De persoonlijke top-2000 van Arnoud de Jager: walvissen in vijvers?

Op 1 juli 1999 begon ik op wat ik nadrukkelijk alle daaraan voorafgaande jaren ‘mijn droomdoel’ had genoemd. Aangenomen worden als hoofdgreenkeeper tijdens de aanleg van Golfsociëteit De Lage Vuursche in Den Dolder.

Er waren meerdere spectaculaire aspecten aan het project De Lage Vuursche te benoemen. Ik kom daar zeker nog op terug in de toekomst. Maar vaktechnisch (bodemtechnisch, cultuurtechnisch, grastechnisch) zou het zó’n ontzettende uitdaging worden. Het terrein waarop de 18 holes en alles wat daarbij hoort aangelegd moesten worden behelsde amper 56 hectare. Daarvan zouden er 7 ingericht worden als waterpartijen. Architect Kyle Phillips zei “als ik een golfbaan in Waterland-Nederland ga bouwen zal het er ruim aanwezig zijn”. Oftewel, hij paste 14 holes met water in play in zijn design.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Moment suprême

Voordat de vijvers onafhankelijk van elkaar werden aangelegd moest eerst het niet heel diep stromende grondwater weggepompt, gebronneerd worden. Gaandeweg draaiden kranen de kubieke meters zand weg en zo kregen de vijvers hun architectonische lay-out. Op het moment suprême werden brede stroken folie (lining) uitgerold. Deze werden ter plekke, op de bodems aan elkaar gelast. In rap tempo werd vervolgens zand op het folie gebracht om het op z’n plek te houden. De vijverranden werden met aangevoerde klei voor de langste termijn aangevuld. Tot slot: vullen! Pompen!

Met bruut geweld stroomde het water de mini-meren in. Na verloop van tijd gebeurde er iets waar niemand op had gerekend. Het grondwater had op sommige locaties geen concurrentie aan het folie, het zand en het water dat erop lag. De kracht van de wellen duwde alles omhoog. En zo kwam er dus folie boven de waterspiegel uit… Alle bij de aanleg betrokken deskundigen werden opgetrommeld en er werd vergaderd over een oplossing. Om zomaar het mes in die lining te zetten zou lekkages opleveren. Het lag er tenslotte niet voor niets.

Opwaartse druk

Om de schade te beperken werd er als test op zo’n zichtbaar stuk folie een gesloten drainbuis gelast. Daar doorheen dirigeerden we een scherp mes. Daarmee zou de schade worden beperkt tot een klein sneetje. N O T ! De kracht van de luchtdruk en het water zorgde voor een explosie zodra het mes de lining toucheerde. B A M ! Gevolg: een scheur van een paar meter waardoor na ge-pppfff door luchtdruk het water eruit stroomde. Experiment deels geslaagd, zo leek het. Het resultaat was goed: uiteindelijk verdween het folie door de druk van het oppervlaktewater weer naar benee. En de angst dat de onnatuurlijke vijvers erop leeg zouden lopen verdween gaandeweg.

Maar het fenomeen bleef wel plaatsvinden. Met enige regelmaat duwde het grondwater folie boven het water uit. Het zag er vreemd uit. Op het terrein van de golfbaan woonde indertijd een jager. Het zat op een gegeven moment in mijn ritme om contact met hem te zoeken. “Wout, kun je vanavond even langskomen: er zijn weer wat walvissen gesignaleerd!”. En zo werd er door de jager met de kogel op folie geschoten. Meerdere gaatjes per walvis. Snel na de jacht zonken de aangeschoten dieren onder het waterniveau. Een prachtige locatie om voorgoed te verdwijnen, toch?!

De Jager Golf en Greenkeeping

Arnoud de Jager is al decennia werkzaam in de golfwereld.Zo was hij onder meer (hoofd-)greenkeeper, directeur van Golfsociëteit De Lage Vuursche en eigenaar van Golfbaan De Biltse Duinen. Tegenwoordig is hij eigenaar van De Jager Golf en Greenkeeping. Over zijn (ruime) ervaring in de golfwereld schrijft hij regelmatig stukken op LinkedIn en Golfers Magazine.