Beat the Pro - Terugblik van een deelnemer

Daar stond ik dan op teebox van hole 8, naast drie oud winnaars van het KLM Open, Ross Fisher, Wu en Bramberg voor de belangrijkste slag in mijn golfleven. Op mijn dertigste aan het spelletje begonnen en nu 30 jaar later mijn golf hoogte- of dieptepunt beleven want in die mood verkeer je.

Terug naar het begin, door een knieblessure nog niet in staat om mijn favoriete balsport tot dan toe tennis weer te beoefenen met mijn eeuwige vriend Eus op les gegaan bij Nanna Tilon van Ginhoven op Waterland. Examen op Purmerend en het een beetje in de praktijk brengen op Spaarnwoude waarna de liefde voor de golfsport snel groeide.

Nog niet zozeer in prestaties want snel onder de handicap 36, toen nog het minimum, kwam ik niet, maar wel met het wegdromen naar de realisatie van een eigen golfbaan. De ontwikkelingen in de golfbranche gingen snel en er kwam steeds meer plaats voor commerciële banen. En zo bedacht ik het concept voor een feel good baan in Winkel. Met niet al te lange par 4 holes kansen op birdies en zelfs eagles creëren, ook voor de gemiddelde golfer.

Het lukte om als initiatiefnemer de baan Regthuys in de periode 2002-2013 van de grond te krijgen met 18 volwaardige en 9 par 3 holes. Daarna even afstand genomen van de golfbranche om eind 2017 weer een nieuwe uitdaging aan te gaan in Weesp. Samen met mijn trouwe compagnon Friso Verhoeve nu alweer ruim 5 hier aan de slag en de baan met volwaardige par en een par 4 hole wordt steeds beter.

Mijn eigen golfspel groeide niet mee met de ambities in de golfpsort. Nu ben ik ook een mooiweerspeler en dat betekent een golfseizoen van april tot en met oktober. Na een piekje op handicap 14 nu alweer jaren steady tussen de 17 en 18. Op zich een mooie handicap want met elke bogey ben je tevreden, met een par heel blij en met birdie ga je uit je dak met een vuistje erbij. Heel even beter dan dat een pro het er gemiddeld afbrengt, wat is er mooier en in welke sport kan dat?

Dat zou ook de ultieme beleving zijn op de Beat the Pro hole. Met één perfecte slag midden op green, waar dan ook de vlag het liefste staat, de pro’s verslaan en twee KLM tickets binnen tikken.

De visualisatie daarvan ging eerst goed maar toen kwamen ook de hersenspinsels. Wat als ik de bal de parallel lopende tribunes in jaag of een mis hit snel het water in. Nog erger, wat als ik door de zenuwen de bal helemaal niet raak? Hoon zou mijn deel zijn, ook onder het toeziend oog van vrienden en leden van de golfbaan. Mijn golfspel zal nooit meer serieus genomen worden.

Op tijd op weg, 13.00 uur was de afslagtijd. Relaxte reis zonder opstoppingen tot de inrit naar de parkeerplaats. Wel een half uur in de rij gestaan. Ik zal toch niet te laat aan komen? Niet tijdig aanwezig betekent plekje vergaan. Beetje doorgelopen op de baan. Met de drie clubs in de hand (ijzer 6, 7 en een hybride) richting hole 8. Je mocht inslaan in een provisorische kooi maar dat had ik na 3 ballen wel gezien. Anders sla ik ook nooit in en doe drie oefenswings naast de eerste tee. Vonden ze wel wat raar.

Ik ging liever achter de tee box staan om sfeer te proeven en kijken hoe een en ander in zijn werk ging. Martijn Paehlig die druk was als radio-reporter melde mij dat de wind schuin tegen was en menig amateur de bal het water in jaste net als diverse pro’s. Nou dat maakte me toch wel wat onzeker.

Thuis had ik de hole bekeken, helaas niet eerder op Bernardus gespeeld hetgeen ik overigens nu wel van plan ben en gevisualiseerd hoe ik deze zou spelen. Uitgaande van een afstand van circa 140 meter en een pinpositie op rechts en met de wind van links naar rechts zou mijn natuurlijke slice prima van pas komen.

Een hybride 4 rustig geslagen was een optie voor mij geweest. Een ijzer 7 waar ik , helaas, een carry van circa 130 meter mee heb zou waarschijnlijk net te kort zijn maar een ijzer 6 zou snel door kunnen schieten op de razend snelle greens. Na overleg met de zeer vriendelijke en deskundige caddie Dorine (directeur Stippelberg) toch maar voor de ijzer 6 gekozen. Een praatje met de aankondiger van dienst en Willem van den Elskamp die aankondigde verslag te gaan doen van mijn slag op KLM Open Radio waardoor de druk nog wat groter werd.

Daar kwamen de mannen pro’s de teebox op gelopen. Niet in super goede stemming want alle drie boven par maar wel terecht met grandeur aangekondigd als de oud-winnaars en bovenal zich vriendelijk voorstellend aan mij en mijn caddie. Dat had ik niet verwacht maar deed mijn zenuwen tempereren.

Nou het was mijn beurt. Alleen Wu lag op een meter of 4 van de pin. Ook ik werd voorgesteld en het applaus nam ik groetend in ontvangst. Geen oefenswings op de teebox, dat deed ik anders ook nooit. Een korte beweging vooraf, hoofd naar beneden, zenuwen onder controle en de slag uitvoeren zoals in het hoofd zat. Met vertrouwen een ijzer 6 over het water slaan op de green.

En wonderwel: het lukt. Kaarsrecht vertrok en bleef de bal in de lucht om keurig midden op de green te landen. Helaas voor mij stond de pin rechts voorop kort achter de bunker en mijn bal rolde door naar achterop de green maar dit mocht de pret niet drukken.

Veel applaus van de al goed bezette tribunes wat ik dankbaar in ontvangst nam. De adrenaline ontsnapte en de opluchting duidelijk zichtbaar.

Niet de allerbeste slag uit mijn golfleven maar wel de allermooiste.

Gerhard van Galen