Historische waarde is niet te koop

Ooit was het een kampioenschap met internationale allure, al was het voor de Amerikanen en Europanen lastig dat het altijd eind november, begin december wordt gespeeld en dat Australië niet om de hoek ligt. Maar toch kwamen ze vaak.
Jack Nicklaus noemde het Australisch Open zelfs het vijfde Major.

Anno 2023 is het Australisch Open (klik hier voor de preview) alleen nog in naam een grote wedstrijd. Als je als grote sportnatie – want dat is Australië – de prijzenpot met niet meer dan een miljoen kan vullen, dan is er toch iets aan de hand. Vorig jaar kon er nog 1,7 miljoen worden verdeeld.

Het Australisch tennis Open van dit jaar had in totaal – mannen, vrouwen, singles en doubles – meer dan vijftig miljoen in kas. De singlewinnaars – Sabalenka en Djokovic – kregen beiden een cheque ter waarde van twee miljoen. Vorig jaar kreeg Adrian Meronk 190 duizend euro op zijn rekening overgemaakt voor zijn zege in Melbourne.

Het grote geld wordt in golf alleen nog maar op de PGA Tour en LIV Golf verdiend. En alle mooie praatjes ten spijt, de Saoediërs zijn niet van plan om hun plannen om de grootste te worden in golf in de ijskast te zetten.

Deze week doen Jon Rahm, Xander Schauffele en Patrick Cantlay niet mee aan Tiger’s feestje op een eiland van de Bahama’s. Het gerucht dat Rahm zeshonderd miljoen aan tekengeld kan krijgen om werknemer van Greg Norman te worden wil maar niet weggaan. Over een vertrek van de boezemvrienden Cantlay en Schauffele wordt al veel langer gespeculeerd.

Het is wat het is. Maar de winnaar van het Australisch Open krijgt wel een historische trofee (foto boven) overhandigd. Een trofee waarop de namen van tal van grote spelers staan. Het is een titel waar je trots op kunt zijn.

Traditie, historie, trots en fatsoen kun je niet kopen. Helaas zijn daar steeds minder golfers in geïnteresseerd. En ook sponsoren, zoals in het Australisch Open wordt bewezen.

Deze column maakt ook deel uit van de nieuwste editie van De Golfpodcast. Beluister 'm hier.