Binnen de touwen bij de Ryder Cup - slot

Richard Lourens is deze week actief als marshal op Le Golf National. Exclusief voor Golfers Magazine houdt hij een dagboek bij. 'Hij is binnen!'

Binnen de touwen bij de Ryder Cup - slot

Door alle hectiek liep het verslag van Richard enige vertraging op, maar we willen jullie zijn unieke ervaringen niet onthouden.

30 september 2018: Wat staat ons te wachten?

Ja ja, WIJ (!) hebben een 10-6 voorsprong voordat we aan de slotdag beginnen. We, de Europeanen, hebben sinds vrijdagmiddag onwerkelijk mooie dagen beleefd.

De vrijdagochtend was natuurlijk een tegenvaller. 3-1 achterstand.

Het mooie van de RyderCup is wel dat de supporters van elk team erg fanatiek kunnen zijn. En dat uit zich ook in hun ‘uitdossing’. 

De spanning is op zondagochtend al aardig opgelopen. Hoewel de eerste starttijd van de singles om 12:05 uur staat gepland, gaan de poorten om 07:00 uur open. Het is nog donker en grote aggregaten met lichtmasten zorgen ervoor dat de golfbaan en de paden verlicht zijn.

Dat is hard nodig want vanaf 07:45 komt het daglicht pas opzetten. En…. om 09:00 uur zitten de Grandstands bij hole 1 èn 2 al helemaal vol. Een kakafonie van geluid wat aanzwelt als op 12:00 uur de eerste spelers, Rory McIlroy en Justin Thomas, de eerste tee betreden. De spelers worden voorgesteld en de Amerikaanse fans doen hun best om het luidste gejuich te laten horen, maar de Europese fans zijn zwaar in de meerderheid en overstemmen de Amerikanen moeiteloos. Wat wèl mooi is om mee te maken is dat bijna alle toeschouwers een geluid van een Swoosh maken, telkens als een speler een oefenswing maakt. Tot hilariteit van de spelers zelf. Dan is er weer sprake van saamhorigheid tussen de fans.

Het geluid is ver te horen en dat is maar goed ook want je kan met geen mogelijkheid in de buurt van de eerste tee komen. Om 12:45 uur moet ik me al melden bij onze teamleader op de tee van hole 12. “Thizz iz a very spezial day”, spreekt hij en dat beseffen we allemaal maar al te goed. Om 14:15 uur zal de eerste flight bij ons passeren, dus we gaan allemaal al naar onze plek bij de hole en kijken op de grote tv-schermen mee.

De eerste 2 uur zien we gelukkig meer blauw dan rood op het scherm…… ‘dat gaat goed’. Maar gedurende het volgende uur, terwijl de flights ook bij ons voorbij gaan komen, zien we steeds minder blauw en meer rood op het scherm. Het hele spektakel is zo spannend dat ik tot 2x toe wordt geroepen om niet naar het scherm bij de green te kijken, maar naar de tee. De volgende flight staat klaar om af te slaan en ik zal ècht goed moeten kijken waar de ballen landen als ze niet op de fairway zijn. Ik wijd het aan de vertraging van ongeveer 20 seconden voordat de tv-schermen de actie laten zien.

Overal om ons heen horen we gejuich in meer of mindere mate. We kijken heel nieuwsgierig naar de tv-schermen wat er precies gebeurd is. Daar we redelijk goed het ontwerp van de golfbaan weten, kunnen we wel inschatten op welke hole er gejuicht wordt. Bij luid gejuich moet het wel voor Europa zijn.

Hole 12 heeft schuin achter de green een megagroot TV-scherm en omdat je nergens meer kan zitten of staan bij hole 14 t/m 18, is een plaats op de heuveltjes bij ons een goede plaats om alles te volgen.

Naarmate het duidelijk wordt dat we niet meer kunnen verliezen, komt het gejuich tot een hoogtepunt. Als Francesco Molinari op hole 16 wint van Phil Mickelson en dan de benodigde 14,5 punten binnen zijn, barst er een orkaan van gejuich los. Niet iedereen begrijpt nu wat er precies gebeurd is, maar dat mag de pret niet drukken. Onze teamleader geeft ons vrijaf want de vlag is al uit de hole gehaald door de greenkeepers.

Het publiek, en ook ik, wil een plekje bemachtigen in de buurt van de 18e green. Dat is vrijwel onmogelijk.

Maar daar gebeurt wel alles… de spelers springen elkaar op hole 15 al in de armen en terwijl er nog partijen in de baan zijn is er al een groot feest aan de gang. Enorm knap dat Alex Noren onverstoord doorgaat tegen Bryson Dechambeau en zich op hole 15 en 16 een weg moet banen tussen feestvierende spelers en opdringerige fans. Op hole 18 valt ook voor hem de winnende putt en wat voor één. Heel het Europese team en publiek juicht hem toe. En terecht, want hij stond te boek als de minst sterke speler van Europa.

Onze collega hole-marshalls op hole 15, 16, 17 en 18 komen handen te kort om alle toeschouwers tegen te houden. En dat gaat dus ook niet lukken. Met uitzondering van hole 18 staan overal toeschouwers op de fairways om de laatste putt van Alex Noren te zien en de uitreiking van de Trophee.

Met 40 hole-marshalls houdt je geen 6000 man tegen.

Het feest gaat van start en het publiek is uitzinnig. Ze roepen en schreeuwen de spelers toe met kreten als ‘shoes, shoes, shoes’ en ja hoor, sommige spelers en caddies gooien hun schoenen in het publiek. Even later klinkt het volgende “caps, caps, caps” en ook hier gaan de caps van de spelers en caddies het publiek in.

Ik sta met mijn neus bijna vooraan bij de 18e green en voel de feestvreugde als een warme deken over me heen komen. Fans die elkaar feliciteren maakt duidelijk dat golf verbroedert.

Dit is zo’n mooi moment. Onvergetelijk om hier bij te zijn. En voor iedereen die dit zou willen ervaren raad ik aan om de site www.rydercup.com te bezoeken en rechts bovenaan op Menu te klikken. Dan staat er helemaal onderaan het woord Volunteer en daar komt te zijner tijd de informatie te staan waar men zich kan aanmelden.