Frederik Brom: ‘Ik verloor al mijn plezier in golf… tot ik het weer vond’

'Tot ik de yips kreeg'

'Mijn ouders waren lid op de Eindhovensche en toen ik een jaar of tien was, heeft mijn vader me meegenomen naar de club. Ik vond het leuk, maar het examen dat je moest doen was heel streng. Zat je in je eentje aan een tafeltje de regels te stampen. Belachelijk, als je erop terugkijkt. Ik begrijp dat dit nu niet meer zo is en dat lijkt me een goede zaak. Er was in die tijd – ik heb het over half jaren tachtig – nog niet echt een actief jeugdbeleid op veel clubs, en hockey kreeg mijn voorkeur. Dat lag me meer. De meerdaagse toernooien samen met je vrienden, de feesten. Golf heb ik pas weer opgepikt in mijn studententijd. Van mijn 25ste tot mijn 38ste heb ik heel fanatiek gespeeld, waarna ik er voor een tweede keer mee stopte. Druk met werk, kinderen… en wat ook niet hielp, was dat ik de yips kreeg. Ik verloor al het plezier in het spel en ben gaan wielrennen. Met die sport is het duidelijk: als je genoeg traint, word je beter. Bij golf is die lineariteit er niet automatisch. Ik heb dit voorjaar heel veel getraind en gespeeld en was klaar om een grote hap van mijn handicap te halen, maar toen glipte het toch weer helemaal weg.'

Met Wilbert Gieske het land in

'Ik zat samen met Wilbert Gieske in een voorstelling toen hij me eens met een bezemsteel een swing zag maken. 'Goede swing, speel je ook?', vroeg hij. Op een incidentele familiedag na niet meer dus. Maar nadat ik een keertje met hem was meegegaan, maakten we er een mooie gewoonte van om voor elke voorstelling een baan te bezoeken. Moesten we bijvoorbeeld in Deventer een voorstelling doen, dan speelden we in de voormiddag een rondje op Nunspeet. Na afloop een hapje eten en dan naar het theater, tukje doen en het podium op. We hebben samen twee voorstellingen gedaan, zo'n 160 keer op de planken, dus we hebben vaak op een golfbaan gestaan met z’n tweeën en veel banen gezien. Op dit moment ben ik lid op De Haar. Een schitterende baan waar ik direct verliefd op was. Een prachtig bijna on-Nederlands bos. Die schitterende rode beukenlaan, de sequoia's – en als de rododendrons dan ook nog in bloei staan, is het net een schilderij.'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

99 slagen in een clubwedstrijd

‘Allebei. Het is heerlijk om samen door de baan te gaan en plezier te hebben, maar je zit niet op een single handicap als het je niets kan schelen. Ik wil niet per se winnen, maar ik wil wel het beste uit mezelf halen. Als dat niet lukt, kan ik daar best van balen. Een paar maanden geleden speelde ik een clubwedstrijd en had ik iets van 99 slagen nodig. Het ging voor geen meter. Echt verschrikkelijk. Een lesje in nederigheid. Dan rij ik in een soort desolate staat van zijn naar huis en loop heel langzaam naar binnen. Mijn vrouw ziet het meteen aan me. “Ging het niet goed?” vraagt ze dan meelevend. Ze zegt niet dat het niet erg is, want dat is het op dat moment wel voor me. Ook mijn dochters erkennen dat het vervelend voor me is. Het is een ontzettend onbevredigend gevoel, heel mentaal. Golf lijkt wel wat op het spelen van een voorstelling. Dat kan eigenlijk ook alleen goed gaan als je van je kruin tot je teen ontspannen bent. Als er spanning op staat, komen er blokkades. Daarom zijn premières zo moeilijk om te spelen. Je weet dat er tien man pers zitten, je weet dat die er iets mee gaan doen, dan wil je soms te veel je best doen. Daarom is die maandbeker ook zoveel moeilijker dan zomaar een rondje. Iedereen op de club ziet de uitslag, iedereen kan er wat van vinden. Het zou me helemaal niets uit moeten maken, maar dat doet het wel.'

Oefenen met airpods

‘Ik heb drie, vier keer per jaar les en ik kijk veel op Instagram naar allerlei golffilmpjes. In mijn vorige golfleven, zoals ik het wel noem, was dat er allemaal nog niet. Ik vind dat heel prettig. In de slaapkamer heb ik een elektrische hole en sta ik wel eens met een zestig jaar oude putter te pielen. Daarnaast ga ik regelmatig oefenen op Waterland, dat zit op een paar minuten fietsen van huis. Airpods in, podcast of muziekje aan en dan even wat ballen slaan of de par-3-baan op. Ik denk dat iedereen baat heeft bij lessen, al was het maar om op regelmatige basis te checken of je hoeken nog kloppen. Je kunt je ontzettend blindstaren op de verkeerde dingen. Nog een parallel met het theater: een goede regisseur zegt niet alleen hoe je iets moet doen, maar kan ook uitleggen hoe iets overkomt op de zaal. Een goede regisseur en een goede pro sturen je, maar houden je ook een spiegel voor.'

'Ik ben een visser'

'Twee jaar geleden heb ik een nieuwe set laten aanmeten. Ik had mijn oude spullen nog, maar die waren uit 2001. Dan weet je dat er winst te boeken is met nieuw materiaal. Al ben ik wel van de school dat een goede swing een goede swing is en dat een driver uit 2012 of 2024 bij een goed geraakte bal minder verschil maakt dan je misschien denkt. Dat gezegd hebbende: met mijn huidige set sla ik zes tot acht meter verder per club. Dat komt niet alleen door de vergevingsgezindheid, de clubs zijn door de jaren heen natuurlijk ook behoorlijk gedeloft. Wat eerst de loft van een ijzer 6 was, is dat nu van mijn ijzer 7. Dan lijkt het al snel of je met dezelfde club verder slaat. Aan golf kun je mooi geld uitgeven, maar waar ik nog nooit een euro aan heb uitgegeven, dat zijn ballen. Ik ben een visser en kan heerlijk ontspannen de sloot staan leegscheppen. Zeker na een bedrijfsdag liggen de Pro V1's voor het oprapen. Op De Haar heb je een par-3 waar je net buiten het bereik van mijn vier meter lange hengel tientallen ballen kunt zien liggen. Ik ben al een paar keer tot mijn knieën het water in gegaan. Heb ik zo weer een voorraad voor maanden te pakken.'

Tragische hole in one

'Ik heb er een gemaakt, maar dat is eigenlijk een beetje een tragisch verhaal. Ik speelde in mijn eentje een oefenrondje op Golfclub Houtrak. Op de par-3 14de sloeg ik meerdere ballen vanaf de tee en de derde verdween in de hole. Ik heb er een foto van gemaakt, maar wat bewijs je dan eigenlijk? Dat er een bal op de bodem van de cup ligt. Tijdens de competitie vorig jaar sloeg mijn vader, op zijn 82ste, zijn eerste hole-in-one. Het clubhuis zat vol hem onbekende mensen die hij een rondje zou moeten geven. Hij heeft het toen de volgende dag gevierd tijdens de herenmaandag, samen met zijn vrienden. Is toch mooi?'

Marginaal talent in stelling brengen

‘De golfbaan en het theater hebben ongelooflijk veel overeenkomsten. Je moet je prettig en veilig voelen om te kunnen presteren. Ontspannen. Maar zelfs dan heb je soms je dag niet. Het is moeilijk om daar de vinger op te leggen. Heb je een heerlijke warming-up gehad, ben je er helemaal klaar voor, maar sla je geen bal. Waarom dat dan is? Op het podium kun je die dagen ook hebben. Hoor je net die hoestende bezoeker links in de zaal. Staat je tegenspeler net iets te veel naar achteren. Is je timing niet ideaal. Dan sta je na afloop te buigen voor het applaus terwijl je denkt: fijn dat jullie het leuk vonden, maar ik vond het heel slecht. Gelukkig gebeurt dat me op het podium minder vaak dan op de baan. Op het podium weet ik wat ik kan en op de golfbaan is het toch meer een kwestie van mijn marginale talent zo goed mogelijk in stelling brengen.'