Luiten komt centimeters tekort in Turkish Airlines Open

Hij zegt het zuchtend en met de toevoeging dat het geen zin heeft om steeds hetzelfde te zeggen, maar ook op de vierde dag was het verschil tussen succes en teleurstelling verwaarloosbaar klein. 

'Mijn aproach op de laatste hole was wat dat betreft veelzeggend. Als die bal twee centimeter meer naar links is, dan rolt hij zo naar de hole. Maar dat is wat golf is op dit niveau, een spel van minimale marges, van centimeters, en als je dan net de vorm niet hebt, dan wordt het heel lastig.'

Luiten speelde ook de vierde dag onder par, maar net als de afgelopen drie rondes had hij weinig aan zijn ronde in drie onder par. En dat terwijl hij nog wel zo voortvarend aan de ronde begonnen was met birdies op de par-5 tiende en direct daarna nog een op de par-3 tweede.

'Als je een birdie-birdie begin hebt dan moet je dat eigenlijk doortrekken maar dat doe ik niet met slordige bogeys op drie en vijf. Zeker die op drie, waar ik de bal vanaf de tee links sla, was onnodig, hoewel ik nog bijna mijn par redt met een putt van drie meter. Zonde, want dan heb je toch een beetje het gevoel dat je het weggeeft.'

De bogey op drie was het gevolg van een afslag links in de bomen, de bogey op vijf een te zachte approach in de greensidebunker waarna hij geen up and down kon maken. Bij die twee verloren slagen bleef het, al wist hij ook niet veel birdies meer te maken; alleen op de par-5 elfde en de par-4 vijftiende won hij nog slagen.

'Het is ook zeker niet dat ik slecht speel, maar het is het allemaal net niet. Wat het is? Vorm. Gebrek aan vorm. En dat is het lastige, want vorm is zó ongrijpbaar. Als je in vorm bent dan lijkt het wel of het allemaal jouw kant op komt vallen, zitten dingetjes steeds net even wél mee. Als je niet in vorm bent zoals nu, dan gebeurt precies het tegenovergestelde: zit je steeds net tussen clubs, lig je in een divot, krijg je net niet die bounce. Dat is frustrerend, maar wat doe ik er aan? Je kan niet anders dan gewoon door blijven werken en hopen dat het op een gegeven moment wel weer jouw kant op valt. Want het is wat ik zeg: het is een spel van hele smalle marges.' 

Volgende week misschien?

'Ja, waarom niet. Het spel voelt goed genoeg om volgende week wel om de top-10 mee te kunnen doen. Vergeet niet dat ik elke week in de top-20, top-30 (deze week 25ste met -12, red) eindig zonder dat ik verder briljant sta te spelen of zo. Haal er per ronde één slag af, en je staat wél in de top-10 en we hebben het hier niet over. Mijn putten is goed, het is nu zaak mijn ballstriking weer wat meer op niveau te krijgen. Er zijn nog twee toernooien dit seizoen, te beginnen volgende week in Zuid-Afrika. Daar heb ik zin. Ik ben dol op het land en het is een goede moeilijke golfbaan. Volgende week gaat het gewoon weer verder.'

De winnaar van het toernooi werd pas na een verlenging duidelijk. Niet minder dan zes man eindigden op twintig onder par, waardoor de grootste play-off's ooit (het Dunhill Championship in  in 2003 en het Atlantic Open van 1990 ) een toernooi naast zich kregen.

De ontknoping van het toernooi werd dus een afvalrace, met uiteindelijk Tyrell Hatton als last man standing. In het schijnsel van de intussen ontstoken lampen mocht de Engelsman de hoofdprijs van twee miljoen in ontvangst nemen.'

Leaderboard