Het gemis van Doral

Donald Trump was nog maar net president en nog voor er ook maar een steen van de door zijn achterban gewenste muur met Mexico was gelegd, haalde de PGA Tour het World Golf Championship weg van zijn Doral en verplaatste het kampioenschap naar Mexico.

Het was toeval. Dat was duidelijk. De deal was al enige tijd in de maak. Trump zelf zal het niet zo hebben gevoeld. Maar we weten onderhand wel hoe de stabiele genius – zijn eigen woorden, niet de mijne – reageert. Hij beschouwt alles als een aanval op zijn persoon.

En toch.

Chapultepec, de baan van het Mexico Championship, kan mij niet bekoren. Het is een saaie parkbaan en niet meer dan dat.

Ik verlang gewoon weer naar The Blue Monster van Doral. Water links, water rechts, water overal. De wind en dat water zorgden altijd voor een spannend wedstrijdverloop. Niet was beslist voor de gevreesde par-4 achttiende was gespeeld. Daar kon echt van alles gebeuren.

Trump investeerde, geholpen door twee hypotheken van Deutsche Bank, vele miljoenen in het resort en hij vroeg architect Gil Hanse om voor een facelift van de baan te zorgen.

Hanse slaagde –   met vlag en wimpel. Maar de PGA Tour koos voor het geld van de Mexicanen en niet voor de kwaliteit van The Blue Monster.

De kans dat het World Golf Championship op korte termijn naar Doral terugkeert, is klein. Zeker zolang Trump president is.

Kijk wat dat betreft ook maar naar hoe de Royal & Ancient worstelt met de vraag of The Open snel weer eens op Turnberry wordt gespeeld. Ook die baan is in opdracht van eigenaar Donald op de schop gegaan. En ook hier zorgde de architect, Martin Ebert, voor vakwerk.

Misschien kan Trump Turnberry wel aan vriendjes van Boris Johnson verkopen. The Open hoort immers gewoon weer op de Ailsa Course te worden gespeeld.