Spaun de beste na dag 1 op beestachtig Oakmont

Hoe J.J. Spaun het voor elkaar kreeg om zonder bogeys rond te gaan op Oakmont? Het was een vraag die velen zich zullen hebben gesteld bij het zien van zijn scorekaart. Met vier birdies en veertien parren (-4) was hij als een van de weinig de baan de baas, al zal hij zichzelf ook hebben afgevraagd hoe hij het voor elkaar had gekregen. Of, zoals Si Woo Kim het na zijn derde plaats in de openigsronde zei: 'Ik heb eigenlijk geen idee wat ik aan het doen ben...deze baan is te moeilijk voor me.'

Met dat gevoel zullen velen van de baan zijn gestapt, zelfs zij die normaliter behoren tot de besten van de wereld. Op de website van de PGA Tour werden een paar opvallende voorbeelden op een rijtje gezet.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Patrick Reed maakte een zeldzame albatros door de bal op de vierde vanaf ruim 250 meter uit te holen, maar leverde al die gewonnen slagen met een triple bogey op de slothole alsnog in. Bryson DeChambeau sloeg op de par-5 twaalfde zijn drive op nauwelijks 35 meter van de green, maar had vervolgens uit de rough nog vier slagen nodig voor het laatste stukje. Par. Scottie Scheffler maakte in de eerste ronde meer bogeys dan hij deed tijdens de hele week in The Memorial en speelde bovendien vier slagen slechter dan tijdens zijn debuut op Oakmont negen jaar geleden. En vanuit Nederlands perspectief was de ronde van Thriston Lawrance gerust opvallend te noemen.De Zuid-Afrikaan miste vorige week in het KLM Open met +6 de cut, maar is nu met -3 maar één slag verwijderd van de kop van het veld.

Kanshebbers

Oakmont, kortom, deed zijn reputatie eer aan op de eerste dag. Zeker, er waren dus slagen te winnen, maar je hoefde maar een keer met je ogen te knipperen en je was ze ook meteen weer kwijt, met de onmenselijk diepe rough als absolute scherprechter. Meer dan eens hakten spelers zich dapper een weg naar de fairway maar hadden daarbij twee, drie of zelfs meer slagen nodig voor ze daarin slaagden. 'Zelfs voor iemand als ik', verwees DeChambeau naar zijn fysiek, 'was het zwaar om eruit te komen. Dit was absoluut een brute test.'

Dat gold voor DeChambeau (+3) net zo zeer als voor andere kanshebbers voor de titel als Scheffler (+3), McIlroy (+4), Schauffele (+2) en in zekere zin zelfs voor Jon Rahm die met -1 een van de slechts tien spelers was die onder par wist te openen. Want hij wist, net als de mannen die lager op het leaderboard stonden, dat hij maar één mindere swing verwijderd was van een onmogelijke hakmissie.