Het KLM Open en de Spaanse Armada II

De eerste wedstrijd van de officiële Europese Tour vond plaats van 12-15 april 1972. Het Spaans Open op Golf de Pals bij Gerona werd gewonnen door Antonio Garrido. Hij verdiende er, omgerekend naar de valuta van nu, 2.072 euro mee. Maar al voor die première stonden Spanjaarden met trofeeën in hun handen en in ons land was dat vanaf 1965. Tellen we die winnaars van het Internationaal Open Golfkampioenschap (tegenwoordig natuurlijk het KLM Open) van ons land mee, dan zijn het er tien: twee voor en acht vanaf de start van de Europese Tour.

Wie waren en zijn deze spelers? En hoe wonnen ze onze beker? Vandaag deel 2 van het artikel Spaanse invloeden uit Golfers Magazine 4

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

1989 José María Olazábal

Als de toen 23-jarige Spanjaard op de 72ste hole van het KLM Open ‘gewoon’ een up-and-down voor par had gemaakt – iets wat hij normaal vrijwel altijd deed – dan hadden de Europese Tour, de Kennemer, de toeschouwers en de tv-kijkers niet de primeur van de langste play-off ooit gehad. Negen holes in de stromende regen en de vliegende storm. ‘Inferno, inferno!’, riep Olazábal zestien jaar later nog eens uit.

Roger Chapman viel op de eerste extra hole af. Maar wat deden Olazábal en zijn tegenstrever Ronan Rafferty? Ik beschreef het destijds zo voor GOLFjournaal: ‘We liepen drie keer hetzelfde rondje: 16, 17 en 18. Telkens weer dachten we – de paar honderd diehards die niet van opgeven wilden horen – nu is het afgelopen, die putt wordt niet gemist. En dan gingen we weer. Tegen het duin op, tegen de wind in, de regen striemend in het gezicht. En toen was het, toch nog onverwacht, afgelopen. Rafferty die drie putts nodig had van binnen een meter van de hole. Olazábal die even daarvoor dacht dat hij had verloren en met de handen voor het gezicht zat te treuren. Even later sprong hij op en maakte een vreugdedansje met zijn caddie.’

Het was op die woeste zondag in juli zijn zesde van in totaal 23 overwinningen op de Europese Tour – inclusief twee successen in The Masters, in 1994 en 1999. En die laatste overwinning kwam na een lange periode van blessures. Die waren zo ernstig dat het er even op leek dat de Bask zich de rest van zijn leven in een rolstoel zou moeten voortbewegen.

Olazábal was natuurlijk ook de perfecte partner van Ballesteros in de Ryder Cup: samen wonnen ze elf van vijftien foursomes en fourballs.

1994 Miguel Ángel Jiménez

Pas op latere leeftijd werd de man uit Malaga de cultheld van de Europese Tour, maar ook van de Amerikaanse Senior Tour. Zijn bijnaam is vanwege zijn liefde voor auto’s El Mechanico, maar Jiménez kan nog geen bougie verwisselen. En zijn spel is ook mechanisch.

De in 1964 geboren Jiménez begon zoals zoveel van zijn Spaanse generatiegenoten als caddie en werd al jong professional. Hij won 21 keer op de Europese Tour en zijn succes in 1994 op Hilversum was zege nummer twee. In september 1992 had hij op Royal Le Zoute het Belgisch Open op zijn naam geschreven. Met achttien onder had hij twee slagen voorsprong op de Engelsman Howard Clark.

De flamboyante Jiménez hield en houdt van het goede leven: dames, snelle auto’s, espresso, rioja en Cubaanse sigaren. Dat weerhield hem er niet van om in 2014 op 50-jarige leeftijd het Spaans Open te winnen – het was zijn 27ste poging.

O ja, en dan heeft hij naar verluidt dertien aces gemaakt. Alleen al op de Europese Tour.

2005 Gonzalo Fernández-Castaño

Waarschijnlijk een van de onbekendste winnaars van ons Open van de laatste twintig jaar. Dat komt ook doordat de in oktober 1980 geboren Spanjaard niet zo uitgesproken en uitbundig is als veel van zijn landgenoten.
Hij won acht keer op het hoogste niveau en dat hadden veel meer zeges kunnen zijn als een chronische rugblessure hem geen parten had gespeeld. Zijn laatste zege dateert uit 2013, vlak na zijn 33ste verjaardag.
‘Gonzo’ debuteerde in 2005 op het hoogste niveau en in het KLM Open op Hilversum won hij voor het eerst – met een score van 269, twee slagen beter dan de Engelsman Gary Emerson.

2019 Sergio García

In de honderdste editie van het Internationaal Open Golfkampioenschap van Nederland debuteerde hij. Net als Patrick Reed was Sergio García voor veel geld naar The International gehaald. En hij stelde niet teleur. Met een score van achttien onder par behaalde García in zijn allereerste KLM Open zijn zestiende en vooralsnog laatste zege op de DP Wold Tour. In 2022 stapte hij immers over naar de LIV Tour.
In de VS was de Spanjaard – zijn hele leven gecoacht door vader Victor – elf keer de beste. Zijn grootste prestatie was ongetwijfeld de overwinning in The Masters van 2017.
Daarnaast was de in 1990 geboren speler jarenlang een van de gangmakers, een van de dragers van het Europese Ryder Cup-team. Net als Severiano Ballesteros bracht García in de ontmoetingen met de VS altijd iets extra’s. Geen wonder dat hij hoopt op een rentree.

2023 Pablo Larrazábal

Sinds 2010 speelde de Catalaan negen Dutch Opens. Hij behaalde vijf top 20-plaatsen op rij voor de zege in de 103ste editie van het kampioenschap er kwam. Dat was op Bernardus, waar het er lang op leek dat niemand ’m wilde winnen. Maar de in 1983 geboren Pablo Larrazábal eindigde met drie birdies op de laatste vier holes en won met dertien onder.

Inmiddels staat Larrazábal op negen Europese Tour-zeges. Daarmee staat hij op de Spaanse ranglijst gedeeld vijfde. En dat is best knap voor een man die niet gezegend is met het grootste talent. Nog steeds blinkt hij uit in wisselvalligheid, maar zijn wedstrijdmentaliteit is er een van vijfsterrenkwaliteit. Aanvankelijk leek het erop dat broer Alejandro het zou maken als pro. Die won The Amateur in 2002, maar bleek niet uit het goede hout gesneden om tourspeler te worden.

Voor het Open de France van 2008 moest de onbekende Larrazábal zich kwalificeren. Dat verhinderde hem niet om op Le Golf National te spotten met de reputatie van Europese sterren als Lee Westwood en Colin Montgomerie. Hij won doodleuk met vier slagen voorsprong.