Majors op bestelling

Het is dat de oppas in het jaar 2000 even niet oplette en een auto-ongeluk veroorzaakte, anders had Brooks Koepka misschien wel nooit de golfclubs opgepakt. Want een 'echte' sport vond hij golf in zijn jonge jaren eigenlijk niet. Niet voor niets zei hij ooit in een interview dat als hij zijn leven over mocht doen, hij zeker voor een andere sport had gekozen. Honkbal om precies te zijn, de sport waarin meerdere familieleden uitblonken en waar hij zelf ook niet onverdienstelijk in was. Maar na genoemd ongeluk mocht hij enkele maanden geen intensieve of contactsporten beoefenen, en om de tijd te doden wendde de toen tienjarige Amerikaan zich dan maar tot golf. Om, sportief als hij was, in no-time uit te blinken in de sport die hij sindsdien wel steeds meer is gaan waarderen, die hem rijkdom en een sterrenstatus heeft opgeleverd, maar waar hij nooit echt verliefd op is geworden. Want eigenlijk vindt hij golf maar saai. Of, nou ja, saai... iedereen loopt zo langzaam, het duurt hem allemaal te lang, de spanning is hem meestal niet hoog genoeg.

'Niemand wil toch 5,5 uur op de baan staan? Wat mij betreft maken ze er vijftien holes van, of veertien. Na twaalf holes begin ik het echt saai te vinden, weet ik soms echt niet meer waar ik ben en kom ik in een soort slaapmodus.'

Logisch dus dat hij juist in de Majors excelleert, de toernooien waar de spanning nét even een paar stapjes hoger is.

Europees avontuur

Brooks Koepka werd geboren op 3 mei 1990 in West Palm Beach, Florida. Hij groeide op in Lake Worth waar hij al jong in het golfteam van de Cardinal Newman highschool kwam, alvorens te gaan studeren en golfen op Florida State. Succesvol golfen: hij won drie evenementen, was drie keer All-American en plaatste zich als amateur voor het U.S. Open van 2012, om kort daarna professional te worden.

Nadat hij er na college niet in was geslaagd zich te kwalificeren voor de PGA Tour, waagde Koepka direct de oversteek naar Europa waar hij geen kaart voor de Europese Tour verdiende, maar wel terecht kon op de Challenge Tour. Het leverde hem – mede dankzij een zege in het Challenge de Catalunya – de 43ste plaats in de Order of Merit op, maar hij brak pas echt door op het circuit in 2013. Met drie zeges en een derde plaats in de eindrangschikking van de jaarranglijst op zak, dwong hij battlefield promotion en volle speelrechten voor de Europese Tour af. Ook daar ging het niet direct van een leien dakje en had hij een korte aanloopperiode nodig, maar desondanks kijkt de huidige nummer 1 van de wereld met warme gevoelens terug op zijn Europese avontuur, zo vertelde hij onlangs nog.

'Zonder die ervaringen zou ik niet de persoon zijn die ik nu ben. Misschien had ik ook op de Web.com Tour kunnen beginnen, maar ik denk niet dat ik daar net zoveel over mezelf en het leven op de Tour geleerd zou hebben als in Europa. Maanden in je eentje op pad op een ander continent is wat anders dan door je eigen land reizen.' Al nuanceerde hij dat 'in je eentje' later weer: 'De saamhorigheid in Europa is veel groter dan in Amerika. Spelers, caddies en staf reizen samen, eten samen, lachen samen. Wat mij betreft is het in Europa leuker dan in Amerika, losser, gezelliger. In mijn tijd in Europa heb ik goede vrienden gemaakt. Het is jammer dat ik die niet zo vaak meer zie', zei hij bij een van zijn recente bezoeken aan Europa.

Want hoewel Koepka sinds 2015 een volle kaart heeft voor de Amerikaanse Tour, vergeten doet hij Europa niet. Hij komt er nog altijd met plezier terug, en niet alleen voor The Open. Ook op 'gewone' wedstrijden van het circuit laat hij nu en dan zijn gezicht zien. Zo speelt hij graag het Dunhill Links Championship en verscheen hij recentelijk ook aan de start in Abu Dhabi en Saudi-Arabië. En als om zijn status als wereldspeler verder te vervolmaken speelde – en won – hij in 2016 en 2017 ook nog eens op de Japan Tour, waar hij aan het eind van het jaar acte de présence gaf.

Topfit en mentaal ijzersterk

'Brooks Koepka is the monster Tiger created', schreef een reporter van The Golf Channel vorige jaar, in een poging de Amerikaanse nummer 1 van de wereld te omschrijven. Koepka de multisporter vond golf als kind geen sport, maar veranderde van mening, onder meer door het fitnessregime van Woods. Vóór Tiger ging bijna niemand naar de sportschool, tegenwoordig is er geen speler meer die níet in de gym te vinden is. Zo ook Koepka, die met zijn atletische lichaam ook zomaar uit had kunnen blinken in een andere sport. De filmpjes van de work-outs die Koepka voor een ronde doet die nu en dan rond gaan, zijn indrukwekkend, en misschien had hij zijn tegenstanders vóór de laatste ronde van het U.S. Open al knock-out toen coach Claude Harmon III een foto op Twitter plaatste waarop hij een stel serieuze gewichten de lucht in tilt. 'Het maakt niet uit of er een toernooi is of niet, ik voer mijn fitnessregime uit op de manier zoals mijn trainers me dat opdragen. Ook als dat een full body work-out is op de laatste dag van een Major. Ik geloof er heilig in dat als je hard genoeg werkt, harder dan alle anderen, de resultaten vanzelf komen', aldus Koepka, die ook niets moet hebben van de commentaren dat je ook te groot en sterk kan worden om goed te kunnen swingen. 'De sterkste atleten in de wereld zijn gymnasten. En laten zij nou ook net het meest flexibel zijn. Je kan heel sterk zijn en toch alles heel goed kunnen bewegen.'

Het blijft niet bij bewegen alleen, ook op het gebied van voeding gaat Koepka er volledig voor. Aan 'zondigen' doet hij niet, en zijn ijskast ligt altijd vol met groente en ander voedsel dat nauwelijks vet bevat. Een voedselvergiftiging zoals hij opliep na een uitspatting na zijn winst in Turkije in 2014, zal de man die onlangs fors gewicht verloor om zo strak mogelijk op de foto te komen in het beroemde Body Issue van ESPN, niet snel meer overkomen.

Niet alleen fysiek, ook mentaal steekt Koepka met kop en schouders boven veel van zijn concurrenten uit. Al lijkt hij daar minder voor te hoeven doen. Waar hij op college nog bekend stond als een heethoofd die nog weleens een club wilde slachtofferen, lijkt hij nu nergens meer gek door te krijgen. Zelfs de serie bogeys tijdens de laatste ronde van het PGA Championship én de luidruchtige fans die schreeuwden dat ze hoopten dat hij door het ijs zou zakken, deerden hem niet. 'Hij laat zich door helemaal niets afleiden', zei de caddie van Tiger Woods, Joe laCava, bewonderend na de eerste ronde van datzelfde toernooi. 'Hij is niet gek te krijgen.'

Of het nu 'gewone' wedstrijden of Majors betreft, zelf vindt hij het niet zo heel bijzonder wat hij doet. 'Ik denk weleens dat Majors zelfs het makkelijkst zijn om te winnen. Van de 156 deelnemers versla ik er sowieso tachtig. Van de spelers die dan nog over zijn, gaat zeker de helft het daarna niet goed meer doen, dus dan heb je er nog maar zo'n 35 over. En je weet dat er van die 35 een heel aantal zijn die niet om kunnen gaan met de druk. Dus eigenlijk heb je maar met een paar spelers te maken die je echt moet zien te verslaan', zegt hij in navolging van de redenering die Jack Nicklaus er vroeger ook op na hield.

Over het hoofd gezien

Zou die houding, dat stoïcijnse, mede de reden zijn dat hij zo lang onder de radar bleef? Want ondanks zijn almaar groeiende staat van dienst, is het pas sinds zijn laatste Majorzege dat fans, volgers en journalisten erkennen dat ze hem misschien meer credits hadden moeten geven. En nog. In aanloop naar het PGA Championship spraken twee incidenten wat dat betreft boekdelen. Bij de persconferentie voor de wedstrijd moest Koepka zich een weg naar binnen banen tegen de stroom van vertrekkende journalisten in, die en masse de zaal verlieten toen Woods uitgesproken was. Kennelijk zaten ze niet meer te wachten op een praatje van de titelverdediger. En dat terwijl Koepka regelmatig oneliners produceert waar de lezers van smullen. Over slow play ('Je moet de regels gewoon naleven', over Sergio Garcia ('Het is niet cool je als een baby te gedragen'), of over wat dan ook ('Ik heb over heel veel dingen een mening, en die zal ik geven ook').

De zaal leeg zien stromen voordat jij binnenkomt is erg, maar het kan nóg erger. Aan de vooravond van het Tour Championship afgelopen september stond Koepka niet eens op het schema van de persconferenties. Tony Finau mocht komen omdat hij net was geselecteerd voor de Ryder Cup. Keegan Bradley had voor het eerst in zes jaar weer eens gewonnen en mocht daarover komen vertellen. Xander Schauffele was de titelverdediger. Dustin Johnson de nummer 1 van de wereld. Tiger is altijd een van de ondervraagden, en zo waren er nog wat spelers die allemaal met een goede reden aan mochten schuiven. Maar dat Koepka ondanks twee gewonnen Majors dat seizoen níet werd uitgenodigd was opvallend.

En dan was (is?) er natuurlijk nog de voortdurende strijd met commentator Brandel Chamblee, die meer dan eens aangaf niet zoveel te zien in Koepka. 'Ik zie hem niet als een van de uitdagers van Tiger Woods', zei de controversiële tv-persoonlijkheid nog na de zege van Woods in The Masters. En dat was niet het enige dat hij op Koepka tegen had: hij verweet hem te veel bezig te zijn met bijzaken (Koepka viel flink af, naar verluid voor een fotoshoot) en vond dat hij mentaal niet hard genoeg was om de strijd met Woods, Johnson en McIlroy aan te gaan.

Koepka zag en hoorde het allemaal aan. Eerst negeerde hij het. Daarna reageerde hij met een lollige tweet waarin het portret van Chamblee was voorzien van een clownsneus, maar na afloop van het PGA Championship stak hij zijn boosheid niet onder stoelen of banken. 'Ik weet dat de media hun favorieten hebben om mee te spreken voor een toernooi, daar kan ik mee leven, geen probleem, maar om mijn mentale hardheid in twijfel te trekken? That really pissed me off.'

De tweet was leuk, de woorden ondanks de boosheid met zorg gekozen, maar uiteindelijk diende hij zijn criticasters op de baan het beste van repliek. 'Ik had het gevoel dat hij vierenhalf uur lang zijn middelvinger naar me opstak', was het mooie commentaar van Chamblee na afloop van de recordscore van Koepka in de eerste ronde van het PGA Championship, waarmee hij de basis legde voor zijn volgende zege.

De kans dat Koepka in de toekomst nog over het hoofd wordt gezien is niet bijster groot. Niet door Chamblee, niet door wie dan ook. Niet alleen won hij vier van de laatste tien Majors, hij is ervan overtuigd dat hij het qua aantal Majoroverwinningen in zich heeft om 'in de dubbele cijfers' te komen. 'Ik zou niet weten waarom niet', zei hij nog vóór hij zijn laatste Majorzege boekte.

En met zijn trackrecord is dat helemaal geen boude uitspraak. Nog zes te gaan...