Reizen: Excellente nieuwkomer

Opvallen tussen gevestigde namen als Praia D' El Rey en Royal Óbidos is niet makkelijk. Toch is West Cliffs ruimschoots geslaagd in die opdracht. De nieuwste baan van Portugal is een must play.

Sinds West Cliffs zo'n anderhalf jaar geleden zijn deuren opende, is het een komen en gaan van bezoekers. Omdat de course nieuw is, maar vooral ook omdat de naam van de baan, door Cynthia Dye – de nicht van Pete Dye – ontworpen, door de golfwereld gonst. 'We zijn zeker tevreden en hebben inmiddels een gezonde mix van gasten mogen verwelkomen', zegt de dame bij de ontvangstbalie als we informeren of de baan in trek is. 'Mensen die graag kennismaken met de baan en mensen die benieuwd zijn... we mogen niet klagen over de aanloop.'

Dat is natuurlijk fijn voor de investeerders, maar we vinden het belangrijker te weten wat de bezóekers ervan vinden. Natuurlijk hadden we veel gelezen op internet – kort samengevat: mooi maar moeilijk – maar ook voor Golfers Magazine is the proof of the pudding in the eating.

Voor we de eerste tee bereiken, worden we opgevangen door starter João, die uitlegt dat de baan makkelijker is dan de meeste mensen denken, maar dat je veel ballen kwijt kunt raken als je niet vanaf het juiste getal speelt. Met 'het juiste getal', bedoelt hij de juiste tee, want zoals je op steeds meer banen ziet, doet West Cliffs niet aan kleuren en zijn de tees vastgesteld op basis van de lengte van de ronde. Wie het meest naar voren speelt, doet dat vanaf 'Tee 47', de backtees staan als 'Tee 63' op de kaart, wat respectievelijk staat voor een totale lengte van 4733 meter en 6382 meter. Op basis van onze handicap wordt ons de 59 geadviseerd, al spelen de meeste heren het liefst van 55 en mogen we vanzelfsprekend ook naar die tee. 'Naar voren spelen vinden we nooit een probleem, speel waar je het liefste speelt. Hoewel... te ver naar achteren mogen we niet verbieden, maar we wijzen mannen die dat per se willen wel op de gevaren', benadrukt João. Waarmee hij maar wil zeggen dat je dan het risico loopt dat er een flinke hap uit je ballenvoorraad wordt genomen.

Leve de korte par-3

West Cliffs Golf Links ligt in de regio die zichzelf enkele jaren geleden omdoopte tot 'Centro'. In een streven om de concurrentie met de Algarve aan te gaan, werd een stevig 'merk' noodzakelijk geacht en de tot die tijd gebruikte naam Costa de Prata, oftewel Zilverkust, werd kennelijk niet sterk genoeg geacht. Gek, want juist dit deel van het land associëren wij heel erg met de kust. Niet voor niets liggen een paar van 's werelds beste surfspots om de hoek. Neem Nazaré, een klein half uurtje noordwaarts. De hoogste golf waar ooit op werd gesurft (24,4 meter) kwam daar aan land, en ook op West Cliffs zijn de op de kust beukende golven bijna overal te zien. Het kost bijna moeite onze spelpartner, die ook een fervent golfsurfer is, op de baan te houden, zo dominant is de oceaan aanwezig.

En daarmee verraden we al direct een belangrijk onderdeel van de verdediging van de baan. Waaien doet het immers bijna altijd zo pal aan de kust, dus als je de kunst verstaat een lage bal te slaan gaat je dat zeker helpen om een goede score te maken. Dat, én een rechte bal. De meeste fairways zijn breed zat, en dat is ook precies waar je wilt zijn. Hier helemaal. Een bal buiten de fairway raakt vaak verloren in de natuurlijke kustvegetatie en in het beste geval nauwelijks speelbaar. Het is nauwelijks te geloven dat er vrijwel niets is aangeplant bij de aanleg van de baan, zo mooi en indrukwekkend is de begroeiing net buiten de fairway, en tot zo ver het oog rijkt. Gorse, brem en vetplantjes in alle soorten en maten worden afgewisseld door grote stukken wasteland en indrukwekkende bunkers.

De eerste drie holes geven direct een goed beeld van wat je te wachten staat.

De par-4 eerste wordt aan de hele rechterzijde beschermd door een gigantische waste area – waar opvallend genoeg wel harken in liggen – en bij de slag naar de ovaalvormige green is het zaak de bunkers te ontwijken. Vooral de kleine bunker linksvoor is er een uit de categorie 'daar wil je echt niet in liggen': klein, mansdiep en met een hoge lip recht voor je neus. Schrijf maar vast een slag extra op als je toch zo ongelukkig bent deze bunker te vinden.

De par-3 tweede is kort, net als vrijwel alle andere par-3 holes. Keer op keer pleiten we voor meer korte par-3's in plaats van exemplaren die de 170 meter (ver) overstijgen. Want echt: een goede korte par-3 is vaak beter dan een par-3 waarbij je een houtje van de tee moet slaan.

Vanaf de backtee is alleen de twaalfde echt lang (184 meter), alle andere par-3's – en van alle andere tees – meten tussen de 110 en 130 meter. Wie vanaf 47 speelt krijgt zelfs drie par-3's voorgeschoteld van minder dan honderd meter. Dát is wel weer erg kort, maar ook hier geldt dat een gemiste green voor grote problemen zorgt. Op hole twee doen die problemen zich op vier manieren voor: je teeshot gaat ver naar beneden waardoor de clubkeuze lastig is, vóór en rechts van de green ligt een enorme waste area, en links bedreigen drie bunkers de 'veilige route'. En wie te ver slaat, loopt gerede kans zijn bal in het water achter de green aan te treffen.

Het is diezelfde waterhindernis die bepalend is voor de derde hole, de moeilijkste van de baan. Met 365 meter vanaf 55 is hij niet bijzonder lang, maar de gehele rechterzijde is waterhindernis, terwijl je links in de problemen kunt komen door een flink duin dat voor de meeste mensen niet in het spel komt bij het teeshot, maar wél het zicht op de green blokkeert. Iets links van het midden mikken is de ideale lijn, ook al omdat de fairway van links naar rechts loopt en je bal, met een beetje goede wil, naar het midden rolt.

Runner-up

Het ambitieuze doel bij de aanleg van de baan was duidelijk. Dit moest op termijn de beste golfbaan van Portugal worden. Zó ver is het nog niet, maar op de meeste, toonaangevende rankings staat alleen Monte Rei hoger aangeschreven dan deze excellente nieuwkomer.

Tijdens onze ronde vroegen we ons meermaals af waar de kracht van de baan vooral in zat, maar we kwamen er niet uit. De teeshots en de ondulerende fairways bezongen we al, net als de korte par-3's. De enorme verscheidenheid aan bunkers en waste area's doen zeker ook een duit in het zakje, net als de greens. Sla de oefengreen vooral niet over voor je de baan in gaat: snelheid, rol, breaks, je kunt er niet genoeg op oefenen. Een gevonden green betekent nog lang geen par als je niet ook op het goede plateau tot stilstand bent gekomen.

Een goede investering voor een rondje West Cliffs, dat met 130 euro voor achttien holes niet goedkoop is, is zonder meer een strokesaverguide. Vanaf de tee mag je dan wel weinig blinde slagen hebben, het sterk ondulerende terrein zorgt er vrijwel zeker voor dat je met je tweede of derde slag geen idee hebt waar je precies heen moet. De eerste negen zijn wat pittiger dan de tweede negen, maar echt vlak wordt de baan nergens. Architecte Cynthia Dye liet bij de aanleg het duinlandschap grotendeels zoals het was, het voornaamste werk zat in het kappen van een enorme hoeveelheid bomen. Niet dat ze veel keuze had: de lokale overheden zagen streng toe op een zorgvuldige behandeling van de kwetsbare vegetatie langs de kustlijn en het lijkt de baan alleen maar ten goede te zijn gekomen. Die kustlijn is overigens niet alleen fysiek altijd dichtbij, je ziet hem ook op vrijwel iedere hole. Sta gerust stil voor een fraai plaatje van de golven die de kust teisteren, maar concentreer je daarna weer op het golfen. Je zult al je aandacht nodig hebben om al de kliffen van West Cliffs succesvol te omzeilen.

(Dit artikel stond eerder in Golfers Magazine)