Wát liet Joost Luiten zijn caddie zeggen?

'Jeetje, dé herinnering aan het KLM Open? Dat is een lastige vraag', antwoordt Luiten als we hem vragen wat er als eerste in hem opkomt als hij denkt aan het KLM Open.

'Je eerste KLM Open vergeet je natuurlijk nooit. Al moet ik toegeven dat ik er ook weer geen heel bijzondere herinneringen aan heb. Het is ook alweer even geleden. 2007 springt er natuurlijk uit. Dat je, terwijl je pas net professional bent en nog op de Challenge Tour speelt, wel tot het eind toe meedoet om de overwinning. Dat vergeet je nooit meer. De ruling die Ross Fisher nog bijna de overwinning kostte, de gouden schoenen waar ik die week op liep. Dat zijn bijzondere herinneringen. Net zoals mijn overwinningen dat zijn.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Rust van het urinoir

De zeges in 2013 en 2016 verschilden enorm van elkaar. Bij de tweede zege wist ik niet alleen al wat me te wachten stond, ik ging ook met een ruime voorsprong naar de laatste hole, waardoor ik er eerder van kon genieten. Ik moest mijn koppie er nog wel even bij houden, maar er was veel meer tijd om alles in me op te nemen. Bij de zege op de Kennemer was dat anders. Een play-off is fiftyfifty. Dan kan het ineens jouw kant op vallen, maar ook de andere kant op. Ik weet nog goed dat ik, voor we aan die extra holes begonnen, naar de wc moest. Bij het urinoir stond Miguel Ángel Jiménez naast me, tegen wie ik die verlenging moest spelen. Ik weet nog goed dat we elkaar even aankeken en allebei moesten lachen. Je weet wat je over een paar minuten gaat doen, hoe druk het dan is en hoevéél druk er dan is, maar hier stonden we in onze eigen bubbel. Wat ik ook nog goed weet, was dat ik bezig was met de voorbereiding van mijn approach toen ik aan de zijkant van de tribune mijn vrienden – gestoken in het oranje – naar boven zag klimmen. Er was geen plek meer geweest, maar ze wilden toch wat zien. Dan maar zo.'

'Pijpen alstublieft'

'Ik heb mooie herinneringen én er waren teleurstellende momenten. Maar hét moment waar ik nog altijd het meest om moet lachen is denk ik de eerste keer dat ik het KLM Open speelde met Martin Gray op de tas. Een paar weken voor het toernooi vroeg hij me hoe hij 'quiet, please' in het Nederlands moest zeggen, waarop ik antwoordde dat dat 'pijpen, alstublieft' was. Hij heeft twee weken lang geoefend om dat goed uit te spreken en hoewel hij volgens mij op een gegeven moment wel door had dat ik hem zat te dollen, zei hij het wel toen we op de eerste tee stonden. Iedereen lach dubbel en de spanning was meteen gebroken.'