Wat viel de redactie op? Over verloren clubs, afscheid nemen en linksgolf

Lost and found

Door de jaren heen ben ik nogal wat spullen kwijtgeraakt op en rond de golfbaan. Opladers in het hotel, zonnebrillen in de buggy, handschoenen in de baan. Maar nog nooit was ik een club verloren. Dat dit regelmatig gebeurt, weet ik uit ervaring. Het aantal keren dat ik na afloop van mijn ronde met een door mij gevonden wedge of ijzer bij de balie stond, is niet meer op de vingers van twee handen te tellen. Dus toen ik er onlangs na mijn ronde op The International achterkwam dat ik een club miste, maakte ik me niet zoveel zorgen: die zou straks vast bij de balie liggen. Hoewel het uiteindelijk een paar dagen duurde, bleek dat gelukkig ook het geval te zijn. Nogmaals dank voor de eerlijke vinder. Ik zal voortaan beter op mijn spullen letten.

Martijn Paehlig

Vrolijke levensgenieter

Een week na The Masters is Leo van de Ruit overleden. Zijn tas stond op een vrijdag al klaar in de gang om competitie te gaan spelen toen hij geheel onverwachts kwam te overlijden. Midden jaren tachtig van de vorige eeuw kwam ik hem voor het eerst tegen op Broekpolder. Hij speelde niet, maar de voorzitter van de club, de legendarische Paul Nouwen, kende hem van het wielrennen. In die tijd was Leo chef sport van het ANP. Daar werd het zaadje voor veertig jaar golf gepland. Leo van de Ruit schreef in de loop der jaren vaak voor mij – en ik voor hem. Hij was een aimabel mens. Een meestal vrolijke levensgenieter die van golf hield. En golf hield van hem. Tot het laatst toe.

Jan Kees van der Velden

Linksgolf

Misschien komt het doordat ik van linksgolf houd, maar voor mij hoort een beetje wind erbij. Niet extreem, gewoon één of twee clubs. Het spelletje wordt er natuurlijk niet makkelijker op – vooral zijwind kan dodelijk zijn voor je balvlucht – maar wind vraagt om commitment. Je moet duidelijke keuzes maken en dat heeft vaak een positieve uitwerking op je swing. Ook heb je met veel wind minder hoge verwachtingen, waardoor een goed resultaat alleen maar zoeter smaakt. Er zijn wel grenzen, merkte ik onlangs op het pal aan de Franse kust gelegen Wimereux. Windkracht 9 met uitschieters naar 11 is niet grappig meer. Dan hebben buggy's de neiging om te waaien en denken schuilhutten erover het luchtruim te kiezen. Ja, dan moet je heel snel naar binnen en uitgebreid gaan lunchen. Ook niet verkeerd.

Foeke Collet