Uit Golfers Magazine 4: De magische schoonheid van Pebble Beach

Voor de zesde keer is een van de mooiste en beste courses van de Verenigde Staten gastheer van het U.S. Open. Het was daar dat Tiger Woods in 2000 met ruim verschil won.

Noteer je het even? De beste drie spelers van het honderdste U.S. Open, in juni 2000. Plaats van handeling de par-71 baan van de Pebble Beach Golf Links.

1. Tiger Woods (VS) 65-69-71-67=272 (-12)

2. Ex aequo Ernie Els (Z-A) 74-73=68-72=287 (+3) en Miguel Angel Jiménez (Spa) 66-74-76-71=287 (+3).

Het verschil tussen Tiger Woods en de nummers twee bedroeg dus vijftien slagen. Vijftien!

Na afloop vroeg Miguel Angel Jiménez aan de blauwe blazers van de United States Golf Association wanneer de play-off werd gespeeld. Gefronste wenkbrauwen bij de hoge heren. Play-off? ‘Die tussen Ernie en mij om te zien wie dat andere toernooi wint’, zei de Spanjaard met tongue in cheek.

Woods brak aan de kust van de Stille Oceaan twee Majorrecords, die van de grootste zege in het U.S. Open én in alle Majors. Willy Smith won het U.S. Open in 1899 op de Baltimore Golfclub met elf slagen verschil. Old Tom Morris – zie ook elders in deze uitgave – zette de concurrentie tijdens The Open van 1862 op Prestwick op dertien strokes. Woods na afloop van zijn derde zege in een Major: ‘Het hoogtepunt? Dat ik deze week geen dieptepunten kende.’

Alle opponenten waren sprakeloos. En terecht, want de manier waarop Tiger Woods in de derde week van juni 2000 tekeer ging, was nimmer vertoond. Zelfs de immer kritische journalist Dan Jenkins kon niet op een negatieve opmerking worden betrapt. Sterker, volgens de eerder dit jaar overleden scribent, had Tiger Woods op Pebble Beach op een manier gespeeld die zelfs Ben Hogan nooit had laten zien.

Vier op een rij

De zege van Woods in Californië werd gevolgd door overwinningen in The Open, het PGA Championship en – in april 2001 – The Masters. Vier zeges in Majors – maar geen Grand Slam, want ze werden niet in één seizoen geboekt. Muggenzifterij van de bovenste plank volgens Woods. En niet ten onrechte.

Na de winst in The Masters had Woods op de wereldranglijst 18,78 punten voorsprong op de nummer twee, Phil Mickelson. Ongekend. Het was dan ook zeker de beste periode van zijn carrière. Te beginnen met het PGA Championship van 1999 en tot en met het U.S. Open van 2002 won hij zeven van de elf gespeelde Majors. In totaal behaalde Woods in dat tijdsbestek 27 officiële zeges op de PGA Tour en – in zeven optredens – drie op de Europese Tour.

Negentien jaar later keert Tiger Woods – van 13 tot en met 16 juni – met 155 andere spelers terug naar Pebble Beach. Hij was er overigens in het U.S. Open van 2010 aldaar ook bij. Toen won hij niet, maar eindigde hij samen met Phil Mickelson als vierde, op drie slagen van de onverwachte winnaar Graeme McDowell.

Nicklaus en Watson

Behalve de monsterzege van Woods in 2000 kent de historie van Pebble Beach nog meer legendarische U.S. Open-overwinningen.

Jack Nicklaus won in 1972 het eerste U.S. Open dat op Pebble Beach werd gespeeld en tien jaar later leek de Golden Bear weer een goede kans te hebben. Hij was binnen met een score van 284 (-4) en zag op een monitor hoe Tom Watson op de par-3 zeventiende afsloeg. Ook hij was op dat moment vier onder. Watsons teeshot – met een ijzer-2 – miste de green en kwam op een meter of zes van de vlag terecht in het hoge gras. Nicklaus later: ‘Ik dacht dat Tom een kans van 1 op duizend had om de chip te holen. Het ergste scenario voor mij was op dat moment een play-off.

Wat echter volgde was een van de beroemdste chips uit de geschiedenis van de Majors. ‘Hij moet niet dichtbij, hij gaat er gewoon in’, zei Watson tegen zijn caddie. En dat gebeurde ook. Watson pakte zijn sandwedge (‘de ligging was minder slecht dan het er op tv uitzag’) en opende het clubblad. De bal kwam op de rand van de green terecht, rolde naar rechts en raakte de pin precies in het midden. Birdie!

Wat volgde was een vreugdedansje van Watson – heel uitzonderlijk voor hem – en vervolgens een kwartiertje later ook nog eens een birdie op de par-5 achttiende.

Naar verluidt wachtte Jack Nicklaus zijn grote tegenstrever in die dagen bij de achttiende op met ‘You son of a bitch, you’re something else.’ Was het dansje van Watson op zeventien ongewoon, dat was de uitspraak van Nicklaus zeker.

Beroemde holes

Maar de U.S Open-geschiedenis van Pebble Beach gaat nog veel verder terug dan Nicklaus’ overwinning in 1972 en Watsons wonderlijke finish tien jaar later. De baan werd vlak na de Eerste Wereldoorlog geopend en was eigendom van Del Monte Properties, een bedrijf dat veel geld had verdiend met fruit-in-blik.

Voor het eerste U.S. Open was de baan al bekend bij het grote publiek, al was hij voornamelijk gereserveerd voor de happy few. Pebble Beach ligt op het Monterey Peninsula – tweehonderd kilometer ten zuiden van San Francisco en 550 kilometer ten noorden van Los Angeles.

Het was op Pebble Beach dat de crooner/acteur Bing Crosby eind jaren dertig een toernooi voor vrienden uit de showbusiness, het bedrijfsleven en pro’s organiseerde. Crosby is al jaren geleden overleden – vlak na een rondje op La Moraleja bij Madrid – maar het toernooi bestaat nog steeds. De Pebble Beach Pro-Am is een favoriet bij veel spelers en tv-kijkers. Vanwege het grote entertainmentgehalte, het goede spel van de toppro’s en de fraaie plaatjes.

Pebble Beach is namelijk niet alleen van de allerbeste banen van de VS, maar ook een van de mooiste. Acht holes van de 6469 meter lange par-71 course liggen pal aan de Stille Oceaan en de wonderlijkste is de zevende. Op de scorekaart van het U.S. Open heeft hij een lengte van 98 meter. Dat is zelfs aanzienlijk korter dan de beroemde/beruchte Postage Stamp van Royal Troon. Die par-3 meet 112 meter.

Maar op zeven heeft de wind helemaal vrij spel. Je kunt er een rustige wedge slaan of een stevig langer ijzer.

Dan volgen drie beroemde holes parallel aan de kustlijn, voor de spelers weer min of meer landinwaarts gaan. Ze keren terug naar de oceaan op de door Watson beroemd gemaakte zeventiende. Hij is dit jaar 190 meter lang en de green heeft de vorm van een zandloper.

En dan de achttiende! Een van de beroemdste slotholes ter wereld en ook parallel aan de oceaan. De 497 meter lange par-5 zal ook dit jaar een belangrijke onderdeel vormen van de vraag wie het derde Major van het gaat winnen.

U.S. Open op tv

Ziggo Sport Golf zendt het U.S. Open rechtstreeks uit.

Het tijdsverschil met de Amerikaanse westkust is negen uur. Dat wordt dus met een kussentje op de bank of terugkijken bij het ontbijt.

Donderdag 13 juni 21.00-4.30 uur

Vrijdag 14 juni 21.00-4.30 uur

Zaterdag 15 juni 21.30-4.00 uur

Zondag 16 juni 21.30-4.00 uur

Mochten twee of meer spelers na 72 holes gelijk staan, dan volgt een minironde van twee holes – eventueel gevolgd door een sudden death-verlenging.

(Dit artikel verscheen ook in Golfers Magazine 4 die nu in de winkel ligt. Nog geen abonnee? Profiteer dan hier van een van onze kennismakingsaanbiedingen)