De langste golfdag: 45 van Nijmegen

Het is precies elf minuten voor acht 's avonds als we de tee van de par-5 6e van de Nijmeegse baan van het Rijk van Nijmegen betreden. Het is onze 45ste en laatste hole van de dag. Nog elf minuten dan is het exact twaalf uur geleden dat de toeter ging en het veld van ruim tweehonderd mannen en vrouwen begon aan de golfmarathon die nu zijn einde nadert. Een kleine anderhalf uur geleden hadden we uitgerekend dat we net wel of juist net niet binnen het halve etmaal zouden gaan blijven. Omdat we net voor het eerst deze dag moesten wachten op de groep voor ons dreigt het nu net niet te worden. Tenzij we de laatste hole nog even flink gas geven. We kijken elkaar aan maar weten zonder wat te zeggen al wat we gaan doen.

Dat dus niet.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Inschrijflijst vol

Al hadden we het gewild, zeg ik er voor de volledigheid maar eerlijk bij. De pap was behoorlijk op na deze warme golfmarathon. Natuurlijk, 45 holes is veel golf, maar tegelijkertijd ook weer niet héél bijzonder. Zo speelde een Britse pro onlangs maar liefst 182 holes binnen 24 uur, liet Robert-Jan Derksen op Instagram weten ooit meer dan 180 holes op een dag te hebben gespeeld en staat het wereldrecord zelfs op 851 holes. Dus nee, heel uitzonderlijk is het niet om 45 holes te spelen. En tegelijkertijd ook weer wel. Al was het maar omdat je het nu eenmaal zelden doet.

Dat laatste gaat tegelijkertijd niet helemaal op voor de deelnemers aan de 45 van Nijmegen. Wat rond 2010 begon als ludiek evenement om de opening van de laatste lus van het golfcomplex te vieren, groeide in rap tempo uit tot een klassieker op de kalender. Elk jaar opnieuw is de startlijst, waarop plek is voor zo'n 225 spelers, nauwelijks een dag na openstelling al vol. En dat goeddeels met spelers die al meer dan eens meededen bovendien.

Ook Golfers Magazine stond al eens op de deelnemerslijst. In 2018 deed ik voor een verhaal mee op uitnodiging van toenmalig directeur Hans Blauw. Het werd een schitterende dag, maar gek genoeg kwam het er in de jaren daarna nooit meer van om mee te doen. Totdat afgelopen winter een appje binnenkwam met de vraag of ik misschien nog eens mee zou willen doen. Een vriendengroep die jaarlijks meedeed had nog een kleine aanvulling nodig en als ik het leuk zou vinden dan was ik van harte welkom om aan te sluiten.

Kennismakingsrondje

Lang hoefde ik niet over die uitnodiging na te denken. De herinneringen aan de deelname in 2018 mochten dan een beetje vervaagd zijn, dat het een bijzondere dag was, wist ik nog maar al te goed. Daarbij werd ik destijds onder meer ingedeeld bij twee mij volstrekt onbekende mannen en ging ik nu de baan in met een groep die ik allemaal in elk geval één keer eerder had ontmoet tijdens een kennismakingsrondje bij RUFF Golf, het indoorcentrum langs de A2 bij Utrecht. 'Je moet toch maar afwachten bij wie je in de flight zit anders. Twaalf uur lang lopen met iemand die je aanwijzingen loopt te geven lijkt me geen fijn vooruitzicht', is een conclusie die we na een uur of tien op de baan gezamenlijk trekken.

Als om 08.00 exact de toeter gaat ten teken dat we mogen beginnen, bevinden we ons op de par-3 7e, en hebben we er al een flinke tippel opzitten. De eerste hole is meteen een lastige ook: 190 meter lang, uphill, en een slag mee heb ik niet. Met mijn handicap van 8,4 krijg ik vandaag weliswaar 21 slagen mee, dat is verdeeld over 45 holes nog altijd niet bijzonder veel. Zeker niet als je eerste afslag hard links vertrekt naar een aanpalende fairway, en de provisionele bal niet veel later diezelfde route volgt. Gelukkig vind ik beide ballen, en hoewel ik niet veel later, als gevolg van een double bogey, mijn eerste streep moet noteren, ben ik nog altijd beter af dan Peter die op de eerste hole direct twee ballen verliest. 'Toen dacht ik wel even “als dat maar goed gaat”', erkent hij uren later als hij met een fraaie 91 punten van de baan is gestapt. Ook Herbert moet op de eerste hole meteen de tas in op zoek naar een nieuwe bal. Al blijkt zijn bal later gevonden door de ook bij onze groep horende vierbal waar Sjoerd, John, Michiel en Frank als een ware bezemwagen fungeren. Meer dan eens komt er een appje voorbij dat er ballen gevonden zijn, en zelf mag ik al op de tee van de tweede terughobbelen om bij hen mijn op de tee van hole 1 verloren ballmarker op te halen.

Olympische gedachte

De 45 van Nijmegen is een slijtageslag. Ruim 34 kilometer wandelen, meer dan 40.000 stappen in totaal, voel je. In je voeten, je schouders, je bovenbenen, ja, waar niet. En dan moet je de bal tussendoor nog slaan ook. 'Maar gek genoeg vind ik deze laatste meters zonder dat we een bal moeten slaan nog het zwaarst', zegt Elmar als we klaar zijn met spelen en op weg terug zijn naar het clubhuis. 'Het slaan zorgt ook voor afleiding', zegt de man die de afgelopen uren een indrukwekkend lange pre-shot routine aan de dag legde om zijn almaar vaster zittende rug in beweging te houden.

Om de finish te halen is, naast een goede basisconditie, ook ervaring handig. Je pikt de terugkomers er zo uit. Een extra paar schoenen in de tas, verse sokken, een battery-pack, een frisse polo en natuurlijk voldoende zonnebrand, eten en drinken. Al zou je in theorie zonder die laatste twee kunnen. Niet alleen staan op tal van plekken standjes waar je naar believen fruit, salades of koek kan pakken, de staf van het Rijk van Nijmegen duikt met grote regelmaat op met andere versnaperingen. Koffie, saucijzenbroodjes of een lekker ijsje? Het hoeft je aan niets te ontbreken.

Nou ja, aan niets..? Punten komen nog altijd niet uit de lucht vallen en liggen ook niet voor het oprapen. De eerste lus van negen holes gaat nog wel (16), en als we na 4,5 uur de eerste achttien holes hebben gerond kan ik ook nog wel leven met de 32 punten die er dan op mijn kaart staan. Al sta ik daarmee al ruim achter op de twee mannen van ons gezelschap die uiteindelijk boven de negentig punten binnenkomen. Maar doet het er toe? Natuurlijk wil je ook een wedstrijd als deze winnen (gefeliciteerd Frank, 99 punten vanaf handicap 12 is indrukwekkend) maar als de olympische gedachte ergens opgaat dan toch wel hier. Meedoen is belangrijker dan winnen en meedoen aan de 45 van Nijmegen wil je minstens één keer in je golfleven. En waarschijnlijk vaker.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Golfers Magazine (@golfersmagazine)