Een medaille als ultieme redding

Si Woo Kim en Sungjae Im staan momenteel beiden in de top-50 van de wereldranglijst en hebben zelfs deelname aan The Open van volgende week opgegeven om maar zo perfect mogelijk voorbereid in het Olympisch Kampioenschap aan de start te verschijnen. Ze doen deze week nog wel mee aan de John Deere Classic in de Amerikaanse staat Illinois.
Kim (foto boven) won al drie keer op de PGA Tour. Een van die zeges is die in The Players, officieus het vijfde Major. Sungjai Im was vorig seizoen de beste in de Honda Classic.
Je zou kunnen zeggen: wat een mooi voorbeeld van trots om voor het eigen land in Tokio te spelen. Mogelijk zijn de mannen dat ook, maar hun echte reden is heel anders.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat het voor Kim en Im misschien wel de enige kans is om hun carrière te redden. Laatstgenoemde is 23 en hij heeft in 2024 in Parijs nog een escape. Voor de 26-jarige Kim komt dat kampioenschap te laat.
Iedere Zuid-Koreaanse man moet namelijk uiterlijk op zijn 28ste beginnen aan twintig maanden militaire dienstplicht. Op zich redelijk, want het land voelt zich terecht bedreigd door de noorderburen.
Er zijn voor Zuid-Koreaanse golfers twee manieren om hier onderuit te komen: agoud winnen op de Aziatische Spelen of een medaille behalen tijdens de Olympische Spelen.
K.H. Lee, dit jaar winnaar van de Byrson Nelson Classic, heeft geluk. Hij maakte in de Aziatische Spelen van 2010 deel uit van het winnende landenteam.
Twee van hun landgenoten begonnen ooit aan de dienstplicht toen ze al hadden gewonnen op de PGA Tour. Ik heb het over Sangmoon Bae en Seung-yul Noh. Zij zijn na het dragen van ’s lands wapenrok in de baan geen schim meer van wie zij ooit waren.
Noh stond ooit 63ste op de wereldranglijst. Nu is hij 736ste. Bae vinden we na vier gemiste cuts in zijn laatste zes toernooien op de Koreaanse Tour terug op 882ste plaats. Hij was ooit de nummer dertig.
Bae, die net als Noh wel ballen mocht slaan tijdens zijn dienstplicht, zei later: ‘Ik verliet het leger met mijn beste swing ooit, maar ik was vergeten hoe je moet golfen.’
In dat licht bezien is het duidelijk wat de spanning moet zijn als een van de twee op de laatste green een putt van twee meter voor een medaille heeft. Schier ondragelijk.

Deze column maakte deel uit van De Golfpodcast van 7 juli jl