Uit Golfers Magazine: Kruispunt van de golfwereld - 1

Carnoustie wordt alom beschouwd als een van de beste linkscourses van Schotland. Toch is de baan dit jaar pas voor de achtste keer gastheer van The Open. Het is de meest noordelijk gelegen course uit de zogenaamde Open Rota – eentje die min of meer in the middle of nowhere ligt en die jarenlang een van de moeilijkst bereikbare was.

Voeg daarbij dat over de kwaliteit van de baan niet werd getwist, maar dat de faciliteiten die een topbaan nodig heeft decennialang zwaar onvoldoende waren.

Dat was er de oorzaak van dat er tussen de door Tom Watson gewonnen editie in 1975 en die van het drama van Van de Velde 24 jaar lag. Pas toen het betonnen clubhuis – het ontwerp leek weggekaapt uit het oostblok – was vervangen door een iets minder lelijk gevaarte en de toegangswegen beter waren, besloot de Royal and Ancient in 1999 terug te keren naar Carnoustie. Belangrijk argument was dat in het gebouw achter de green van achttien niet alleen een clubhuis maar ook een hotel was gevestigd. Want dat was een ander zwak punt van Carnoustie: te weinig bedden.

De andere Open-banen van Schotland liggen veel dichter bij Edinburgh (St Andrews, Muirfield) en Glasgow (Troon, Turnberry). St Andrews had en heeft bovendien een surplus aan hotels en Turnberry had van meet af aan een eigen hotel.

De terugkeer van The Open in 1999 was er meteen een om nooit te vergeten. De beheerder, het Carnoustie Golf Links Management Committee, bleek bij de voorbereidingen te enthousiast te werk te zijn gegaan. Men strooide kilo’s kunstmest in de rough om maar te zorgen dat Carnoustie een echte test zou worden. Het natte en milde voorjaar, zeker voor Schotse begrippen, zorgde voor een ondoordringbare hindernis die het vinden van de bal buitengewoon lastig maakte – laat staan het spelen ervan.

Dat er slechts zeven Opens op Carnoustie zijn gespeeld, heeft niet alleen met de bereikbaarheid en de infrastructuur te maken. Als het daar op aankwam was er in feite lange tijd geen enkele baan die goed genoeg was voor een Open.

Natuurlijk, er werd al sinds de middeleeuwen op de linksgronden rond de monding van de Barry Burn gespeeld, maar de eerste club werd pas in 1842 opgericht. Allan Robertson – de eerste echte golfkampioen – ontwierp halverwege de negentiende eeuw een 10-holesbaan die later door Old Tom Morris naar achttien holes werd uitgebreid. Maar pas toen vijfvoudig Open-winnaar James Braid in 1926 de vrije hand had gekregen, was er sprake van een echte championshipcourse. Braid – met Harry Vardon en J.H. Taylor de beste golfer van het begin van de twintigste eeuw – legde enkele nieuwe greens, tees en bunkers aan. Zijn meesterhand vervolmaakte het werk van achtereenvolgens Moeder Natuur, Robertson en Morris.

Morgen deel 2 van Kruispunt van de Golfwereld: de Noord-Amerika connectie

(Dit artikel van Jan Kees van der Velden stond eerder in Golfers Magazine 5, dit nummer ligt nu in de winkel. Nog geen abonnee? Profiteer dan nu van een onze aanbiedingen.)

The Open op tv, radio en internet

De BBC heeft de live-rechten niet meer, maar Ziggo Sport Golf zendt het kampioenschap alle dagen rechtstreeks uit. Waarschijnlijk zijn de tijden hetzelfde als in 2017. In de week van het kampioenschap melden we het actuele schema op www.golfersmagazine.nl .
Donderdag 19 juli – 7.30-21.30 uur

Vrijdag 20 juli – 7.30-21.30 uur

Zaterdag 21 juli – 11.00-21.00 uur

Zondag 22 juli – 10.00-20.00 uur

De website van The Open is www.theopen.com en daarop is naast live scoring veel andere informatie vinden, inclusief een link naar Open Radio met een rechtstreeks verslag.

Radio 5 Live van de BBC is via de middengolf (693 en 909) te ontvangen. En de middengolf (MW) zit op de meeste autoradio’s. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat livereportages.