Uit Golfers Magazine 8: Interview Ralph Miller

Bevrijd van het moeten

Het is alweer heel wat jaren geleden dat hij besloot geen carriere als playing professional meer na te jagen. Opvallend: sindsdien lijkt Ralph Miller elk jaar beter te gaan spelen.

Miller grijnst breeduit, zoals hij dat meestal lijkt te doen. Het humeur van de veertigjarige pro uit Alkmaar is eigenlijk altijd goed, de zon lijkt onafgebroken te schijnen. Ook een paar dagen nadat hij in het KLM Open de cut miste, nadat hij er met een stevige handblessure twee rondes had mogen spelen. 'De fysio van de Tour had me eigenlijk niet willen laten starten. Hij zei: “Als je een Tourspeler was geweest had ik je nu vijf à zes weken rust voorgeschreven en had je goede kans gehad op een medical exemption.' Maar ik ben geen Tourspeler en ik wilde gewoon dolgraag spelen. Ik kon door die peesblessure misschien niet laten zien wat ik kon, maar ik heb alsnog volop genoten. Het is toch mooi aan zo'n wedstrijd mee te mogen doen? Natuurlijk wil ik de cut halen, maar het is vooral puur genieten. Van de baan, de mensen, de hele atmosfeer.'

Er is echter ook een tijd geweest dat Miller bijna vergeten was hoe mooi het kon zijn. Dat hij op de golfbaan vooral stond te rekenen. Dat hij zijn goede spel alleen nog maar op de drivingrange en in oefenrondjes kon laten zien. Dat hij 's avonds sacherijnig thuis kwam. Dat zijn toenmalige vriendin zelfs vroeg of hij nog wel moest blijven golfen. 'Dat is dus wat druk met je kan doen.'

Bankrekening

Terug naar het begin. Ralph Miller – zoon van een Nederlandse moeder en een Amerikaanse vader – kent een succesvolle amateurtijd waarbij hij meerdere toernooien wint en in Amerika collegegolf speelt. Al vroeg weet hij: ik wil professional worden en in 2000 is het zo ver en besluit hij de stap te zetten. Niet onsuccesvol.

'Mijn eerste wedstrijden als professional speelde ik op de Britse EuroproTour. Samen met Simon Crosby stapte ik in de auto, en reden we naar de boot voor de overtocht naar Engeland. We kozen heel bewust voor dat circuit omdat het niveau daar hoger lag dan op de EPD Tour die toen net begonnen was. Als je beter wilt worden kan je beter tegen de beste spelers spelen, toch? De start viel wel mee. Goed, het veld was breder en de scores waren lager, maar je zocht je weg en je verdiende wat geld. Alleen na een paar gemiste cuts merk je wel dat het anders is dan in je amateurtijd. Destijds regelde de NGF alles voor je. Wilde ik wat extra les bij Tom (O'Mahony, red.) dan ging ik daarnaartoe. Maar toen ik pro werd moest ik ook dat soort dingen zelf regelen. Dus ging ik nog wel naar Tom, maar minder. Omdat ik veel wedstrijden speelde, maar ook vanwege het geld. Steeds vaker ging ik niet de baan in om vrijuit te spelen, maar om de cut te halen. Want dan kwam er tenminste weer geld binnen.'

'Om hogerop te komen schreef ik me ook in voor de Qualifying School. In die tijd was het nog zo dat als je Stage 1 niet haalde, je het in Stage II nog een keer mocht proberen. Ik ging in I onderuit, maar haalde het in II, en zo kwam ik dus in de Final Stage terecht. Het was het jaar dat Derksen en Van der Velde wonnen en ook Lafeber zijn kaart haalde in het door slecht weer ingekorte toernooi. En ik dus voor de Challenge Tour.'

'Daar was het al snel hetzelfde verhaal als op de EuroProTour en stond ik rekenend op de baan. “Als ik nu een 65 maak, dan...” Nou, dan blokkeer je vanzelf hoor, Jurrian van der Vaart vertelde dat vorig jaar ook wel: zodra je de gedachte aan je bankrekening, aan de gevolgen van een gemiste cut, niet los kan laten, dan ben je gezien. Dat mag geen rol gaan spelen. Maar dat deed het dus wel.'

Nooit, nooit, nooit...

Miller zag de patronen wel, maar slaagde er niet in ze te doorbreken. 'Ik werkte wel incidenteel met mental coaches, maar dat leverde niet veel op. Aan de ene kant omdat het – mede door geldgebrek – nooit een structurele samenwerking werd. Aan de andere kant omdat het niet echt binnen kwam. Misschien was het een vorm van eigenwijsheid of kwam het echt niet binnen. Pas toen ik stopte met fulltime spelen, begreep ik eigenlijk pas echt wat ze bedoelden met sommige dingen. En tot slot hield het vaak ook maar kort stand. Hadden we goede gesprekken gehad, stond ik de bal op de drivingrange geweldig te raken, kwam ik op de baan, sloeg ik de eerste bal links het bos in... Was het goede gevoel meteen weer weg.'

De jaren gleden voorbij, maar nooit vond Miller écht de juiste modus. De blokkerende gedachten kwamen regelmatig terug. Hij zat zichzelf in de weg. De druk van het moeten presteren weerhield hem ervan zijn potentieel ten volle te benutten.

'In 2006 besloot ik om naast het spelen ook de opleiding aan de Britse PGA te gaan doen. Ik liep stage bij John Woof op de Haagsche en dacht het prima te kunnen combineren. De opleiding zou me een soort basis voor de toekomst geven en daardoor zou de druk op het spelen hopelijk wat afnemen. Maar al snel bleek dat het eigenlijk niet te combineren was. De opleiding nam meer tijd in beslag en de focus op het zelf spelen nam af. In de loop van 2006 – na een kleine zeven jaar als professional, waarvan drie op de Challenge Tour – besloot ik dat het genoeg was.'

'Ik schreef me niet meer in voor de Qualifying School, en dat was eigenlijk dat. Natuurlijk was het wel even slikken. Zeker de dag nadat de deadline voor de School was verlopen. Toen was er geen weg meer terug. Maar het voelde eigenlijk direct goed. Hoewel... de eerste wedstrijden van de PGA Holland die ik rond die tijd speelde won ik met speels gemak. Op Sluispolder won ik een driedaags toernooi met zestien onder par... Ja, toen dacht ik wel even: waarom nu wel? Maar spijt heb ik nooit, nooit gehad.'

Omgaan met teleurstellingen

Hij herhaalt het 'nooit' wel een keer of zes. Bijna alsof hij zichzelf er alsnog van wil overtuigen. Maar wie Miller de afgelopen jaren een beetje heeft gevolgd, kan alleen maar beamen dat hij destijds de juiste beslissing nam. Hijzelf niet in de laatste plaats.

'Eigenlijk vanaf dag één was het plezier in golf terug', beaamt Miller. 'Of het nu een rondje met vrienden was of een wedstrijd van de PGA Holland: ik voelde gewoon geen druk. Ook nu niet bij wedstrijden waarbij ik me bijvoorbeeld kan plaatsen voor het KLM Open of het KLM Open zelf. Ik ben met vrienden en collega's op de baan. Praat over golf en van alles en nog wat... en ineens staat er een mooie zestiger op de kaart. Dat je je soms afvraagt waar die nou vandaan kwam. Maar ik wéét wel hoe het kan. De spanning is weg, het plezier overheerst.'

Het is de boodschap die hij beginnende professionals of ambitieuze amateurs graag mee zou willen geven. 'Ik geef niet alleen les aan leden van Golfsociëteit de Lage Vuursche, ik coach ook een aantal talentvolle amateurs. Jongens als Robin van Deutekom en Piet-Hein Bakkenes probeer ik mee te geven wat ik onderweg heb geleerd. Willen ze dat van me aannemen? Nee natuurlijk. Net als ik dat destijds niet deed. Dus het is aan mij om te bedenken hoe ik de boodschap wel over kan brengen. Hoe had ik het zelf willen horen toen ik vijftien was? Ja, het helpt dat ik de bal zelf nog leuk kan slaan. Als ik de tachtig niet zou kunnen breken dan sta je toch anders je verhaal te doen. Maar als ik het Nationaal Open win met -6 en een ruime voorsprong, dan krijgen je woorden toch een andere lading. Maar ja, pubers hè', lacht hij.

'Toch zou ik al die jongens op het hart willen drukken dat ze de juiste begeleiding moeten zoeken, dat ze het wiel echt niet opnieuw uit gaan vinden. Spelen op amateurniveau, spelen op de PGA Holland, is in niets te vergelijken met spelen om je rekeningen te kunnen betalen, om volgende week weer te kunnen starten. Golf is een sport die meer diepte- dan hoogtepunten telt. Als je dat niet kan handelen zit je in de verkeerde sport. Het omgaan met die teleurstellingen, het moeten presteren, kan je enorm in de weg zitten. Mij deed dat in elk geval wel. Had ik toen maar geweten wat ik nu allemaal weet...'