloedfanatiek. Oefenen, oefenen, oefenen, herhalen, herhalen, herhalen.'

Het lijkt niet de meest geëigende weg, maar voor Van der Weele werkte het. 'Toen ik door de NGF werd opgemerkt en een uitnodiging kreeg voor Jong Oranje, zat ik al ergens rond handicap 0. Daaronder zelfs, denk ik. Rond die tijd ging ik voor het eerst weer met coaches werken. Eerst met een coach die de focus erg op spelen legde, wat heel effectief was voor mij. Daarna ook met coaches van Oranje. Het was zeker even wennen, maar ik kon er absoluut wat mee. Ik praat altijd graag over golf, luister naar wat anderen zeggen, maar ben niet iemand die blindelings alles aanneemt. Ik neem graag eigen verantwoordelijkheid en verschuil me niet achter anderen.’

Teleurstellingen

Een deel van de zelfstandigheid van Van der Weele komt ongetwijfeld voort uit het vele verhuizen in zijn jeugd, denkt hij zelf, tot en met Spanje aan toe. 'We hebben op veel verschillende plekken gewoond en ik denk dat je dat als mens zekerder en onafhankelijker maakt. Als je weet dat je overal kunt aarden, geeft dat rust. Ik denk ook dat die ervaring me gaat helpen bij het nomadenbestaan dat het tourleven ook is. Net als het verwerken van teleurstellingen onderdeel van het leerproces is', beaamt hij. 'Als amateur won ik bijvoorbeeld veel te weinig, werd ik in mijn beleving erg vaak tweede. Dat is niet leuk. Tegelijkertijd leer je er misschien wel meer van dan van winnen. Met een antwoord op de vraag “Wat moet ik beter doen om wél te kunnen winnen” bereik je uiteindelijk meer dan met een feestje om de overwinning. Wat het antwoord op die specifieke vraag was? Dat ik nog niet goed genoeg was en dat ik moest leren om te winnen, comfortabel te zijn met een voorsprong of een kans. Ik denk dat ik die lessen als pro vrij snel onder de knie heb gekregen.'

Veel woorden wil hij er niet aan besteden, maar het feit dat hij niet mocht starten op het afgelopen KLM Open en eerder niet mee mocht naar het WK voor amateurs, hebben zeker indruk gemaakt. 'Het plan was om na het WK professional te worden. Toen bleek ik echter niet geselecteerd te worden. Dat was echt wel een klap en snappen deed ik het ook niet. Ik speelde misschien niet mijn beste spel, maar ik was wel de hoogst gerankte Nederlander op de WAGR en wist meestal op de een of andere manier ook wel een score binnen te brengen. Ik heb na die afmelding echt even goed gebaald, me afgevraagd wat de reden was, maar uiteindelijk moet je door.'

Dat moest hij afgelopen mei ook, toen hij tot zijn teleurstelling geen uitnodiging kreeg om te starten in het KLM Open. Net als bij de eerdere domper zat hij niet bij de pakken neer en gebruikte hij die teleurstelling juist als benzine. 'Ik had ontzettend graag het KLM Open gespeeld, maar nu won ik in diezelfde week mijn tweede toernooi en legde ik de basis voor de battlefield promotion.'

Het eerste jaar als professional mocht vooral hoogtepunten kennen, teleurstellingen waren er de afgelopen twaalf maanden ook. 'Maar,' benadrukt hij, 'als dingen niet lopen zoals je hoopt, kun je dat met je meeslepen of er juist energie uit halen. Ik denk dat ik dat laatste doe.'