Uit Golfers Magazine: Lekker uitwaaien op Aruba

Wie voor golf naar de Cariben reist kan op veel bestemmingen uitstekend terecht. Als Nederlanders reizen we graag naar de ABC-eilanden. Heerlijk Hollands in de tropen! Golfers Magazine richtte de driver deze keer op Aruba.

Best wel verrassend eigenlijk dat een eiland als Aruba, dat zich toch voornamelijk op de Amerikaanse markt richt, maar over twee banen beschikt. Waarvan een ook nog eens uit maar negen holes bestaat. Gesprekken over een groot nieuw complex met 27 holes zijn er al lang, horen we van het toeristenbureau. Maar daar is het tot nu toe dan ook bij gebleven. De investering moet enorm zijn.

Toch blijkt er op Aruba nog een derde golfcourse te zijn, weten we na enig onderzoek. Een haast mythische baan met oliegreens, en fairways die in een woestijn niet zouden misstaan. Voor we ons wagen aan Tierra del Sol, de enige 18- holes championshipcourse op het eiland, willen we deze fabel weleens controleren op echtheid…

De Aruba Golf Club blijkt gesloten als we na een ritje van dik een half uur bij San Nicolas zijn aanbeland. Hier aan de zuidoostkant van Aruba, maar 23 kilometer ten noorden van het schiereiland Paraguaná van de Venezolaanse deelstaat Falcón en vlak bij de Citgo Aruba Oil Refinery, stuiten we aan de Golfweg (!) op een groot roestig hek met zicht op een ietwat vervallen en mistroostig aandoend clubhuis. Er schijnt nog wel te worden gespeeld, zegt Jonathan Boekhoudt, de lokale medewerker van Aruba Tourism. Maar op welke tijden de baan open is en wat er verder aan faciliteiten nog is, is zelfs voor het toeristenbureau onduidelijk. De Caribische way of life houden we het maar op. Iets waar we, vers overgevlogen uit ons jachtige Europese bestaan, duidelijk nog aan moeten wennen.

Gelukkig zijn we 'niet voor een cup te vangen' en onze enthousiaste begeleider weet iets verderop langs de kustweg wel een opening in het verder ondoordringbare stekelige struikgewas. Als we de vervallen muur overklimmen staan we plotseling op de fairway van hole twee! De tee blijkt een houten verhoginkje met mat en een eenvoudig houten bordje geeft aan dat het hier een par-5 van 504 meter betreft. De grote zwarte vlek in de verte moet dan de ‘green' zijn. Zien! Want naast de fairway, die bestaat uit hard zand met stenen, hier en daar plukjes verdord hard gras en ezel- en geitenpoep, zijn de zogenaamde brownies grote vlakken zand die met olie zijn bewerkt om het niet te laten verwaaien. Een vlag is er ook niet en de cup is een slag groter dan die wij kennen en prima te zien.

We balen als een stekker dat we niet een paar clubs en ballen hebben meegenomen om stiekem wat holes te spelen, want dat was een bijzondere belevenis geweest. Net als de Curaçao Golf & Squash Club is ook de Aruba Golf Club ooit (1941) aangelegd door en voor werknemers van de toen vol in bedrijf zijnde olieraffinaderij. Is op Curaçao de course in 2003 omgetoverd tot een graslandbaan met greens in plaats van brownies, op Aruba is het nog steeds spelen als in 1941.

Uitdagende wind

Terug naar het echte werk! Letterlijk aan de andere kant van het eiland ligt Tierra del Sol. In 1994 ontworpen en aangelegd door Robert Trent Jones jr., gebruikmakend van het landschap op de noordwestelijke punt van het eiland. Het ruige door wind geteisterde terrein met de noordelijke Atlantische Oceaan aan de ene en de Caribische Zee aan de andere kant en daar tussendoor de scherp gesneden fairways omzoomd door metershoge cactussen, geeft vanaf hoger gelegen tees een surrealistisch beeld. Het kwam al aan bod: één ding weet je op de punt van een eiland zeker, er is wind. ‘De constante passaatwind is zowel een uitdaging als een plezier’ wordt er over de baan geschreven. Wat dat laatste betreft: gelachen hebben we. De drivingrange ligt op het hoogste punt van het resort, had vol de wind tegen en alleen al staan blijven was een uitdaging. 150 meter slaan? Zelfs met een driver moesten we er ons best voor doen.

Op de course zelf is het niet veel anders, behalve dan dat afhankelijk van de holes de wind uit letterlijk elke richting kan waaien. Dat van die uitdaging klopt dan ook weer als een bus. Ik speel samen met Marcella Neggers, verleden jaar aangetreden als bondscoach voor minder valide golfers (zie kader). Ook deze golfpro van de Eindhovensche had moeite met het ‘briesje’.

De eerste hole is meteen een joekel van een par-5 van vijfhonderd meter van de witte tees (hcp 10-36). Maar het goeie nieuws: wind mee! De fairways zijn door de onbarmhartige zon van een onbestemde groengele kleur. De stuk voor stuk gerafelde vlaggen bevinden zich op prima, maar niet al te snelle greens.

Op signaturehole, de par-3 derde, komen de markante vuurtoren (California Lighthouse) en de zee in beeld. Op hole zeven (par-3, slechts 143 meter maar door de verraderlijke wind vraagt het een of twee clubs meer), de par-5 achtste en de par-4 negende (280 meter, verhoogde green dus clubje meer) komt de oceaan ook weer in zicht.

Beschermde natuur

De tee van hole tien ligt op het hoogste punt, geeft een mooi uitzicht op de omgeving en smeekt om een lekkere beuk om de maar 315 meter naar de tientallen meters lager gelegen green te overbruggen. Ook hole vijftien mag niet onvermeld blijven. Een par-3 van bijna 170 meter waarbij je over een moerassig natuurgebied slaat. Betreden verboden, dus honderden prachtige ballen liggen er in het zilte, moerassige water te vergaan. De green ligt op een verhoging, aan de voorkant loopt het af. Aan de achterkant is nauwelijks ruimte en de wind komt kei-strak van rechts. De bogey voelde als een birdie.

De laatste holes lopen weer langs de onstuimige zee en een tientallen meters brede zandvlakte, waar geen zonaanbidder op te vinden is. Hoogstens wat locals die er lekker met hun fourwheeldrive op scheuren. De afsluiter loopt met bijna 400 meter steil omhoog naar het clubhuis en vraagt nogal wat van je inmiddels volkomen verwaaide lijf en leden. De cocktails aan de gezellige bar bij het zwembad rond het clubhuis smaken er des te lekkerder om. En mocht je jezelf helemaal willen verwennen, dan is er een hele fijne spa…

Denk na over je teeshot

Een dagje de toerist uithangen heeft ons goed gedaan en vol goede moed wagen we ons weer een dag later aan de tweede course op Aruba, The Links van het Divi Resort. Negen holes, maar door fikse waterpartijen rond een eiland waar alle huizen en appartementen van het resort zich op bevinden, geen sinecure.

Het is een compacte en niet al te lange course (2700 meter vanaf de championshiptees). Beschermd tegen de wind, dat wel, want keurig omgeven door hoge bomen. Een drukke autoweg loopt om het complex heen en netten beschermen de bestuurders tegen afzwaaiers. Hier, in tegenstelling tot Tierra, wordt er van je gevraagd om na te denken over je afslag. Het maakt het een stuk uitdagender om niet domweg op elke hole de driver uit de tas te halen. Hier speel je ook eens een houtje of lang ijzer van de tee. Kortom: verstandige keuzes maken. Waar hebben we dat vaker gehoord?

Afsluiten op een eilandgreen

Hole een tot en met vier (drie maal een par-4 en een par-5) lopen rondom, aan de buitenkant van het resort. Met de korte par-3 ga je naar de binnenlus die tegengesteld aan de eerdere holes rond de waterpartijen loopt. De zesde is direct een lange par-5 met links louter water, gevolgd door een uitdagende par-3 van 156 meter. Bij de afsluitende twee par-4 holes komt het water nog meer in het spel, met een eilandgreen op de laatste.

Golf is op Aruba niet meer dan een welkome aanvulling op een weekje zon, zee en strand, besluiten we na afloop. Fanatiekelingen lopen de banen twee keer en de rest geniet van al het andere dat dit, ondanks de Amerikaanse invloeden, nog steeds lekker Nederlands aandoende eiland heeft te bieden. En dat is meer dan genoeg!

(Tekst & fotografie Ronald van Halsteren)

(Dit artikel stond eerder in Golfers Magazine 1)