Eurovisiesongfestival

Nu ik de leeftijd hebt bereikt waarop men er verstandig aan doet om schoon schip te maken, kan ik niet langer verzwijgen dat iemand 31 jaar geleden een golftrip heeft onderbroken voor het bijwonen van een editie van het Eurovisie Songfestival. Ik weet het zeker, want die iemand was ik.

Geruime tijd dacht ik dat ik ermee weggekomen was. Mooi niet dus. Waarom ik het alsnog aan de openbaarheid prijsgeef?

Welnu, ik mag mezelf altijd graag als een ‘hardcore infidel’ omschrijven. Het staat zelfs in mijn X-bio. Maar je kunt het natuurlijk nooit helemaal zeker weten. Mijn goede vader lapte zijn rooms-katholieke opvoeding een halve eeuw lang aan zijn laars (‘Allemaal onzin, dat ge-oh over het hiernamaals’). Maar toen meneer pastoor hem op zijn sterfbed adviseerde – tamelijk dwingend, dat wel – om voor een uitvaartmis met alles erop en eraan te kiezen, ging die ouwe voor alle zekerheid toch maar akkoord.

In dat licht moet de lezer ook mijn onthulling zien, want stel je voor dat ik wel degelijk rekening en verantwoording aan de hemelpoort dien af te leggen.

‘Hebt u alles eerlijk verteld?’

‘Wis en waarachtig, Petrus!’

‘O ja? Wat deed u dan op 30 april 1994 in het Point Theatre in Dublin?’

Vlaggetje

Ik speelde Royal Dublin, in die dagen. Ik speelde Portmarnock en ik speelde St. Anne’s (al zou men ook kunnen stellen dat die drie banen met mij speelden). De trip was geregeld door Board Fáilte, oftewel de Irish Tourist Board, die in ruil daarvoor van mij eiste dat ik ook het 39ste Eurovisie Songfestival zou bezoeken dat op onze Koninginnedag in de Ierse hoofdstad zou worden georganiseerd.

En zo geschiedde. Ik kleedde mij zo onopvallend mogelijk en trachtte in alle anonimiteit – best moeilijk als je 2.04 meter bent – op de tribune plaats te nemen, wat helaas niet helemaal lukte: omdat ik in een vak met tientallen andere Nederlanders was ingedeeld, drukte de organisatie mij een roodwitblauw vlaggetje in de handen, met de opdracht om daarmee met name tijdens het optreden van onze Willeke Alberti (Waar is de zon, 23e plaats met vier punten) enthousiast te zwaaien.

Zag iemand in Nederland mij dat doen? Steeds nadrukkelijker raakte ik er na mijn terugkeer van overtuigd dat de Ierse camera’s mij niet hadden gevangen. Ik dankte God er op mijn blote knieën voor (en dat als ‘hardcore infidel’) en toog een maand of drie later met een bevrijd gevoel naar Beetsterzwaag om op de fraaie baan van Lauswolt te gaan golfen.

Kom ik na een heerlijk rondje bij de achttiende hole aan, staat er een man met geruite pet bij de teebox die zegt: ‘Wat een lullig gezicht daar in Dublin, meneer Hoogland, u met dat Nederlandse vlaggetje. Schaamde u zich niet?’

Dat mijn drive daarna OB ging, zal weinigen verbazen.

Abonnee worden?

Rob Hoogland, Jan Kees van der Velden, Ingeborg Slikker, Melanie Jane Luiten, Ferd Vrijmoed en Jurrian van der Vaart zijn de vaste columnisten van Golfers Magazine. Elke maand hun bijdrage lezen? Neem dan nu een abonnement op Golfers Magazine en ontvang niet alleen deze columns maar ook alle andere artikelen op de deurmat.