Winterviews 2018 (slot)

'En..? Ben je al begonnen met de winterviews?' Het was nog niet eens half oktober toen iemand me het voor het eerst vroeg, en in de weken daarna kreeg ik de vraag nog zeker vijf keer voorgelegd. Mijn antwoord? Dat ik nog niet wist of er een twaalfde editie van de reeks zou komen dit jaar. Nu weet ik dat wel.

In het najaar van 2007 opperde ik op de redactie dat het misschien een leuk idee zou zijn om een deel van de Nederlandse professionals kort te interviewen voor een terugblik op het jaar dat was, en een vooruitblik op het jaar dat aanstaande was. Wie er in die eerste serie zaten weet ik niet precies meer, Muntz, Lafeber en Derksen zeker, maar verder? Luiten vermoed ik – hij had net zijn eerste jaar als professional achter de rug en had promotie naar de Europese Tour veilig gesteld – Inder van Weerelt misschien – 43ste op de Order of Merit van de Challenge Tour – Robin Swane, Taco Remkes, Wil Besseling? Het is helaas niet meer te achterhalen. De eerste interviews zijn verdwenen in de krochten van het internet, met geen mogelijkheid meer te vinden, en de 'eisen' voor deelname die destijds golden, laten ruimte voor speculatie.

In de jaren die volgden werden de kwalificatie-eisen langzaam maar zeker duidelijker, al waren ze nooit in beton gegoten. Spelers die in het bezit waren van een kaart op het hoogste of een na hoogste niveau konden sowieso op een belletje rekenen. Speelde je op een van de satelietcircuits dan was een plek hoog op de Order of Merit meestal ook goed voor een plek in de serie, net zoals een uitzonderlijke prestatie of bijzondere gebeurtenis dat kon zijn. Het zorgde ervoor dat er jaren waren dat de reeks uit bijna twintig gesprekken bestond en we al met publicatie begonnen vlak na Sinterklaas, soms met twee winterviews op één dag live, en vooral héél veel tikken. Zóveel dat ik soms, in de 'rustige' decembermaand, drukker was dan midden in het hoogseizoen.

Drukte is echter niet de reden om dit jaar geen winterviews te doen, eigenlijk ligt de basis bij een opmerking die één van de spelers vorig jaar maakte. Na een aanvankelijke weigering ('wat moet ik vertellen dan?') mee te werken, deed hij het toch ('ik weet ook wel dat het erbij hoort'), al plaatste hij nadrukkelijk een kanttekening. 'Ik doe al jaren mee, maar als ik al die stukken op een rij zet en je haalt de jaartallen erboven weg, dan kan zelfs ík vaak niet zeggen om welk jaar het precies gaat. In hoeverre is dat leuk om te lezen..?', vroeg hij retorisch.

Hij had een punt, natuurlijk had hij een punt, en toch zat in die herhaling van zetten ook een deel van de charme. Elk jaar proberen we het weer. Het is vallen, opstaan, weer vallen en doorgaan. Frustrerend, maar de volharding dwingt ook bewondering af. Zoals de moeder van een van de spelers me ooit zei: 'Het lijkt prachtig wat die jongens en meiden allemaal doen, maar ik denk dat bijna niemand écht met ze zou willen ruilen als ze wisten hoeveel moeite het allemaal kost, hoe zwaar en eenzaam het kan zijn.'

Misschien maakte dat wel dat de winterviews een vaste waarde werden: heeft niet nagenoeg iedereen – topgolfer of niet – in december in meer of mindere mate dat dubbele gevoel van teleurstelling en hoop? De pijn van gemiste kansen naast oprechte hoop voor de toekomst? Niet voor niets gaat het heffen van het glas op 31 december straks opnieuw gepaard met het uitspreken van goede voornemens. Vorig jaar lukte het misschien niet, maar vanaf morgen...

Het is fijn de komende weken te kunnen benutten om achterstallig werk weg te werken, maar het voelt ook als een gemis, verraad bijna. Even bijpraten met al die jongens en meiden die zo stinkend hard hun best doen het te redden al broodspeler, die daarbij zo vaak tegen teleurstellingen oplopen, maar die blijven hopen, blijven werken ook vooral, en natuurlijk niet in de laatste plaats ook omdat ik – anders dan genoemde speler betwijfelde – vooral heel veel positieve reacties kreeg omdat men het wel degelijk leuk vond te lezen hoe de spelers waren gevaren en wat de plannen waren. In goede en in slechte tijden.

In een vrije verwijzing naar Faulkners 'Kill your darlings' zet ik nu toch een punt achter de winterviews, althans dit jaar en in de vorm zoals die meer dan tien jaar lang een vaste waarde was voor golfersmagazine.nl en misschien ook wel voor de spelers.

'Ik was al bang dat je me niet meer zou bellen', zei een van hen ooit toen ik pas vlak voor kerst aan hem toekwam. Dit jaar bellen we in elk geval niet, misschien volgend jaar weer wel, of in een andere vorm.

Bedankt Maarten, Robert-Jan, Inder, Kyra, Wil, Taco, Nienke, Tim, Floris, Christel, Reinier, Daan, Dewi-Claire, Robin, Richard, Joyce, Robin, Ralph, Jurrian, Marjet, Johannes, Rolf, Darius, Marieke, Lars, Michael, Anne en Joost voor jullie tijd en verhalen.

Dat ieders doelstellingen, wensen en dromen in 2019 uit mogen komen en worden gehaald.

(Kan je toch geen afscheid nemen? Lees hier alle winterviews van 2017 nog eens na)