Fourball: Golfers Magazine vs Pin High

In 2019 ging de Golfers Magazine Fourball voor het eerst in zijn geschiedenis de grens over. Naar Italië om precies te zijn, op uitnodiging van Pin High. Het bleek geen recept voor succes. Voor ons dan. Nog steeds schieten we regelmatig wakker van de triomfkreet van de ogenschijnlijk zo gezellige directeur Eric Bakker en de gebalde vuist van zijn commerciële rechterhand Matthijs Hermsen, toen ze ons met de staart tussen de benen terug het vliegtuig in joegen. 6&4. Het angstzweet brak me weer uit toen ik bij de recente revanche in Duitsland mijn vierde bal het bos in shankte. Het zou toch niet...

Met de auto

Eigenlijk is er niet zo gek veel veranderd in die drie jaar. Net als voor de coronadip werken er bij Pin High weer 37 mensen, maakt het kraakbeen in de knie van Hermsen bergopwaarts nog steeds dezelfde dubieuze geluiden, en golft de hoofdredacteur van Golfers Magazine volgens onze tegenstanders nog altijd zoals Wesley Sneijder voetbalt: met af en toe een briljante dag. Maar daarover later meer. Het enige verschil is dat we – om de chaos op Schiphol te ontwijken – niet vliegen maar half juni met de auto naar de oosterburen rijden.

Tevreden gezichten bij onze tegenstanders, als we ze na een rit van drieënhalf uur tegenkomen op de driving range van Burg Overbach, een heuvelbaan ten oosten van Keulen. De laatste kilometers gingen sterk bergop en bij elke haarspeldbocht daalde de temperatuur verder, maar de mannen staan gewoon in korte broek ballen te slaan. Pure intimidatie. We pitchen op onze beurt twee ballen op tien centimeter van de hole op de chipping green en melden dat we er klaar voor zijn. Met hun handicaps van 12 en 15 krijgt team Pin High iets meer dan een handvol slagen op onze 8 en 9, maar dat voordeel is ze kennelijk niet genoeg: de door Bakker aangeschafte strokesaver is 'for Pin High-eyes only'. Kennelijk zijn we toch wat onder de indruk, want op hole twee missen we door een drieputt de kans op een vroege voorsprong. De greens kunnen we de schuld niet geven, die zijn groot, snel en in zeer goede staat.

'Hebben we hier een slag?' vraagt Hermsen gretig op de tee van hole drie. Het is een vraag die we de komende twee dagen bij bijna elke afslag zullen horen. Natuurlijk heeft hij al lang gezien dat Golfers Magazine op hole drie en vier een slag minder krijgt, maar we weten de holes toch te halven met een 'slippery downhiller' van twee meter en een chip-in van buiten de green. 'Is één slag niet genoeg?', vragen we hem op weg naar de volgende tee. Het is nog steeds all square, maar het spel is op de wagen.

Niet voor watjes

Bij de volgende holes verstomt het gesprek. Niet omdat we door onze 'trash talk' heen zijn, maar omdat we alle lucht nodig hebben om de steeds steilere hellingen op te komen. 'Hoe omschrijven we deze baan op onze website?', puft Bakker. 'Licht glooiend met interessante hoogteverschillen', hijgt Hermsen na een blik op zijn telefoon. Pin High speelt de banen die ze aanbieden zelf ook altijd, maar kennelijk heeft product manager Marianne Kortekaas een veel betere conditie dan wij vieren. Ikzelf heb nog een ander probleem. Na een pauze van twintig jaar besloot ik een paar dagen voor onze trip mijn tennisracket weer eens van zolder te halen, en het leek toen ook een goed idee om die comeback meteen maar te vieren met deelname aan de clubkampioenschappen. Hoe naïef. Mijn hamstrings protesteren bij elke stap, mijn rechterarm lijkt van beton. En dan laat mijn flightgenoot zien waarom híj de hoofdredacteur van Golfers Magazine is. Op de eerste par-5 van de ronde maakt hij gedecideerd een birdie om 1 up te gaan, en twee holes later redt hij zijn par met een putt van tien meter om de voorsprong te verdubbelen. 'Ik heb wat voor je', gromt Hermsen, en trakteert hem op het universele gebaar voor misnoegen. Vervolgens zijn er ook nog wat verbale pogingen van team Pin High om het tij te keren: 'wat maakt jouw Ping-driver gigantisch veel herrie', 'heb je al gemerkt hoe dat schrikdraad in je backswing knettert?'. En natuurlijk: 'weet je zeker dat we hier geen slag hebben?'. Het mag niet baten, bij de turn staat Golfers Magazine 3 up.

De heuvelbaan van Burg Overbach is een lust voor het oog, daarover is iedereen het eens, maar de hoge rough, snelle greens en indrukwekkende hoogteverschillen zijn niet voor watjes. Van de 20.000 stappen die we na de ronde op de teller hebben, waren er gevoelsmatig 19.000 uphill. Hier onderscheiden de mannen zich van de jongens en bewijst de hardloopconditie van Paehlig haar nut. Na een loodzware klim naar de green van hole veertien rolt hij zijn parputt van vijf meter in de hole, terwijl de rest van het gezelschap nog met de handen op de knieën staat uit te puffen. 4 up.

'We zijn wél klant, hè', protesteert Bakker tegen de gang van zaken. 'Ex-klant', voegt Hermsen hier grimmig aan toe. 'Zelfs ik begin intussen een beetje op jullie hand te worden', strooi ik subtiel nog wat zout in de wond. Maar de tegenstanders zijn te murw gebeukt om te happen. Dat doen we even later wel in een heerlijke currywurst, volgens Hermsen 'de Duitse bitterbal'. Dat het gat intussen is opgelopen tot zes holes, is met een biertje in je hand minder belangrijk – zeker als je bedrijf zich na moeilijke corona-jaren ijzersterk herstelt. We filosoferen over een 'vliegtuigvrije' golftrip door Duitsland, Oostenrijk, Toscane en Frankrijk. Dat scheelt een hoop ergernis en wachtrijen.

Nog achttien holes te gaan, maar een beter begin van onze revanche hadden we ons niet kunnen wensen.

Nog steiler

Onze uitvalsbasis luistert naar de naam 'Aktiv Hotel' Kranichhöhe en is populair onder golfers en fietsers. Wij zijn voor vandaag echter actief genoeg geweest en laten ons na een degelijk Duits buffetdiner voldaan op een barkruk neerzakken. Volgens de recensies van Pin High-boekers is de bar hier altijd gezellig en daar is niets aan gelogen. Het is er druk en de barman maakt ware kunstwerkjes van zijn cocktails. De wanhopige pogingen van Hermsen om ons dronken te voeren en zo de volgende dag nog een kans te maken, falen hopeloos. Team Golfers Magazine heeft zijn prooi vast en is niet van plan los te laten. Een paar biertjes en we gaan plat. We hebben namelijk gehoord dat Der Lüderich, het strijdtoneel van de tweede helft, zo mogelijk nog heuvelachtiger is dan Burg Overbach. De kuiten moeten herstellen.

Gelukkig staan er de volgende dag twee buggies klaar, want de golfbaan ligt op het terrein van een oude zinkmijn, wat resulteert in werkelijk extreme hoogteverschillen. Tijdens onze ronde komen we tot onze verbazing een aantal krasse Duitsers tegen die het negen holes lopend aandurven. Maar als je niet bij de commando's hebt gezeten of regelmatig op bezoek gaat bij familie in het Himalayagebergte, raden we je hier gemotoriseerd vervoer aan.

'Hebben we hier een slag?', gooit Hermsen op de eerste hole zijn mantra weer direct in de strijd. Ook nu mag het niet baten. Ik shank mijn approach weliswaar het ravijn in, maar collega Paehlig gaat door waar hij gisteren gestopt is en brengt ons met een simpele par direct weer 1 up. 'Volgend jaar kun je wel alleen komen, dat scheelt weer een kamer', weet Bakker knap een compliment en een belediging in een zin te combineren. Kennelijk is de nieuwe tactiek de eensgezindheid in team Golfers Magazine op de korrel nemen. Ik neem wraak door de twintig meter naar beneden spelende par-3 tweede hole te winnen. De paniek in de ogen van team Pin High is nu duidelijk zichtbaar. Hoe groot gaat de vernedering worden? Naarmate de ronde vordert, weten de reisboeren echter wat meer fairways te vinden en beginnen er wat putts te vallen, waardoor we na negen holes weer all square staan. Althans, met gisteren meegerekend staat Golfers Magazine nog steeds overtuigend 6 up. De revanche is bijna een feit.

Trukendoos

Pin High weet echter niet van opgeven en vlak na de turn gaat de trukendoos nog een keer volledig open. 'Kijk, een Pin High-logo', wijst Hermsen naar een zo diep in de rough liggende bal dat we 'm eigenlijk al hadden opgegeven. Hij is voor het gemak even vergeten dat hij ons gisteren nog trots vertelde dat Pin High jaarlijks 20.000 logoballen laat drukken en verantwoordelijk is voor een groot deel van de boekingen op deze baan. Ofwel: dit kan net zo goed de bal van Mien uit Kerkrade of Koos uit Zaltbommel zijn. Maar we gunnen onze tegenstanders het voordeel van de twijfel.

Een paar holes later blijken ze allebei met dezelfde Srixon 2 te spelen, voorzien van een fraai Pin High-logo maar zónder markering, zodat we geen idee hebben of ze wel het juiste exemplaar slaan. We kijken naar de ruime voorsprong op de scorekaart, halen onze schouders op en maken een putt van drie meter om de hole te halven. 'Hufterputt', mompelt Hermsen met een mengeling van bewondering en overgave. De strijd is gestreden. We kunnen vrijuit drives naar de in de diepte gelegen fairways lanceren en genieten van de uitzichten op de groene Duitse heuvels.

Natuurlijk wordt me nog een 'meltdown' aangepraat als ik de zoveelste bal via de hosel rechtsaf in het bos zie verdwijnen, maar de hoofdredacteur speelt de ronde uit alsof hij een blaadje naar de drukker brengt: soeverein en vol zelfvertrouwen. De tweede helft van de fourball wordt met 3&1 gewonnen, wat in totaal een score van 9 up op de borden brengt. 'Dat mag je een revanche noemen', knikt Bakker als hij ons de hand schudt. 'Maar het staat nu dus 1-1, en de volgende keer gaan jullie er gewoon weer af.'

Kijk, zo horen we het graag. Opstaan, afstoffen en klaar voor een nieuwe ronde. Benieuwd waar we elkaar volgend jaar treffen.