Anne's eerste

Enkele uren nadat Anne van Dam in het verre China met een putt van een kleine meter haar eerste zege op het hoogste niveau veilig had gesteld, twitterde haar coach Eric der Kinderen dat hij dit altijd wel geweten had. “Ik wist toen ze 10 jaar was, en ik haar voor het eerst zag, dat dit ging gebeuren.” Waardoor ik me direct afvroeg, wanneer ík dat voor het eerst dacht?

Ik bekijk de foto uit het GolfJournaal die ik enkele weken geleden toevallig nam, nog eens goed. Wie staan er wel allemaal niet op dit portret van de golftoekomst? Ik zie tourwinnares en nieuwe nationale coach Dewi-Claire Schreefel. Darius van Driel, nu bezig aan zijn eerste jaar op de Challenge Tour en nog volop in de race voor promotie, probeert vanaf de achterste rij de camera te vangen. De net pro geworden Rowin Caron, 23 nu pas, dus toen ook nauwelijks met de baard in de keel. Ik zie ook spelers die alweer gestopt zijn. Robert-Jan Derksen natuurlijk. Kyra van Leeuwen die het tourleven maar niets vond en met fysiek malheur kampte. Chrisje de Vries die ook een andere route koos na een paar jaar broodspeelster te zijn geweest. Maar ook talenten die de stap naar de professionals helemaal nooit maakten, Carolien Karsten, Karlijn Zaanen, Willem Vork.

En ik zie Anne van Dam. Midden op de foto, direct achter Robert-Jan Derksen, wegkijkend van de camera, lachend. Piepjong, maar onmiskenbaar Anne.

Het jaar weet ik niet meer precies, maar de eerste keer dat ik de nu 21-jarige speelster zag, was ze nog maar een jonge tiener, daar op dat bordesje. Met lichte argwaan keek ze naar de mensen van de pers die zich op Soestduinen hadden verzameld om de succesvolle jeugd in het zonnetje te zetten. Met argwaan, maar ook met een zekere spot leek het. Ze kon er wel om lachen, die toen ook al zo lange junior. Maar tegelijkertijd leek ze het allemaal goed in de gaten te hebben, zoals kinderen dat kunnen, terwijl ze met een bloemetje in de hand poseerde met een hele rij succesvolle kids.

Die blik, die lach, die heeft ze nog steeds. Wie op de slotdag van het Xiamen Open de moeite had genomen het youtube-kanaal van de Ladies European Tour aan te zetten, zag hem een paar keer voorbij komen, net als het stuurse gezicht dat ze ook op kan zetten. Niet omdat ze een knorrepot is, allerminst, maar omdat ze ambitieus is, weet wat ze kan, weet wat ze wil.

Van Dam wil winnen. En baalt er verschrikkelijk van als het niet gaat zoals ze dat voor ogen heeft. Sinds haar overstap naar de professionals nu bijna twee jaar terug, zal het stuurse gezicht regelmatig te zien geweest zijn. Niet dat het niet goed ging met de Arnhemse, ze houdt prima stand op het hoogste niveau, maar ze zal sneller gewild hebben, meer, beter. Twee keer winnen op de LETAS is leuk, maar het is wel de LETAS, en niet de LET. 'Stapjes' noemde ze het na haar laatste overwinning op het tweede damesniveau afgelopen juli in België.

Zo jong als ze was (is), zo duidelijk was het ook dat de droom om te winnen op het hoogste niveau, geen onmogelijke droom was. Ze is goed in de breedte, heeft 'een goede kop' (de juiste mentale instelling dus), en heeft met de afstand die ze de bal kan slaan een dodelijk wapen in huis. 'Big Hitting Anne', hoorde ik de commentatoren van de LET de afgelopen dagen meer dan eens zeggen, en daarmee zeggen ze niets teveel. Op het Ladies Open in Nederland zag ik haar ooit als amateur een ijzer op de par-5 derde ruim over de green slaan waardoor ze moest zoeken op een plek waar zelfs de greenkeepers geen onderhoud meer pleegden. Weinig collega's doen haar dat na.

Op het moment dat dat machtige wapen werkt,tegelijkertijd met goed kort spel, met degelijk putten, en met het geduld dat nodig is om een toernooi naar je toe te trekken, dan heeft ze alles in zich om mee te doen om de prijzen. In China sloeg ze voor het eerst toe, maar het zou me ten zeerste verbazen als dat lachende meisje van de foto niet vaker lachend als laureaat op de foto wordt gezet.