Leuk II

De eerste editie van het World Super 6 met matchplay op de slotdag zit er op. Was het een succes?

Het afgelopen weekend was het zo ver. De eerste innovatie op de Europese Tour die echt ingreep in een toernooi. De cut viel in Perth gewoon na twee rondes, maar ook na drie rondes moesten er mensen afvallen, en op de laatste dag werd het strokeplaytoernooi voortgezet als een matchplaytoernooi met - indien nodig - een shootout om een beslissing te forceren.

En, hoor ik bijna denken. Was het wat en wat vond je er van? Nou... dit:

  • Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder op zaterdag zo enthousiast zat te kijken naar mannen die op het randje van de top-8 stonden, laat staan naar mannen die vochten voor een plek bij de beste 24, bij een betrekkelijk klein toernooi. De rode lijnen die op de leaderboards te zien waren, het meerekenen hoeveel man een play-off zouden moeten spelen: waar je normaal gesproken alleen maar kijkt naar waar de Nederlandse vlaggetjes staan en hoe de kop van het veld het doet, was het nu oprecht spannend. Zelfs in een wedstrijd waar grote namen nagenoeg geheel ontbraken. Kan je nagaan wat er gebeurt als je dit doet met een (heel) sterk veld.
  • Aan het eind van de derde dag waren er acht man over voor de vijf laatste plaatsen bij de top-24 en een play-off is natuurlijk altijd leuk, om welke plaats het ook gaat. Geen tijd om berekenend te spelen, gáán, proberen te scoren en door (of niet). Spanning en sensatie gegarandeerd. Kind kan de was doen.
  • De loting vond in de avond plaats tijdens een diner waar ook de spelers op moesten komen draven. Via een live-uitzending op Facebook zagen zo'n 450 man wereldwijd (schaf maar af dus...) hoe de nummer 16 tot en met 24 gekoppeld werden aan elkaar en aan de top-8. Dit gebeurde zonder verdere enige vorm van plaatsing waardoor er geen 'loon naar werken' was voor de resultaten van de eerste drie dagen. Natuurlijk zegt een plaatsingssysteem zelden wat, maar voor de nummer 2 of 3 die al snel weet dat hij door is naar de matchplay, is er bij een plaatsingssysteem nog iets om voor te spelen. Eigenlijk net zo als nu gebeurde om de top-8 compleet te maken door degene die de beste score van dag 3 op zijn naam had gezet.
  • Het oorspronkelijke plan om bij een gelijkspel een 'nearest to the pin contest' te laten bepalen wie door mocht naar de volgende ronde, ging gelukkig van tafel, maar ook aan de shootout die er voor in de plaats kwam moet gewerkt worden. Dat een extreem kort holetje de beslissing moet forceren was leuk. Al is 66 meter wel héél erg kort. Maak er tachtig van, negentig, maak het net even meer een echte hole, maar leg die in hemelsnaam ook ergens anders neer dan op de achttiende hole. Dat veel partijen (10 van de 28) de verlenging in gaan met een wedstrijd over zes holes, kon iedereen zien aankomen. Dat het dus dringen geblazen zou worden ook. In no-time liep de wedstrijd een uur achter op schema en was het overzicht weg, om nog maar te zwijgen over het ongemak dat het de zendgemachtigden opleverde. De hele programmering voor de zondagmiddag kon ruim voor de lunch de prullenbak in.
  • Meer onduidelijkheid: de mannen die in de kwart- en halve finale van de matchplay onderuit gingen, moesten nog spelen om hun uiteindelijk klassering te bepalen. Wie er eerder uitging hoefde dat niet meer voor de plaatsen negen tot en met 24. Gelukkig maar, want ook op die andere verliezerspartijen zat al niemand meer te wachten. Niemand kon echter uitleggen waarom niet alle spelers die in de eerste en tweede ronde sneuvelden op dezelfde plaatsen eindigden. Zo werd Veerman in eerste instantie gedeeld negende gemeld – net als de andere gesneuvelden uit ronde 2 – maar stond hij uiteindelijk op de gedeeld twaalfde plaats terwijl anderen wel negende werden. Waarom? Tsja, vooralsnog hebben we niemand gevonden die het wist.
  • Brett Rumford was als geboren Perthenaar voor het thuispubliek dé grote favoriet en in Thailand is Phachara Khongwatmai ondanks zijn zeventien jaar al een sensatie, maar voor de neutrale kijker waren dit niet de meest aansprekende namen. Liever hadden die Oosthuizen, Noren of Olesen in de finale gezien. Het is het risico van matchplay dat de grote namen sneuvelen en de – met alle respect – mindere goden in de spotlights stappen. Maar stel je eens voor dat de zondag bevolkt wordt door de toppers van het circuit... Er moet een beetje gedraaid worden aan de knoppen van het format, de kinderziektes eruit, en doe het ook niet te vaak in een seizoen, maar op díe zondag kan ik me nu al verheugen.

(MP)

(Foto: Getty Images)