Het beste van 2017 - editie 1: Dewi-Claire Schreefel stopt

Dewi-Claire Schreefel zette eind 2016 een punt achter haar loopbaan. In Golfers Magazine 1 blikte ze terug op haar jaren als professional en legde ze uit waarom ze stopte.

dewi-claire schreefel

Piepjong was ze toen ze voor het eerst van zich deed spreken. Niet meer piep maar nog altijd jong, neemt Dewi-Claire Schreefel afscheid van de golfwereld. 'Ik wist altijd wel dat ik dit niet tot mijn veertigste zou doen.'

'Dit is een hele mooie baan, echt een hele mooie. Maar ik vind zoveel dingen leuk en als je golft is daar eigenlijk geen ruimte voor. Topsport is heel egoïstisch en het gedrag dat daarbij hoort, staat eigenlijk heel ver van mij vandaan. Op een gegeven moment is het dan niet meer genoeg alleen golfer te zijn. Het gevoel dat ik iets nuttigs wilde doen, de wereld iets beter achter wil laten, werd steeds sterker. Al is het ook weer niet zo dat ik een Boeddha of Gandhi ben, hoor', schaterlacht Dewi-Claire Schreefel als ze toelicht waarom ze eind 2016 de clubs aan de wilgen heeft gehangen. 31 jaar nog maar, nog altijd boordevol talent, maar zonder de drive die nodig is om je op het hoogste niveau te handhaven.

De uit Diepenveen afkomstige Schreefel is al lang een bekende naam in de Nederlandse golfwereld. Veertien was ze toen ze de jongste winnares van het NK Strokeplay werd, en sindsdien is ze niet meer van de radar van de golfliefhebber geweest. Eerst als amateur, later als professional. Hoewel dat laatste niet altijd haar ambitie is geweest.

'Ik weet nog wel dat ik die vraag vaak kreeg. Toen ik echt nog heel jong was, maar ook toen ik klaar was met school. “En? Wanneer word je pro?” Dan dacht ik altijd: hoezo? Daar was ik echt helemáál niet mee bezig. Pro worden. Voor veel mensen was dat kennelijk heel logisch, maar voor mij niet. Misschien ben ik daar te nuchter, te realistisch voor. Ik vond het oprecht een gekke vraag. Het was leuk hoor wat ik liet zien, maar was het nou zó goed? Misschien wel, maar het duurde in elk geval nog jaren voor ik er zelf over na begon te denken.'

Durven

'Pas in de loop van mijn studie realiseerde ik me dat ik professional wilde worden. Ik weet dat moment nog precies, ja. Ik mocht als winnaar van het NCAA in 2006 meedoen aan het Kraft Nabisco Championship van 2007 en toen pas dacht ik: ja, dit wil ik.'

'Ik kon vroeger ook echt grinden, uren en uren op de drivingrange staan om heel effectief en gericht te werken om beter te worden. De laatste tijd had ik dat niet meer. Had ik veertig minuten op de range gestaan, was ik er wel weer klaar mee. Je weet dat dat niet genoeg is. Als je het als topsporter wilt redden, moet je je er honderd procent voor inzetten. Al was het maar omdat anderen dat ook doen. En terwijl ik dat zeg, realiseer ik me dat dít nu weleens precies de reden kan zijn waarom ik de drive niet meer heb. Juist omdat ik me altijd honderd procent wilde geven. Misschien was zeventig procent wel een gezondere balans geweest. Maar ja... besef dat maar eens als je jong bent en durf daar dan ook maar eens naar te handelen. De kans dat je het gevoel hebt dat je te weinig doet ten opzichte van je collega's, is groot. Tóch zou je het wel moeten doen. Moet je erop vertrouwen dat de door jou gekozen weg, voor jou ook de juiste weg is. Oók als dat een ander pad is dan dat van de rest.'

Schreefel won een keer op het hoogste niveau.

Klaar

Ondanks haar twijfel was haar eigen plan trekken precies wat Schreefel deed. De beslissing om na haar studie in Amerika te blijven was daar een voorbeeld van. Net als de keuze – jaren later – om de Europese en Amerikaanse Tour te combineren. En nu dus – op 31-jarige leeftijd – om een punt achter haar loopbaan te zetten.

'Het lijkt misschien wel alsof ik het allemaal heel goed en precies weet, maar natuurlijk is er twijfel geweest. En nog wel af en toe. Is het goed om nu te stoppen of had ik door moeten gaan? Heb ik er alles aan gedaan? Er alles uitgehaald? En als het antwoord daarop nee is, wanneer was het dan wél goed geweest? Bij meerdere overwinningen? Hoeveel dan? Bij drie zeges? Vijf? Had er een Major tussen moeten zitten? Zeg het maar. Ja, ik denk dat ik met mijn potentie misschien wel meer had moeten winnen, aan de andere kant weet je dat het voor een topsporter eigenlijk nóóit goed genoeg is. Het kan altijd sneller, hoger, harder, beter. Dat is tegelijkertijd het mooie en het verschrikkelijke van topsport. Wanneer is het wél goed genoeg dan?'

'Het zijn allemaal vragen die er wat mij betreft eigenlijk niet toe doen. Hoe gek het ook klinkt: winnen is nooit mijn drijfveer geweest, mijn drijfveer was de competitie. Daar ging het me om, en die noodzaak voel ik niet meer. Dan komt de vraag op of het erom gaat dat je optimaal gebruik maakt van je potentieel of dat je plezier hebt in wat je doet. Het is lastig om die vraag te beantwoorden. Moet je iets dat je goed kan, dan ook maar blijven doen? Alleen maar omdát je het goed kan? En in het verlengde daarvan: ik ben altijd alleen maar met golf bezig geweest, zag mezelf ook vooral als golfer. Hoe zouden anderen mij dan zien? Mijn coaches, mijn vrienden, mijn ouders? Dat zijn dan ineens belangrijke vragen, ook als je weet dat je het uiteindelijk voor jezelf doet. Je zelfbeeld wordt helaas niet alleen door jezelf bepaald, het wordt vaak ook beïnvloed door hoe anderen over je denken – of, nog ingewikkelder – hoe wij denken dat anderen over ons denken. Dat maakte dit proces best lastig. Ik stel niet graag mensen teleur en dacht dat ik dat misschien wel zou doen als ik zou stoppen met golf.'

Altijd onderweg

Vanaf het moment dat ze die gedachten een plaats had gegeven, er antwoorden op had, kon ze verder en gaat ze nu de volgende fase van haar leven in. Ook al weet ze nog niet zeker welke kant die op gaat. 'Ik ben me nu aan het oriënteren op de toekomst. Dat kan nog van alles en overal zijn, al ligt mijn voornaamste interesse wel in de richting van coaching, fitness of sportmassage.' Daarnaast houdt ze de deur naar de golfwereld ook nog op een heel klein kiertje. 'Zeg nooit “nooit”. Misschien mis ik het straks wel heel erg. Wil ik als ik met vrienden mee naar de range ben, ineens weer uren en uren trainen. Die mogelijkheid kan je niet uitsluiten, omdat je nu eenmaal niet in de toekomst kan kijken. Ik heb geweldige dingen meegemaakt. De Junior Solheim Cup, winnen met mijn collegeteam, ik heb gewonnen als professional, ik heb gereisd, de wereld gezien. Het is een enorme rijkdom en tegelijkertijd is het loodzwaar. Dertig weken per jaar op reis, altijd maar weer die koffer pakken, nooit zeker weten of je voor je harde werk betaald krijgt. Als je voetballer bent en je speelt een mindere wedstrijd, krijg je gewoon je salaris overgemaakt, als golfer kan één lullig balletje ervoor zorgen dat je weer een week voor niets hebt gespeeld. Ja, dat hoort bij golf, en ja, je kan ook prima verdienen, maar het is wel een van de vele dingen die bij een leven als professional komt kijken waarvan ik nu zeg: “dat wil ik niet meer”.'

'Ik heb hele mooie jaren gehad, hele mooie momenten, maar dat gevoel van extase, van “wanneer mag ik weer beginnen”, is er niet meer. Misschien zelfs al niet sinds college. Ook bij mijn zeges had ik niet een enorm 'wow'-gevoel, iets wat ik bij de amateurs, als onderdeel van een team, veel meer had. Dat speelt zeker mee in mijn keuze nu. Toen ik begon wist ik wel dat ik geen Laura Davies of Juli Inkster zou worden, niet tot in lengte van jaren door zou blijven spelen. Maar ik wist natuurlijk niet dat ik het nu al genoeg zou vinden. Wat ik wel wist en weet, wat ik steeds beter heb geleerd, is dat je je eigen weg moet gaan. Dat je moet vertrouwen op wat je hart en je hoofd je ingeven.'

World
  • ANP/LET