Martijn Paehlig

Van Hanegem viert feest

Een van Nederlands grootste voetballers ooit blaast vandaag tachtig kaarsjes uit. Al jaren is 'de kromme' vaak op de golfbaan te vinden, sterker, ooit troffen we elkaar in een potje matchplay.

Martijn Paehlig

Veel oud-voetballers maken op enig moment de overstap naar de golfbaan. Al sinds de jaren tachtig, negentig, van de vorige eeuw zijn ze in behoorlijk grote getale op de fairway te vinden. De meesten doen dat net als wij, gewoon om lekker buiten met een balletje bezig te zijn, de bekendere oud-spelers duiken met grote regelmaat op bij allerhande pro-am's en goede doelen dagen, een enkeling is extreem fanatiek of schopt het zelfs tot de Hoofdklasse.

En je hebt Willem van Hanegem.

De op 20 februari 1944 in Breskens geboren Van Hanegem is een ambassadeur van de sport te noemen, al draagt hij zijn passie voor de sport op geheel eigen wijze uit. Reken niet op gepolijste zinnen, maar vergelijk zijn uitspraken gerust met de met effect gegeven balletjes buitenkant voet die hij als middenvelder van onder meer Feyenoord, AZ en Utrecht uit zijn voeten toverde, zwanger van effect, nauwelijks in te schatten waar hij zou landen of wat er vervolgens ging gebeuren.

Zijn GVB heeft hij ooit gekregen mag hij graag vertellen ('Als ik examen had moeten doen was ik vast niet geslaagd'), aan een handicap doet hij niet, al is hij op papier een bogeygolfer ('Er moest wat op dat kaartje staan zeiden ze, dus nu staat er negentien'), en voor de 52-voudig international moet golf vooral leuk blijven ('Je ziet mensen soms helemaal veranderen. Boos worden, schelden...'). Maar als je hem hoort praten over de zegeningen van de sport weet je dat je weinig betere pleitbezorgers ervoor zal vinden. Over het levenslang bewegen, over het in de natuur zijn, de ontspanning, maar ook over andere gezondheidsaspecten en de sociale pluspunten. ('Het lijkt soms wel een aflevering van MASH, maar zonder golf zouden veel mensen helemaal nooit meer buiten komen'). Jarenlang hoorden luisteraars van KLM Open Radio hem in een van de leadertjes vertellen over een speler die na een ziekte toch weer op de baan kwam. 'Met een karretje, maar hij is er wel weer. Dat is toch mooi?'

Lefty Van Hanegem in actie tijdens het Deloitte Ladies Open in 2013.

Van Hanegem mag graag bepleiten dat hij niet snapt dat mensen een dagje buiten laten verpesten door al te fanatiek te willen winnen, maar toen ik ooit samen met collega Collet een rondje met Van Hanegem speelde in het kader van de rubriek Golfers Magazine Foursome kwam de winnaar in Willem wel degelijk naar de oppervlakte. Precies zoals die er in het veld altijd was.

Op de par-5 dertiende van Golfbaan Houtrak twijfelden we of we de bal voor de sloot gingen houden of dat we voor de green zouden gaan. Dat laatste was een alles-of-niets-klap, het eerste veruit het verstandigst. Terwijl we overwogen wat we zouden doen, hoorden we achter ons Van Hanegem tegen zijn spelpartner zeggen dat hij dat dus nooit zou doen, opleggen. 'Als je zo'n handicap heb, dan ga je toch niet lafjes lopen spelen? Nee, ik wist het wel hoor als ik de bal zo zou kunnen slaan. Een beetje zo'n half klappie naar de sloot spelen....ik moet er niet aan denken', bleef hij onze twijfel voeden.

Moet ik nog vertellen hoe het verder ging?

Natuurlijk ging het tussen mijn oren zitten. Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen. En natuurlijk joeg ik mijn bal pardoes de sloot in.

'Tsja...wie gaat er dan ook voor de overkant van de sloot vanaf hier', hoorden we leftie Van Hanegem zeggen terwijl hij voor ons uit naar zijn bal sjokte.

De grijns op zijn gezicht was zelfs op zijn achterhoofd waarneembaar. Deze hole was binnen.

Columns
  • Pro Shots