'Alsof ik de loterij gewonnen had'

'Die handicap 0 kan ik nu wel vergeten', zegt de 52-jarige inwoner van Eemnes met een grijns als we hem vragen wat hij als eerste dacht nadat hij was getroffen door een hersenbloeding. 'Het was niet echt het eerste natuurlijk, maar ik weet wel dat het een gedachte was die na een paar dagen al door me heen ging. Niet alleen dat ik mijn doel voor dat jaar uit mijn hoofd kon zetten, maar überhaupt, dat het met golf wel klaar was. Ik bedoel, ik was halfzijdig verlamd, de rechterkant van mijn lichaam deed eigenlijk niets meer, dus hoe kun je dan nog verwachten dat je wel weer op de golfbaan zult staan? Laat staan spelen op het niveau dat ik bereikt had. Die handicap 0 was geen droom maar een reëel doel. Ik was er bijna. En nu misschien nooit meer golfen? Dat was best een pittige gedachte. Golf betekende heel veel voor me, al had het niet mijn grootste prioriteit. Zeker niet op dat moment. Toen ik na een tijdje werd ontslagen uit het ziekenhuis en in het revalidatiecentrum terechtkwam, zag ik mensen zitten, vaak nog jonger dan ik, die nog zó veel minder konden. Wat mopper je dan als je misschien geen nul gaat spelen? Bovendien wist ik op dat moment misschien nog niet wat mijn mogelijkheden waren, maar wél dat ik door heel hard te werken veel in eigen hand had', zegt de zelfstandig ondernemer, terwijl hij vanuit het clubhuis van zijn homecourse De Lage Vuursche uitkijkt over de green van hole achttien.

Fysieke en mentale dreun

Diepenbroek vertelt het verhaal ontdaan van emoties en duidelijk niet voor het eerst. Over hoe hij, een gezonde vent van nog geen vijftig jaar oud, van de ene op de andere dag zijn hele perspectief zag veranderen nadat hij in de nacht van 18 op 19 maart 2021 door het noodlot was getroffen. 'Ik was een avondje wezen pokeren met vrienden en was wat eerder naar huis gegaan. Ik had verloren, voelde me niet helemaal top en dacht: ik ga lekker bijtijds naar bed. Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik me niet goed voelde. Toen ik probeerde naar de rand van het bed te rollen, merkte ik dat mijn hele rechterkant niet meedeed. Ik maakte mijn vrouw wakker en zei dat ik dacht dat er iets niet in orde was. Wat doe je dan? We belden de huisarts, die stelde wat vragen, wij gaven wat antwoorden, en voor we het wisten zei hij: “Dit klinkt niet goed, ik laat een ambulance komen.” Ik ben nogal praktisch ingesteld, dus ik dacht: laat ik maar vast naar beneden gaan, dat is wel zo makkelijk. Maar dat kon ik natuurlijk helemaal niet. Ook het door mij bedachte 'ik glij wel op mijn kont naar beneden' bleek veel te ambitieus. Voor ik het wist, lag ik onderaan de trap en niet veel later in de ambulance op weg naar het ziekenhuis.'

In het ziekenhuis in Blaricum bleek al snel wat er aan de hand was: een gescheurd bloedvat in de hersenen, waardoor bloed in en rond de hersenen kan stromen en een deel van het hersenweefsel wordt weggedrukt, dat daardoor beschadigd kan raken. De gevolgen kunnen mild tot zeer ernstig zijn, van blijvend stijve spieren, gevoelloosheid en tintelingen tot verlies van spraakvermogen, verlamming en zelfs de dood.

'Een kleine twee jaar daarvoor was ik gestopt met drinken. Ik had gelezen welke verbindingen in je hersenen worden aangetast en dat je na anderhalf jaar niet drinken die verbindingen weer hersteld kon hebben. Dat leek me een mooie uitdaging en ik voelde me er ook goed bij. Geen avondjes doorzakken meer, lekker fit, ik was er blij mee. Dat laatste gevoel werd nog eens versterkt toen de arts opmerkte dat het, als ik nog wel gedronken had, heel anders had kunnen aflopen. Zeker na zo'n kaartavond had ik dan zomaar niet meer wakker kunnen worden.'

Hij valt even stil, voor het eerst en voor het laatst. Dan: 'Dat idee beangstigt me nog wel eens. Want natuurlijk krijg je niet alleen fysiek maar ook mentaal een flinke dreun. Als ik niet meer wakker was geworden, dan was dat zo. Maar ik heb kinderen, een lieve vrouw, hoe had het dan met hen gemoeten? Die gedachte vond ik heel erg. Ik zal ook nooit vergeten dat ik in mijn rolstoel zat te wachten om opgehaald te worden en ik mijn familie aan zag komen lopen. Ik zat alweer vol met grapjes, maar toen ik hun bedrukte blikken zag, moest ik even flink slikken.'

Staatsloterij

Terwijl hij die eerste dagen langzaam herstelde en uit de gevarenzone kwam, las hij op zijn telefoon op allerlei medische websites wat hem precies was overkomen en wat er nog allemaal mogelijk was op weg naar een geheel of gedeeltelijk herstel. 'Ik kon de rechterkant van mijn lichaam niet meer gebruiken, maar ik las ergens dat er veel herstel mogelijk is, mits dat binnen drie maanden na de bloeding plaatsvindt. In die periode kun je nog veel functionaliteit terugkrijgen, daarna wordt dat een stuk moeilijker. Nu ben ik nogal fanatiek, dus ik ging meteen aan de slag. Ik vroeg om een looprek om mezelf zo ongeveer naar de wc te slepen. Ik deed ontzettend mijn best om mijn rechterzijde in beweging te krijgen. Op een gegeven moment lukte het me, niet heel gecoördineerd en niet volledig, om mijn teen te bewegen. Ik weet nog dat ik dacht: als ik het kleinste en verste deel van mijn rechterkant kan bewegen, dan moet er toch meer inzitten? Man, de eerste keer dat ik mijn rechterknie weer iets kon buigen... Alsof ik de staatsloterij had gewonnen, zo blij was ik.'

Een groot deel van het herstel vond plaats in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. 'Ik kan de mensen daar niet genoeg prijzen voor wat ze doen om je te helpen. Maar als je er zelf niet alles aan doet, dan kunnen ze je natuurlijk niet dwingen. Ik snapte heel goed dat er mensen waren die, nadat ze bij bijvoorbeeld de fysiotherapeut waren geweest, liever in bed een filmpje keken om een beetje bij te komen, maar ik ging het liefst meteen door. Zo vroeg ik of ik op de hometrainer mocht. Mijn rechterbeen deed niet echt mee, maar was wel in beweging. Of ik ging naar het zwembad om fanatiek baantjes te trekken. Ik wilde zo goed mogelijk herstellen en wist dat ik daarvoor niet achterover moest leunen. Alles wat mogelijk was, greep ik aan. Nogmaals, iedereen moet het doen op de manier waar hij of zij zich het beste bij voelt, maar ik zou iedereen op het hart willen drukken: probeer alles eruit te halen wat erin zit. Dat is waarschijnlijk zoveel meer dan je in eerste instantie denkt, wat de dokters misschien zelfs denken. Ja, je moet ook een beetje geluk hebben, maar ik denk dat ik er het bewijs van ben dat je met een flinke drive veel in eigen hand hebt.'

(Het hele verhaal van Michiel lezen? Golfers Magazine 6 ligt nu in de winkel)