Tijd om te trainen

Als competitiespeler duurt het feest in de meeste gevallen slechts vijf dagen. Je kan daarom maar beter zorgen dat de voorpret dik in orde is. Maar waar ga je naartoe voor een goede trainingsstage? Golfers Magazine ging kwartiermaken in Sotogrande.

Het is winter maar er gloort hoop aan de horizon: de indeling van de NGF-competitie voor 2018 is bekend en een nieuwe seizoen lonkt. Een beetje team - ongeacht de klasse - gaat dan ook op trainingsweekend. Een betere smoes voor een goede golftrip met je golfvriend(inn)en is er niet. Hoog tijd om plannen te maken.

Als je het in het voor- of najaar een beetje droog wil houden, minstens 54 holes wilt spelen, het liefst op verschillende banen, en je regenpak liever thuis laat, moét je wel richting het zuiden. Als naast de zon een overschot aan goede golfbanen een belangrijk criterium is, dan zijn er op het vasteland van Europa weinig plekken die beter voldoen dan de Costa del Golf.

Als je naar de toplijstjes van banen in Spanje kijkt, ligt een flink deel aan de kusstrook ten zuiden van Malaga. Als we vanaf het vliegveld over de tolweg langs de kust richting Gibraltar rijden struikel je over de golfbanen. Onze eindbestemming is Sotogrande, het geesteskind van de Filipijnse zakenman Joseph McMicking, die in 1962 begon met de ontwikkeling van wat nu de grootste omheinde urbanización (20 vierkante km met hek eromheen) van Andalusië is.

Anno 2018 liggen er vijf banen, een zesde is in aanbouw. De beroemdste – misschien wel van heel Spanje - is zonder twijfel Valderrama, waar tijdens ons bezoek de Andalucia Masters op een maandag werd afgemaakt. De Real Club de Golf (€350,- voor 18 holes) in toernooicondities leek ons een slecht recept als je op zoek bent naar vertrouwen. Geen probleem, genoeg andere en meer vriendelijke topbanen in de omgeving.

Golfconditie

Onze thuisbasis is het Almenara Hotel, een resort met 27 holes. De ruime kamers in de Andalusische bungalows rondom het hoofdgebouw zijn prettig en perfect om tot rust te komen als je wat holes in de benen hebt. Bij het ontbijt in het clubhuis kijk je mooi uit over de baan. Minpuntje: als je ‘s morgens uit je bed eerst de driving range op wilt voor een oefensessie, geen gek idee tijdens een trainingsstage, is een buggy geen overbodige luxe. De oefenfaciliteiten liggen namelijk op een kleine kilometer van de golfbaan. Verwacht ook niet teveel van de oefenballen. Ze zijn aan vervanging toe en maken de gekste curves.

Eenmaal ingeslagen beginnen we de dag op de smalle holes van Los Pinos. De openingshole is een par-5, waar je je afslag diep de vallei inslaat. ‘What comes down, must go up?’ Of was het andersom? Zonder buggy is Almenara lopend gelukkig heel goed te doen. Ook de tweede lus die we die dag spelen, de wat meer open holes van Los Alcornoques, vernoemd naar de vele kurkeiken die je tegenkomt (en hopelijk niet onder ligt), is heuvelachtig en eindigt bij de driving range. Alles voor een goede golfconditie.    

Het moet gezegd worden dat de drie lussen van Almenara qua lay-out aardig op elkaar lijken, maar het wordt nergens saai. Je staat vaak schuin, maar de fairways, die de zomer goed hebben overleefd, zijn niet te droog. Als je de randen van de fairway opzoekt, waar kurkeiken, een ravijn of water op je liggen te wachten, blijven de ballen gelukkig liggen en wordt je niet te hard gestraft. De greens zijn perfect. Ook op de derde lus (Los Lagos, die we alleen per buggy hebben verkend) waar een groot meer, op meerdere holes in het spel komt.

Birdies & bogeys

De volgende dag staat het beroemde San Roque op het programma. Samen met Valderrama en Real Club de Golf Sotogrande behoort het tot de ‘Grote 3’ rond Sotogrande. Met 340 hectare is San Roque allesbehalve klein. Samen met Tony Jacklin tekende Dave Thomas in 1990 de Old Course (€190,-). In 2003 kwam daar de New Course (€70,-), ontworpen door Perry Dye, de oudste zoon van Pete, bij. Als we de reviews mogen geloven is de ‘New’ minstens zo goed als de ‘Old’. De oefenfaciliteiten zijn een flinke verbetering vergeleken met Almenara: goed verzorgd en normale ballen.

Er hangt aardig wat historie op San Roque. In het statige clubhuis wordt dat duidelijk door de mooie foto’s aan de muur. Vooral die van de Ryder Cup (met een debuterende Tiger in galakostuum) vallen op. Niet zo vreemd, want in 1997 werd om de hoek op Valderrama de Ryder Cup gespeeld. San Roque was de thuisbasis van de teams en de locatie voor het galadiner en andere officiële gelegenheden. De 32ste editie van het grootste evenement in golf is misschien wel het meest belangrijke moment uit de Spaanse golfgeschiedenis. In ieder geval het meest trotse moment, want onder leiding van captain Seve won Europa - toen het nog niet vanzelfsprekend was - met 14.5-13.5 van Team USA.

Ook werd op San Roque heel lang (1993 tot 2007) de Q School finale gespeeld en recenter (2005 & 2006) het Spaans Open. Eenmaal in de baan snappen we goed dat de Old Course een goede reputatie heeft. De holes zijn heel gevarieerd. Iedereen kan hier birdies maken, maar dan moet je wel nauwkeurig zijn van de tee. Op de eerste negen zorgen de eikenkurken voor versmalling, terwijl je op de tweede negen wat meer ruimte krijgt en vooral het water moet zien te ontwijken.

Een van de meest memorabele holes die we in Sotogrande speelden is de extreem moeilijke 6de hole: een par-4 van 401 meter. Gezien de afstand een hole waar je eigenlijk driver moet slaan, maar niet kan omdat een waterhindernis over de volle breedte van de fairway op de loer ligt. Wat je ook doet, een hele lange tweede (of in ons geval derde) slag naar een hoger gelegen green is onvermijdelijke. Als je hier (stroke index 1) par maakt, laat staan birdie, staan je foursomepartners voor je in de rij.

Reserva-tijd

Het beste bewaar je natuurlijk voor het laatst, in dit geval de baan van La Reserva de Sotogrande. Als het gaat om de ontwikkeling van Sotogrande als (golf)bestemming staat het merk La Reserva symbool voor de stappen die de vastgoedinvesteerders van Orion Capital Managers willen maken. Het doel is om Sotogrande als luxe bestemming in Zuid-Europa te herpositioneren. Zo werd eerder dit jaar La Reserva Beach geopend. Een kunstmatige lagoon, compleet met zandstrand, palmbomen, restaurants, yoga-klasjes en andere activiteiten.

Wij richtten ons op de golfbaan die minstens zo mooi is. Je kan zien dat er over elk stukje gras, ook op de plekken waar je niet hoort te komen, is nagedacht. Als je het enorme clubhuis verkent zou je niet denken dat het complex al in 2003 werd gebouwd. De recente renovatie (het clubhuis heeft naast een ander kleurtje een flinke update gekregen) geeft je het idee dat het een jaar oud is. Nadat je golftas op de parkeerplaats is aangenomen wordt het beeld op de drivingrange bevestigd. Je slaat er – natuurlijk met goede ballen - van gras, naar een lang en breed veld met prachtige targets. De putting en pitchgreens zijn enorm. Kortom: dit is wat je wil als je ruim op tijd bent (hint!). Ideaal voor nog wat spelletjes met je teamgenoten: puttwedstrijdje op de green, wie slaat hem het dichtst bij de vlag of wie slaat de beste lage of hoge bal? Zet iets op het spel, bijvoorbeeld een drankje of een bal naar keuze uit de tas van de verliezer.

Ideale mix

Cabell Robinson is de ontwerper van de 18 holes van La Reserva. De Amerikaan, die in 1970 door baas Robert Trent Jones naar Spanje werd gestuurd en voor altijd is gebleven, heeft al een aardige naam opgebouwd. Zo is hij ook verantwoordelijk voor het bejubelde en nabijgelegen Finca Cortesin en Las Colinas bij Alicante. De par-72 is al gastheer geweest van zowel grote amateur als prof-toernooien. Zo werd er in 2014 een co-sanctioned Challenge en European Tour toernooi gespeeld en won landgenote en topamateur Dewi Weber een jaar later hier de prestigieuze Copa Sotogrande.

Typisch Cabell: de fairways zijn breed en de greens (gemiddeld 600m2) groot. De baan is misschien vriendelijk van de tee, maar de hazards zijn goed geplaatst en de greens listig geonduleerd met lastige run-offs als je niet precies bent. Wellicht wat overmoedig speelden we de baan van de witte backtees. Met 6448 meter allesbehalve kort. De zwarte championship tees maken de baan nog wat langer, maar van welke tee je ook speelt, er zit geen korte par-4 tussen. Ter indicatie: de kortste van geel telt 329 meter (hole 10) en van rood is dat 264 meter (hole 12). De 18de (bij de opening de 9de hole) is een beest: een par-4 van 387 meter die steil oploopt richting het clubhuis.

Omdat het ’s nachts geregend had waren de fairways verboden terrein in de buggy, die we dan ook lieten staan. Afgezien van een paar korte wandelingetjes tussen green en de volgende tee is ook deze baan goed te lopen. Een topbaan als La Reserva komt toch net wat beter uit de verf als je met de tas op de rug of met een trolley (gratis als je de buggy laat staan) overal kunt komen. Een hole die eruit springt is de par-5 6de, waar je vanaf een hoog gelegen tee de vallei inslaat en met je tweede slag richting de green gaat, waar een grote plas water op rechts loert. Zonder twijfel de mooiste én beste hole van de week.

Er is heel weinig mis met Sotogrande. De charme en historie van San Roque is aantrekkelijk, de condities van La Reserva in deze regio ongeëvenaard (als we Valderrama even buiten beschouwing laten) en Almenara gaf ons minstens zoveel plezier, niet in de laatste plaats gezien de betaalbare greenfee (€ 65,-). Kortom: Sotogrande biedt ideale mix voor de perfecte trainingsweek. Laat het nieuwe seizoen en die competitie maar komen. Vamos!

(Artikel gaat hieronder door)

Advies

Wat maakt een trainingslocatie nou echt goed? Met een zonnetje, greens die je in Nederland nooit te zien krijgt en een goede 19de hole ben je al een heel eind.  Dit zegt PGA Professional en coach John Boerdonk over trainingsweekenden:

'Zorg dat je niet een te moeilijke baan speelt of speel van andere tees zodat de baan korter wordt. Je hebt er het meeste aan als je baan speelt waar je veel birdies kunt maken. Dat is goed voor het vertrouwen. Je kan ook een weekend plannen in Nederland waarbij je banen bezoekt die je ook tijdens de competitie speelt. Maak samen een gameplan. Zo sta je niet voor verrassingen en herkenning geeft vertrouwen. Natuurlijk doe je dat het liefst zo dicht mogelijk op de competitie. Een buitenlandse trainingsstage doe ik het liefst in oktober. Ik geef de dagen dan thema’s die ook tijdens de reguliere trainingen terugkomen. Natuurlijk is dit ook de ideale mogelijkheid voor competitiespelers om foursomes en fourballs te spelen en te kijken naar koppels.’

(Dit artikel stond eerder in Golfers Magazine 10 van 2018. Het volgende nummer van Golfers Magazine (1) ligt 20 februari op de mat en in de winkel. Abonnee worden? Dat kan nu hier.)