Golfawards

Veertien december werden alweer voor de achtste keer de Golf Awards uitgereikt. Het eindejaarsfeest van de golfwereld – helaas kan je sinds de door velen betreurde afschaffing van de dresscode black tie niet meer spreken over gala – trok honderden mensen naar Hotel Huis ter Duin. Om het jaar met een groet en een glas af te sluiten, maar niet in de laatste plaats ook om een aantal mensen te eren voor hun prestaties van het bijna voorbije jaar.

Voornaamste onderdeel van de feestavond is ieder jaar weer de prijzenregen die over de golfwereld valt. In maar liefst acht categorieën worden mensen in het zonnetje gezet. Met een prijs – de trofeeën waren dit jaar vervangen door fraaie karikaturen – de altijd weer leuke filmpjes van Marcel Maijer, en een daverend applaus werden de baan van het jaar, de beste minder valide golfer van het jaar, natuurlijk de golfpersprijs (gefeliciteerd Jan Kees!), de greenkeeper van het jaar, de teachingprofessional van het jaar, het talent van het jaar en natuurlijk de golfer en golfster van het jaar geëerd.

Zoals het een prijzenregen betaamt was niet iedereen het met elke prijs eens. Omdat ze de baan niet kenden, omdat ze hun eigen pro beter vonden, omdat er geen Nederlands werd gesproken, of om welke reden dan ook. Wat ik zeg: dat hoort bij het toekennen van prijzen.

Opvallend was echter dat ook een van de laureaten zelf vraagtekens zette bij de prijs die hem opnieuw ten deel was gevallen. Acht jaar bestaan de Golf Awards nu en eveneens acht keer luisterde de winnaar bij de mannen naar de naam Joost Luiten. Hoewel de enige landgenoot op het hoogste niveau best een beetje trots was dat hij opnieuw de beste van het land was, vroeg hij zich wel af of het vaststellen van de winnaar niet op een andere manier zou moeten.

'Ik weet dat het om het prijzengeld gaat, maar stel nou dat er iemand vijf keer wint op de Challenge Tour volgend jaar. De kans dat ik dan – ook als ik niet win – alsnog véél meer prijzengeld pak, is groot. Maar heb ik dan ook een beter jaar gedraaid? Lijkt me niet toch? En toch zou ik de prijs dan winnen'

Joost heeft een punt. Natuurlijk heeft hij een punt. Zolang louter wordt gekeken naar het verdiende prijzengeld zoals nu het geval is, heb je alleen kans als je op het hoogste niveau speelt en doen de resultaten elders er niet eens toe. Leuk dat je gewonnen hebt, maar show me the money!

Hoe moet het dan wel? Je wil voorkomen dat het een jurybeslissing wordt, maar tegelijkertijd zit niemand er op te wachten – inclusief Luiten zelf niet – dat hij ook de komende jaren onbedreigd op de titel Golfer van het jaar afgaat. Al was het maar omdat zijn dressoir niet nog meer beeldjes kan huisvesten.

Laat punten voor de wereldranglijst meetellen. Geef het aantal top-10 plaatsen op willekeurig welk circuit punten, de top-20, top-30 voor mijn part. Natuurlijk is het veel indrukwekkender als je tweede wordt op Valderrama in een man tegen man gevecht met Sergio Garcia, maar zie het als een vorm van handicapverrekening. Een tweede plaats levert X punten op, een top-10 Y, enzovoort.

De kans dat Joost – en Anne in zijn kielzog – dan alsnog als Nederlands besten boven komen drijven is groot, maar spannender wordt het hoe dan ook. Misschien wel bijna net zo spannend als de vraag wanneer de organisatoren terugkomen op hun beslissing om het gala van de golfwereld het enige eindejaarsgala ter wereld zonder galakleding te laten zijn...