Uit Golfers Magazine: Profiel Ernie Els

In Golfers Magazine 7 staat een fraai profiel over Ernie Els, de man die toch niet naar Nederland komt.

In Golfers Magazine 7 staat een mooi profiel over Ernie Els van de hand van Jan Kees van der Velden. De Zuid-Afrikaan werd terecht extra in het zonnetje gezet, maar moest zich helaas afmelden als gevolg van de orkaan Irma.

De kop van het artikel klopt helaas niet meer, maar een mooi verhaal - en een mooie speler met een dito loopbaan - blijft het.

Ernie Els goes Dutch 

De 47-jarige Zuid-Afrikaan deed vier keer eerder mee aan ons Open. Hij maakte zijn debuut in 1992, het jaar waarin de jonge Els een aantal invites kreeg. Ook van de toenmalige organisator Robbie van Erven Dorens, de man die ons Open groot maakte. Van Erven Dorens had in zijn gloriejaren een neusje voor jong talent en hij wist heel goed wat hij deed toen hij de 23-jarige Els op de Noordwijkse aan de start bracht in het Heineken Open.

Hij had namelijk al een paar toernooien gewonnen op de Zuid-Afrikaanse Sunshine Tour en was duidelijk klaar voor het grote werk. Toen al was een ieder die de swing van de grote (1,91 meter) en sterke Zuid-Afrikaan had gezien onder de indruk. Al vroeg in zijn carrière kreeg hij de bijnaam The Big Easy. Zijn swing zag er soepel, misschien een beetje sloom uit, maar Els sloeg de bal, zoals de Britten het treffend zeggen, a country mile.

Ernie Els had echter toen nog niet de ervaring om met een pittige opponent als Noordwijk om te gaan. Hij opende met een 74 en haalde na een 68 de cut met een marge van drie slagen. Met scores van 71 en 74 kwam hij niet verder dan de 32ste plaats in het kampioenschap, dat ook mannen als Greg Norman, titelverdediger Payne Stewart en Bernard Langer in het veld had. De Duitser won op Noordwijk zijn tweede Dutch Open.

Het was de tijd dat ons Open een gunstige datum had – de week na The Open – en ook een sponsor die bereid was om flink in de buidel te tasten, zodat grote namen aan de start konden worden gebracht.

Eerste Major

Een jaar later miste Els – opnieuw op Noordwijk – de cut, maar weer een jaar later, in 1994, was er op Hilversum voor het eerst maar ook voor het laatst een top-10-plaats voor hem weggelegd. Ernie Els begon de laatste ronde op de bosbaan in de voorlaatste partij, op niet meer dan vier slagen van Miguel Angel Jiménez.

Het was het jaar waarin Els ruim een maand eerder zijn eerste grote succes had geboekt. Op een snikheet Oakmont in de staat Pennsylvania eindigde hij in het U.S. Open met vijf onder par gelijk met Colin Montgomerie en de Amerikaan Loren Roberts. Els stond met nog drie holes te spelen een slag voor op Roberts en zelfs drie op de Schot, maar hij moest lijdzaam toezien hoe de twee alsnog langszij kwamen. In de 18-holes play-off op maandag maakten Els en Roberts een 74 (+3) en Montgomerie een 78. Op de tweede 'sudden death'-hole had de toen 24-jarige Ernie Els aan een par voldoende om zijn eerste Major te winnen.

Els kwam overigens nog één keer terug naar Nederland. In 2001 was TNT hoofdsponsor van het Open en op Noordwijk eindigde hij - na een fraaie 64 op dag vier – als twaalfde.

Vier jaar eerder had hij op The Congressional bij Washington zijn tweede U.S. Open gewonnen.

'Ik brak al vrij snel de ban', aldus Els. 'Dat was een lekker gevoel en het haalde vroeg in mijn loopbaan veel druk weg.'

Sta-in-de-weg

Ernie Els behoorde in 2001 nog steeds tot de beste spelers van de wereld, al was Tiger Woods een behoorlijk sta-in-de-weg als het om grote zeges ging.

Els won weliswaar in 2002 op Muirfield The Open – opnieuw na een play-off – maar de vraag blijft wat hij had kunnen bereiken als Woods tussen 1997 en 2008 niet zo dominant was geweest.

Behalve The Open van 2002 won The Big Easy nog maar een Major: in 2012 op Royal Lytham and St Annes, toen Woods al lang over zijn hoogtepunt heen was.

De 'wat als' vraag werd hem ook gesteld op de vooravond van het PGA Championship op Quail Hollow waar Ernie Els net als Phil Mickelson zijn honderdste Major speelde.

'Ik won zoals gezegd al vroeg een paar grote kampioenschappen en ik was er klaar voor om er nog een paar op mijn naam te schrijven, als je begrijpt wat ik bedoel. En toen kwam Tiger. Zijn winst in The Masters van '96 en de manier waarop hij dat deed, bracht me wel even uit mijn evenwicht. Ik dat ik echt een van de topspelers was – en niet ten onrechte – maar dit was wel een heel bijzondere demonstratie van golf.'

'Ik heb behoorlijk wat keren met hem geduelleerd in Majors. Het was niet echt close, maar ik ben heel wat keren tweede achter hem geworden. Het hadden er dus wel een paar meer kunnen worden. Volgens Phil Mickelson was deze vent zo bijzonder. Hij heeft de sport ook absoluut veranderd. Hij dwong ons echt om ons spel op een hoger niveau te krijgen, vergrootte ook de belangstelling voor de sport en ook nog eens de prijzenpotten. Daarvoor moeten we “dankjewel” tegen hem zeggen.'

In 2012 straalde de ster van Ernie Els nog een keer. Op Royal Lytham and St Annes profiteerde hij in de slotfase ten volle van een ineenstorting van Adam Scott. Na afloop nam hij Scott in bescherming door te zeggen dat de Aussie een geweldige speler was en dat wie alleen maar kritiek op hem had niets van golf begreep.

Scott was hem dankbaar en hij voegde nog een jaar later de daad bij het woord door The Masters te winnen – uitgerekend de titel die Ernie Els zo graag had willen behalen.

Greens

De laatste jaren heeft Els niet al te veel succes meer geboekt. Na de overwinning in The Open van 2012 boekte hij alleen nog in het voorjaar van 2013 een zege, in het BMW International Open.

Els heeft moeite op de greens en hoewel het werk met de Zuid-Afrikaanse oogspecialiste dr. Sherylle Calder hem een paar jaar meer vertrouwen bracht, was er vorig jaar bijvoorbeeld het drama op de allereerste hole van The Masters. Hij had zeven putts nodig voor de bal was uitgeholed...

Daarnaast is er de tijd en aandacht die Els en echtgenote Liezl besteden aan hun zoon Ben, een van hun twee kinderen. Ben Els is autistisch en om hem de beste begeleiding te geven is het gezin een paar jaar geleden naar Florida verhuisd. Daar richtten Ernie en Liezl Els The Els Center of Excellence op. The Center is geheel gericht op verder onderzoek maar ook op begeleiding van gezinnen met autistische kinderen.

Toch nog maar eens naar die bijnaam. The Big Easy. Tijdens de persconferentie op Quail Hollow roemde Phil Mickelson nog maar eens de swing van Els: 'Obviously he's got the sweetest, smoothest, most beautiful, aesthetically pleasing golf swing you could ever imagine. It was a pleasure to watch. It was tough to emulate.'

Amen, hoorde je alle golfers op deze wereld denken. En die swing gaan we op The Dutch maar weer eens met zijn allen bekijken. Verveelt nooit.

(Al zal het dus voor een andere keer zijn)

(Foto: Golfsupport / Tekst: Jan Kees van der Velden)